"ΑΝΘΡΩΠΟΣ & ΧΡΟΝΟΣ" - ΡΟΥΚ & ΒΙΚΤΩΡ

Βικτωρ- Ποιηση

Κάτι για την Ποίηση και τον Εαυτό Σου

#Ποιηση-Βικτωρ

"ΣΕ ΗΣΥΧΙΕΣ ΔΩΜΑΤΙΩΝ" - Ποίημα και απαγγελία Δ. Βίκτωρ

Βικτωρ Αφορισμοι 361 - 370

" ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ "

Βικτωρ_Αφορισμοι - ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ-ΕΡΩΤΟΣ

Μα, πού είναι οι νεολαίοι Έλληνες; (2019 μ. Χ.)

Εντύπωση κάνει αυτή η εκκωφαντική ησυχία στην Ελλάδα!
Όταν περνούσανε όλοι πολύ καλύτερα, οι απεργίες και οι φασαρίες έδιναν και έπαιρναν! Τώρα με την αφραγκία και την πείνα, όλα είναι ήσυχα! Εντυπωσιακά, πολύ ήσυχα!
Άκρα του τάφου σιωπή, σχεδόν!
Στο ενάμισι εκατομμύριο έφτασαν οι άνεργοι και βέβαια είναι κυρίως νέοι και οι πιο πολλοί σπουδασμένοι, γλωσσομαθείς, με πτυχιάρες καδραρισμένες στον τοίχο!
Μα, δική τους υπόθεση δεν είναι κυρίως, να βγουν παρατεταμένα στους δρόμους και να γίνει της πουτάνας;
Πως και δεν φαίνονται πουθενά; Που κρύφτηκαν; Εξαφανίστηκαν χειρότερα και από τους… διανοούμενους! Αντί να ξηλώνουνε πεζοδρόμια από την αγανάκτηση, που είναι; Στον καναπέ του σπιτιού ή στα καφενεία;
Δεν θέλω να το πιστέψω. Αλλά, πού είναι;

Είναι φανερό, ότι αυτή η ακίνητη θορυβώδης στάση, αποδεικνύει περίτρανα, ότι η ανάγκη και ο φόβος, είναι συντριπτικά καταλυτικά απέναντι στην οργή και την αγανάκτηση. Αυτό βέβαια το έχουν μελετήσει άριστα και μεθοδικά οι εξουσάζοντες του εσωτερικού και του εξωτερικού και εφαρμόζουν εύκολα τα ολέθρια σχέδιά τους…

Δηλαδή, είναι γνωστόν τοις πάσι, ότι οι νέοι άνεργοι Έλληνες είναι κλασσικές Κλασομπανιέρες και ουδεμία έχουν σχέση με την αγωνιστικότητα!... Από πίσω και οι γονείς. Άλλες κλασομπανιέρες και αυτοί!  Γαλούχησαν τα παιδιά τους με καλούδια και αφασία και φόβο:

«Κάτσε ήσυχα παιδί μου! Μακριά από φασαρίες και συγκεντρώσεις, μην μας πάθεις και τίποτε...».

Άλλοι λαοί είναι για αυτά. Οι Γάλλοι; Ίσως. Οι Έλληνες, με τίποτα!

Δεν το’ χουν στο αίμα τους.
Άλλωστε, δεν κάνανε και ποτέ καμιά επανάσταση!
Και ας λένε οι ιστοριογράφοι...
Αλλά όταν παίζει ο Εθνικός Ύμνος ! Τι ανατριχίλα είναι αυτή;

Δημήτρης Βίκτωρ

 

… Και το ποιηματάκι

Οι νέοι και το τραίνο

Οι επαναστάτες χάθηκαν πήγανε για φραπέ

τους μάγκες όπως ξέρουμε, τους πάτησε το τραίνο
μένουν οι νέοι, ελπίδα μας για μέλλοντος πορεία
αυτοί με τα πτυχία, σ' αστραφτερή κορνίζα.

Κρίμα τους πάτησε κι αυτούς το τραίνο ενωρίς
εκείνη τη στιγμή που για καφέ πηγαίναν
εκεί τους στείλαν ήσυχα οι υπέροχοι γονείς
με συμβουλή προσεχτικά να μην διαβούν το δρόμο!

Τις ράγες δεν προσέξανε, δεν άκουσαν την κόρνα

χύθηκε ο ζεστός καφές και ο συρμός εχάθη
στο βάθος του ορίζοντα, κλέβοντας τις ελπίδες.
Τώρα το δράμα κυριαρχεί, πώς να το συνεφέρεις!

 Βιτριολής ---- (Ποίημα σαχλαμάρα... Αλλά ψιλοταιριάζει)

Κάτι για τον Ποιητή και την Ευτυχία...

#Βικτωρ_Ποιηση

"Η ΘΛΙΨΗ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ" - Ποίημα του Δημήτρη Βίκτωρ

Βικτωρ Αφορισμοι 351 - 360

Bίκτωρ & Χρόνος

Ποιηση_Βικτωρ

Οι Παλιο-χώρες

Αυτές οι παλιο-χώρες με τα τσουνάμια, τις πλημμύρες, τους τυφώνες, τους παγετούς, τα ψωφόκρυα και τους καύσωνες!...

Μπρρρρρρ!... Μακρυά!...

Αχ! Ελλαδάρα, στολίδι της Μεσογείου!...
Σκάνε και γι'αυτό από την Ζήλεια τους, άπαντες!...

Δεν είναι τυχαίο που εδώ γεννήθηκαν οι Ωραίοι Θεοί!...
( Όχι αυτός ο κακός, ο ¨Ενας! )

Κάτι για τον γνήσιο Ποιητή...

Ποιηση-Βικτωρ

Ο Άθεος

Οι θρησκείες, όλες, επινοήθηκαν από την ανάγκη των ανθρώπων για αγάπη απέναντι στην σκληρή πραγματικότητα της απέραντης μοναξιάς τους. 

Παρόλη την γνώση που συσσωρεύτηκε, μέσα από τις φωτεινές στιγμές του ανθρώπινου νου ανά τους αιώνες, οι θρησκείες διατηρήθηκαν κυρίως από το φόβο του θανάτου. 

Το να πιστεύεις σε οποιοδήποτε θεό είναι μια πολυτέλεια λήθης για προσωπικό βόλεμα. 
Το να μην πιστεύεις είναι πολύ πιο σκληρό, πιο δύσκολο και ακραία μοναχικό. 
Γιατί ελπίζεις μόνο στον εαυτό σου και δεν έχεις αποκούμπι. 
Στην κρίσιμη στιγμή, ο Κανείς Θεός, θα είναι απών και εσύ θα μείνεις… Μόνος, Κατάμονος με το πρόβλημά σου...

Γνωρίζει ο Άθεος ότι όταν θα παύσει να αναπνέει, θα επέλθει το τέλος της Συνείδησης και το ταπεινό του Δέμας, θα μετατραπεί σε Αστρική Ύλη, από όπου και προήλθε. 

Ο Άθεος γνωρίζει περήφανα και μελαγχολικά ότι ζει μόνο μια φορά και γιαυτό από τα νιάτα του ακόμα, ξεκινά με γενναιότητα και τόλμη να συλλογιέται τον θάνατο με απόρριψη. Όχι όμως από φόβο επειδή θα βράζει σε κάποια μαρμίτα της αιώνιας κόλασης, αλλά από λύπη γιατί αγαπάει και τιμά τη Ζωή. 

Με αυτή ακριβώς τη θέση είναι συνυφασμένη η Ελευθερία του, καθώς απέχει από τα σύνολα αυτών που ευτέλισαν την αξιοπρέπειά τους, ξεπουλώντας την σκέψη τους στα θρησκευτικά δόγματα. Ο Άθεος διακρίνει με Δίκαιο Θυμό την αυταπάτη, τον ακραίο εγωισμό, τον ναρκισσισμό και τους ποικίλους τρόπους συναλλαγής των πιστών. 

Μόνο αυτός αντιλαμβάνεται ότι:  Ο ίδιος αυτός θεός, έσωσε εσένα αποκλειστικά από το σοβαρό τροχαίο και συγχρόνως έπνιξε τον Τιτανικό ή αφήνει να κόβονται τα χέρια από χιλιάδες σκελετωμένα παιδάκια στην Ρουάντα και το Μπουρούντι…

Και επειδή όλα εξαρτώνται από Αυτόν, κάνει τους σεισμούς και τα τσουνάμια και απολαμβάνει τα μακελειά των πολέμων και τις δυστυχίες των ανθρώπων... και ... και ... και.... και .... και.... και...

Όμως, επιλεκτικά και ακραία συνωμοτικά, εσένα σε προστάτευσε από την σοβαρή επέμβαση και σου έστειλε, αποκλειστικά εσένα, τον μοναδικό χειρουργό, που τον είχε μορφώσει πριν, αποκλειστικά για σένα, και τον έκανε ικανό, αποκλειστικά πάλι για σένα, ώστε να σου κάνει άψογη εγχείρηση.

 Ο Άθεος, αρνείται περήφανα να κρύψει την πραγματικότητα της Τραγικής Ύπαρξης του Ανθρώπου, κάτω από φαντασιώσεις για ζωή σε μια επουράνια Νέα Υόρκη μετά θάνατον, με αιώνια ευδαιμονία ατελείωτων οργασμών κάθε είδους!

Ο θεός για τους θρησκευόμενους είναι πανταχού παρών, ακόμα και εκεί που αυνανίζονται... Και βέβαια παντοδύναμος. Αλλά σιωπά πεισματικά. 
Οι υποκριτές θρησκευόμενοι συμφωνούν μεταξύ τους, με μεγάλη ευκολία, 
ότι δεν είναι αυτός υπεύθυνος για τα όσα μαρτύρια των ανθρώπων. 
Άρα είναι σκληρός ή μήπως αδύναμος;

 Οι πιο έξυπνοι από αυτούς, προσπαθώντας να απαντήσουν σε αυτό, καταφεύγουν στο ότι δεν μπορούμε να τον κρίνουμε με ανθρώπινα κριτήρια...

Αλλά τα κριτήρια για την απέραντη καλοσύνη του είναι ανθρώπινα!  

Τη σημασία του Ανθρώπινου Πόνου και Μαρτυρίου, μόνον  ο Άθεος μπορεί να την κατέχει στο πραγματικό του βάθος με Αξιοπρέπεια, Υπερηφάνεια και συνάμα Μελαγχολία…

Ο Άθεος είναι ο παλιός και ο νέος...

Μόνος και Υπερήφανος δέχεται το Δώρο της Ζωής, τιμά την Ύπαρξή του στο μέτρο του Ανθρώπου και συμπονεί. 

Και όταν θα έρθει η ώρα της μεταλλαγής του σε κάποιο άλλο στοιχείο του Σύμπαντος, συγκρατεί τη θλίψη του και ψιθυρίζει χωρίς Αιδώ και Ύβρη: 

 « Αυτό ήταν ! Δεν έχει άλλο...». 

 Ο  Άθεος είναι η Kλαίουσα Ιτιά των Aνθρώπων...


Δημήτρης Βίκτωρ

Σημ. Το άνω κείμενο είναι ο πρόλογος από το βιβλίο του Δημήτρη Βίκτωρ:

 « MANUAL ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ………ΤΟ   ΚΑΤΑ   VICTOR   ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ»