Θάβεις
ένα μπιχλιμπίδι φτηνιάρικο και αυτοί που θα το ξεθάψουν ύστερα από δύο χιλιάδες
χρόνια θα το θεωρήσουν αριστούργημα και θα σκοτωθούν για να το αποκτήσουν.
Ο
τάφος της Αμφίπολης, αν είναι τάφος, δεν είναι Παρθενώνας. Δεν είναι καλλιτέχνημα.
Και γι αυτό είναι και ασήμαντος. Και γι αυτό και άσημος. Και γι αυτό και δεν
ακούστηκε μέχρι τώρα κάτι γι αυτόν. Μα κρύβεται ένα έργο τέτοιου μεγέθους; Κι
όμως συνέβη.
Τρέχουν
οι σύγχρονοι Έλληνες να τον πουν αριστούργημα!.
Οι Έλληνες που πάντα με
τάφους ασχολούνται. Και με πεθαμένους. Με θρυλικούς πεθαμένους που έζησαν σε
αυτό το οικόπεδο κάποτε. Γλύφουν το κάθε κοκαλάκι της ιστορίας για να
επιβεβαιώνουν αυτοί, οι σύγχρονοι έλληνες, ότι είναι απόγονοι εκείνων των
πεθαμένων προγόνων. Και αφού είναι απόγονοι εκείνων των πεθαμένων, πρέπει όλοι
οι άλλοι σύγχρονοι ζωντανοί λαοί, να τους θαυμάζουν σαν ξεχωριστούς!...
Ο
τάφος της Αμφίπολης είναι μια ακόμη ευκαιρία για να επιβεβαιωθεί ότι η
πνευματική οκνηρία πρέπει να θαυμάζεται, αρκεί να έχεις διάσημους προγόνους
πεθαμένους. Και ας ήταν αυτοί οι πρόγονοι, βουτηγμένοι μέσα στο
θάνατο και σε ακραίο μίσος!...
Πρέπει
πάντα να υπάρχει θαυμασμός!
Και η απόδειξη γι αυτό είναι να βρίσκεις
τάφους.
Έτσι
αρχίζει ο ομαδικός βαυκαλισμός ή η ομαδική μαλακία, για το γεγονός.
Θυμήθηκαν και τον Αλέξανδρο τον Μακεδόνα και τον ήθελαν μέσα στον τάφο.
Τόσο
ανιστόρητοι!
Τόσο
πεθαμένοι κι ας νομίζουν πως είναι ζωντανοί!...
Δημήτρης Βίκτωρ
