Βίβλος των Ελλήνων τα Ομηρικά Έπη;

Με την ύφεση, την ακρίβεια, τον πόλεμο και τις απειλές από τον Τούρκο, έχουμε και το φαινόμενο, οι αδικημένοι σύγχρονοι Έλληνες να φιλοσοφούν. Όχι να σκεφτούν αλλά να αναμασήσουν διάφορα χαριτωμένα. Πίσω-πίσω μερικοί έφτασαν και στα Ομηρικά.
Να διδαχθούμε, λέει, από την Βίβλο των προγόνων μας: Από τα Ομηρικά Έπη!

Βίβλος των Ελλήνων τα Ομηρικά Έπη;

Κάτι όπως η Τορά των εβραίων, το Κοράνι των μουσουλμάνων, την Βίβλο και τα Ευαγγέλια των χριστιανών;

Τι θα ακούσουμε ακόμα! Ποιών Ελλήνων;

Την περίοδο του τρωικού πολέμου, έπη φυσικά δεν υπήρχαν.

Δεν δημιουργήθηκαν συγχρόνως με τα γεγονότα. 

Τριακόσια χρόνια αργότερα ή και περισσότερο πρωτοακούστηκαν. Πλήρης ελευθερία λόγου και έμπνευσης. Λέτε να τα έγραψε κάποιος; Κάποιος συγκεκριμένος άνθρωπος; Και από τότε τα έχουμε αναλλοίωτα; Ή μήπως τα Ομηρικά έπη είναι το δημοτικό τραγούδι των αρχαίων Ελλήνων;

Αυτό ακριβώς είναι. Όμηρος δεν υπήρξε.

Τώρα Βίβλος ποιών Ελλήνων;
Των προσωκρατικών χρόνων; Μην σας ακούσουν οι προσωκρατικοί με τα υπέροχα επιστημονικά μυαλά. Αυτοί δεν έδιναν δεκάρα στα δημοτικά πανηγύρια! 
Ήταν η Βίβλος των Ελλήνων του χρυσού αιώνα;
Μην σας ακούσει ο Πλάτωνας και ο δάσκαλός του ο Σωκράτης ή ο Αριστοτέλης αργότερα. Σπυριά βγάζανε και στο άκουσμα μόνο των Ομηρικών επών.
 
Ο Αλέξανδρος ο Μέγας είχε στο προσκεφάλι του την Ιλιάδα. Ξέρετε γιατί;

Για να ντοπάρεται με την υπόθεση του Αχιλλέα που ήθελε να του μοιάσει.
Πολλοί νομίζουν ότι η Ιλιάδα περιγράφει τον Τρωικό πόλεμο. Λάθος. Η Ιλιάδα περιγράφει την μήνιν, δηλαδή τη ζοχάδα του Αχιλλέως. Κάτι που πήγαινε γάντι για τα γούστα του Αλέξανδρου. Υπ' αυτήν την έννοια γι’ αυτόν ήταν ένα είδος Βίβλου.

Είναι η Βίβλος για τους σύγχρονους ονομαζόμενους Έλληνες, που ουδεμία σχέση έχουν με τους προηγούμενους; Μα, αυτοί έχουν για Βίβλο την κανονική διεστραμμένη Βίβλο των εβραίων και τα ευαγγέλια με τις αναστάσεις!

Άρα, Βίβλος, γιοκ!

Αυτά τα απλοϊκά, χιλιοειπωμένα έχουν πολύ πλάκα. Και ιδίως όταν επιχειρείται η ενδελεχής ανάλυση τότε ξεκαρδιζόμαστε.

Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές να διδαχθούμε, λέει, από το πνεύμα του Οδυσσέα. Να μείνουμε ψύχραιμοι, ώστε να μην γίνουμε βορρά στους σύγχρονους μνηστήρες!

Οποία ομοιότης! Οι Έλληνες , οι ονομαζόμενοι σύγχρονοι, πέρασαν μια μεγάλη Οδύσσεια μοιράζοντας τον χαβαλέ και αλληλοκλέβοντας τα φράγκα των άλλων και μεταξύ τους. Ναι! Έπρεπε να τα κάνουν όλα αυτά ώστε να φτάσουν στην Ιθάκη! Τώρα, δηλαδή, είναι εκεί επιτέλους. Και τώρα θα στριμώξουν τους μνηστήρες που περίμεναν εκεί, εκμεταλλευόμενοι την απουσία τους. Οι μνηστήρες είναι οι ξένοι βεβαίως, που θέλουν την βασιλεία και συγχρόνως να πηδήξουν την Πηνελόπη. Αυτή τώρα, ποια είναι;

Η σύγχρονη Ελληνίδα που "έκλεισε σαν γυναίκα", περιμένοντας;
Δεν βγαίνει με γυναίκα η ιστορία. Ας την ξεχάσουμε επί του παρόντος, ίσως να την θυμηθούμε αργότερα.

Πάμε στους μνηστήρες:
Αυτοί τι θα έπρεπε να κάνουν; Στην Οδύσσεια περιμένουν είκοσι τέσσερα χρόνια χωρίς βασιλιά. Οι σύγχρονοι περιμένουν τα δανεικά. Είναι και καλοί άνθρωποι. Δεν πειράζουν την Πηνελόπη. Υποφέρουν τις παραξενιές της. Είκοσι τέσσερα χρόνια!

Πάμε πάλι στην Πηνελόπη:

Αυτή, τώρα είναι καμιά πενηνταριά. Εκείνη την εποχή ο μέσος όρος ηλικίας ήταν τα τριάντα πέντε χρόνια το πολύ.

Η Πηνελόπη είναι εξαίρεση και ζει ακόμα, αλλά σίγουρα θα είναι μια γριά που δεν θα βλέπεται. Ούτε δόντια θα έχει. Αφού εκείνη την εποχή, συνήθως μετά τα τριάντα, όλοι ήταν μισοφαφούτηδες.  Και ιστορία με γκόμενα γριά μισοφαφούτα, δεν στέκει.

Από τη μία ο Όμηρος μας βάζει την γκομενάρα την Ελένη για να στηρίξει την ιστορία, αλλά με την Πηνελόπη δεν μας τα λέει καλά. Αλλά και ο Οδυσσέας πρέπει να είναι κάπου τόσο γέρος. Και ενώ πάντα τα κατάφερνε με την πονηριά ή την εξυπνάδα του, εδώ ο Όμηρος μας το αλλάζει και τον κάνει τον πιο δυνατό από όλους τους εικοσιπεντάρηδες!

Ας είναι. Όμως δουλεύει μπαμπέσικα. Αφού έχει βοήθεια από την Θεά Αθηνά. Άρα δεν είναι δική του η νίκη; Αλλά και οι μνηστήρες είναι εκεί κατ’ επιταγήν άλλων θεών. Όλο το σκηνικό είναι σικέ.

Αλλά, ποιητική αδεία ας το παρακολουθήσουμε:

Ο Οδυσσέας τους ξεγελάει και καταφέρνει να τους έχει άοπλους μπροστά του. Και εκεί τους ξεκοιλιάζει χωρίς οίκτο μαζί με τον γιό του. Μακελειό. Πολύ αίμα! Σωρός τα πτώματα! Τους τελειώνει, λέει, επιλεκτικά και σοφά. Κάποιος ήταν πιο καλός από τους άλλους αλλά είχε την ίδια μοίρα. Μα τι του κάνανε του Οδυσσέα στο κάτω-κάτω; Την γυναίκα δεν του την πειράξανε. Την βασιλεία του δεν την καταχράστηκαν. Πρέπει να θυμώσουμε μόνοι μας για να απολαύσουμε το μακελειό, γιατί, ο Όμηρος δεν το καταφέρνει.

Και δεν τα καταφέρνει γιατί δεν υπήρξε.

Η ιστορία όσο ψάχνει ο Οδυσσέας την πατρίδα έχει το ενδιαφέρον, αλλά από την στιγμή που φθάνει στην Ιθάκη, ο ποιητής δεν ξέρει πως να την τελειώσει.

Γι’ αυτό και κουράζει και πλατειάζει και κάνεις μεγάλες προσπάθειες για να την θυμηθείς.

Τώρα για ομοιότητες και παραλληλισμούς με την δική μας σύγχρονη ιστορία μην ψάχνετε γιατί δεν θα βρείτε. Αλλά αν με το ζόρι το δέσετε, μην το πείτε γιατί δεν συμφέρει. Βγαίνει συνεχώς εναντίον το συμπέρασμα…

Ούτε Οδυσσέας υπάρχει στην ιστορία, ούτε Ιθάκη.

Και βέβαια ούτε θεοί, ούτε Θεός για βοήθειες.

Τώρα για μνηστήρες κάτι γίνεται. Είναι όλοι οι σύγχρονοι Έλληνες. Αυτοί και οι ξένοι. Μπερδεμένοι και στρυμωγμένοι.

Μοιάζει με ένα Ομηρικό Έπος σε εξέλιξη, χωρίς Οδυσσέα, χωρίς Αχιλλέα παρά μόνο με άθλιους μνηστήρες και χωρίς Πηνελόπη.

Ένα φτωχό, μίζερο Έπος, χωρίς Όμηρο και χωρίς ποιητή…

Χωρίς ακροατήριο...

Δημήτρης Βίκτωρ