Σχολικός φύλακας με πτυχίο και διδακτορικό

 Στο καφενείο:

«Τι σπουδάζει ο γιός σου;»

«Φαρμακευτική. Θα αναλάβει το φαρμακείο που έχει έτοιμη την πελατεία όταν θα βγω στη σύνταξη. Η κόρη σου;».
«Πολυτεχνείο. Πέρασε με άριστα! Είμαι χαρούμενος, αλλά θα πεινάσει, 
το ξέρω. Που δουλειά!».
«Όμως, μπράβο Παναγιώτη! Δεν πήγαν τζάμπα οι κόποι σου».
«Ο δικός σου Γιώργο;» 
«Γιατρός! Το είχα καημό να βγάλω έναν γιατρό, αλλά κι αυτός οχτακόσια ευρώ θα παίρνει».
«Ο δικός σου Αλέξη;».
«Σχολικός φύλακας!», είπε αυτός με καμάρι.
«Είναι δυνατόν; Δεν το πιστεύω!». 
«Μα πως τα κατάφερε; Πολύ δύσκολο!».
«Πρέπει να είναι μεγάλο ταλέντο για να καταφέρει κάτι τέτοιο!»
«Ταλέντο; Ιδιοφυία δεν λες;»
«Πω, πω κυρ-Αλέξη! Πρέπει να είσαι πολύ υπερήφανος!

Εσύ τιμάς την γειτονιά μας! Χώρια που το μέλλον του είναι διπλά εξασφαλισμένο! Να σε ρωτήσω: Αφίσες κόλλαγε;

Ναι, με πάθος!

Ε, τότε θα γίνει και υπουργός! Γιατί όχι και πρωθυπουργός!

Μπράβο του παιδιού! Χίλια μπράβο!».
Ο Αλέξης όλο καμάρι:
«Ναι, έτσι είναι...αλλά για το πτυχίο χρειάζεται και μεταπτυχιακό και διδακτορικό!».
«Ε, τι είναι αυτά για τον γιό σου; Αφού πέρασε για σχολικός φύλακας με την πρώτη ... όλα τα άλλα είναι παιχνίδια!...»
«Άκου σχολικός φύλακας! Έχουμε τέτοια μεγαλοφυΐα στη γειτονιά;
Δεν το πιστεύω!...»
«Απίστευτο! Πραγματικά απίστευτο!»
«Ναι! Ναι! Απίστευτο!...

Δημήτρης Βίκτωρ

Κάτι για την Ποίηση

#Ποιηση_Βικτωρ 

ΕΑΛΩ Η ΠΑΤΡΙΣ - (Ποίημα του Δ. Βίκτωρ)

Βικτωρ Αφορισμοι 201 - 210

Όλα επιστρέφονται

Μια μέρα συζητούσαμε με τον φιλόσοφο Πολυνίκη προσωπικά θέματα και μοιραία φτάσαμε στα οικονομικά, όπως φτάνουν όλοι άλλωστε τα τελευταία δύσκολα χρόνια.

Εκεί, είπα ότι αναγκάστηκα να απολύσω με οδύνη τους περισσότερους υπαλλήλους μου και χάθηκαν αδίκως και πολλά χρήματα.

Τότε ο Πολυνίκης με διέκοψε και μου είπε:

Δεν χάθηκαν! Επεστράφησαν!

Αυτή η ερμηνεία αντήχησε πολύ δυνατά μέσα μου.

Το γεγονός βέβαια δεν άλλαξε, αλλά με έκανε άμεσα να το τακτοποιήσω μέσα στο μυαλό μου με έναν διαφορετικό τρόπο.

Ένοιωσα κάποιου είδους ανακούφιση.

Επεστράφησαν!

Αυτό, μου λέει, το είπε ο Επίκτητος.

Το ίδιο βράδυ μιλούσα στο τηλέφωνο με τον φίλο μου τον Μάκη.

Καθώς ήρθε η συζήτηση στο γνωστό θέμα, του είπα:

Δεν χάθηκαν! Επεστράφησαν !

Τι λες ρε φίλε ! Μου είπε. Σπουδαία κουβέντα αυτή!

Ήταν προφανές ότι την ίδια ανακούφιση ένοιωσε και αυτός!

Λέω, αυτή η ρήση δεν είναι δική μου! Ο Πολυνίκης μου την είπε και σε αυτόν την είπε ο Επίκτητος πολλά, πάρα πολλά χρόνια πριν!

Αυτή είναι η δύναμη της φιλοσοφίας.

-Μα καλά όλα τα είπαν αυτοί οι αρχαίοι;

-Όλα. 

«Μηδέν Άγαν», «Μέτρον Άριστον», «Γνώθι σαυτόν»

Μην κάνεις τίποτε το υπερβολικό, το μέτρο είναι το άριστο, γνώρισε τον εαυτό σου.

Ό,τι κάναμε δηλαδή, εδώ στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια!.

Τόσο σε ατομικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο…

Οι αρχαίοι Έλληνες τα είπαν όλα!.

Οι σύγχρονοι από ότι φαίνεται, τα ξεχνούν όλα!...

Όλοι μας ζούμε στο δρόμο της ζωής την απώλεια.

Αργά ή γρήγορα ότι έχουμε θα το επιστρέψουμε.

Ό,τι κι αν είναι αυτό:

Νιάτα, ομορφιά, δύναμη, λόγο και ό,τι έχουμε αποκτήσει.

Όλα, έρχεται η ώρα που επιστρέφονται.

Το ίδιο συμβαίνει, συχνά βέβαια και με τα χρήματα.

Όλα δανεικά είναι. Και κάποτε επιστρέφονται τα πάντα!

Το θέμα είναι όσο διαρκεί το δάνειο, και μιλάμε για το πιο πολύτιμο δάνειο, το δάνειο της ζωής και πως το διαχειριζόμαστε.

Δηλαδή, τι κάνουμε όσον εξαρτάται από εμάς, με τη σκέψη μας και τη συμπεριφορά μας.

Και όταν θα επιστραφούν πολλά, πως διαχειριζόμαστε αυτή τη σκέψη μας.

Ή μήπως πολλές φορές, ίσως τις περισσότερες νομίζουμε ότι όλα χάθηκαν;

Μήπως τα βλέπουμε όλα πολύ δυσάρεστα πιο πάνω από ότι αξίζει;

Μήπως έχουμε άλλα πολύτιμα που την ίδια στιγμή τα ξεχνάμε;

Ακόμα κι  αν μας συμβούν τραγικά και ακραία, ποιά είναι και που είναι κρυμμένα τα αποθέματα δύναμης;

Όλα είναι στο μυαλό.

Ό,τι είμαστε, είμαστε μυαλό. Κι αυτό το επιστρέφουμε.

Μόνο εμείς έχουμε αξία... Όσο ζούμε!...

Δημήτρης Βίκτωρ

#Ποιηση_Βικτωρ

Κάτι για την Ποίηση...

#Βικτωρ_Ποιηση

" ΝΥΡΕΜΒΕΡΓΗ " - Ποίημα και απαγγελία - Δ. Βίκτωρ

Επανάσταση στην Ψαρού της Μυκόνου!

Ρέμος ... Ρεμούλα... Ρούλα!... (Θάλασσα Αιγαίου, 2016 μ. Χ.)

«Φοβερό τραγούδι!», είπε η Ρούλα.

«Το κάτι άλλο!», είπε η Κική.

«Δεν παίζεται!», συμπλήρωσε η Βούλα.

«Είναι Θεός, παιδί μου!», αντισυμπλήρωσε η Έφη.

Αυτά λέγανε τα ξέκωλα, καθώς ο Αντώνης τέλειωσε ένα ακόμη καψουροτράγουδο καψουρικής καψούρας!...

Αυτό το τελευταίο, μάλιστα, είχε και πολύ νόημα: Δεν έλεγε μόνο ότι σκέφτεται o γκόμενος την πρώην, αλλά ότι πιθανόν να σκέφτεται και η γκόμενα αυτόν!... Τρομεροί στίχοι!...

Πηγαινοέρχονται τα ποτά. Αυτά τα ίδια, που χαζοπίνουν σχεδόν όλοι, με ανείπωτη βαρεμάρα: Τα οινοπνευματοϊδή και τα κοκτελοϊδή, στα χρωματιστά ποτήρια…

Οι πιο άνετοι, με ύφος θυμωμένου επιβήτορα, έχουν μπροστά τους τις μποτίλιες με τα 1000 ευρώ εκάστη!

Τα γκαρσόνια εκπαιδευμένα πολύ καλά, με ικανότητα γρήγορου σερβιρίσματος, ώστε να χάνεται στο χάος το σημαντικό θέμα της απόδειξης. Άλλωστε, σήμερα έπεσε το σύνθημα ότι δεν είναι στο νησί το ΣΔΟΕ!...

Και εκτός αυτού, αυτό γίνεται ώστε να μαζευτούν, extra money για την επανάσταση!... Τόση ύφεση, τόσα χρόνια! Καιρός είναι πιά!...

Αλλά και πάλι, ποιός ενδιαφέρεται γι' αυτήν, την κωλοαπόδειξη;

Εδώ ήρθαμε για διασκέδαση, για να μας φύγει το άγχος από τα βάσανα! Να πάρουμε κομμάτι από οργασμό!...

Τα σορτσάκια και τα διάφορα μικρούλικα ρούχα κλέβουν την παράσταση.

Η μουσική δυνατά, λαμπάκια, καπνοί, φασαρία, χαμός!

Αλλά χαμόγελα μες την άνεση, την τρέλα και την ανεμελιά, την κ@υλ@!..

Απέναντι και γύρω-γύρω, αλλά και παντού, οι παίδαροι, οι αρσενικοί, οι βαρβάτοι με τα γυμνασμένα ποντίκια και τα κοντοβράκια χαλαρά, ζωσμένα στη μέση, δήθεν ατημέλητα. Λίγες λέξεις, κοφτές απαντήσεις:

Σαν τις ατάκες του Χάμφρεϋ Μπόγκαρντ από την Καζαμπλάνκα!...

Όλα αυτά, είναι η προετοιμασία για την έναρξη της επανάστασης που πρόκειται να αρχίσει, ακριβώς εδώ! Ναι! Εδώ, στην Ψαρού! Στο θεϊκό νησί της Μυκόνου ή μάλλον στο νησί των… Θεών της Μυκόνου!...

Κάτι ακούστηκε, ότι ο Ρέμος θα δώσει το σύνθημα κάτι σαν, Παλαιών Πατρών Γερμανός, που λένε ότι έκανε ή είπε τάχαμου τότε, κ.τ.λ…

Η στιγμές περνούν, υπάρχει αγωνία για το σύνθημα που θα ακουστεί από τα ανεκτίμητα χείλια του Θεού Αντώνη… Του Θεού επί Ψαρούς, επί Μυκόνου και επί της Γης!...

Έρχονται κι άλλα ποτά, με το ίδιο κόλπο, τιγκάρουν τα τραπέζια. Όρθιοι παντού.

Ήρθε η στιγμή να εμφανιστούν και τα άλλα ποτά, τα ακόμη πιο ακριβά. Αυτά που πίνουν οι δυνατοί, αυτοί που διαθέτουν τα @ρχίδι@, όπως λέγεται…

Οι ακριβές μποτίλιες με τις 15000€! Αυτές, όμως, με… απόδειξη!!...

Σκάνε οι υπόλοιποι και σιγομουρμουρίζουν. Αλλά καμία αντίθεση! Εδώ τους ενώνει όλους το πατριωτικό πνεύμα. Σε λίγο αρχίζει η επανάσταση!

Χαμηλώνουν κι άλλο τα φώτα, δυναμώνει η μουσική και… Να σου ο Ρέμος στη σκηνή με το μικρόφωνο, που το κράτημά του θυμίζει πορνοστάρ στα προκαταρκτικά!...

Δανείζει τις ανεκτίμητες φωνητικές χορδές του και λέει δυνατά, υπόκωφα, μυστήρια, ανατριχιαστικά και υποβλητικά:

«Πούστη, Σόιμπλε!»

Αυτό ήταν! Πάγωσαν όλοι από το συγκλονιστικό σύνθημα! Τρέμουλο και ανατριχίλα, μαζί! Έκσταση!

Υπερηφάνεια που είναι όλοι Έλληνες και που κάποιος, επιτέλους, τους το... θύμισε!

Ποιός δίνει σημασία στα ποτά τώρα;

Ποιός στα ξέκωλα και τις τσουλάρες; Ποιός στους παίδαρους, τους αρσενικούς και τους βαρβάτους; Ποιός στα πεζά και τα τετριμμένα;

Εδώ μιλάμε για την αρχή της επανάστασης! Μιας επανάστασης που σκιάζει εκείνο το: «Ελευθερία ή Θάνατος» ή εκείνο των Γάλλων: Liberté, égalité, fraternité…

Το νέο σύνθημα που ξεστόμισε ο Ρέμος και που έκανε τους χαβαλέδες να καταπιούν την τελευταία γουλιά και τη Ρούλα να ανατριχιάσει τόσο, που άλλαξε πόδι για να φανεί και το άλλο κωλομέρι, ήταν αυτή η συγκλονιστική φράση:

«Πούστη Σόιμπλε!..»

Ή μάλλον μία λέξη:

«Χωρίς το Σόιμπλε!»... (σκέτο)   

Βικτωρ Αφορισμοι 191 - 200

Η δική σου ιστορία

Τα τελευταία χρόνια πήξαμε στα βιβλία. 

Πολλοί γράφουν και κανείς δεν τα διαβάζει.
Αλλά το σπορ συνεχίζεται με πάθος.
Οπότε:

Η πιο σπουδαία ιστορία για σένα, είναι η δική σου ιστορία!
Κάνε την βιβλίο.
Βοηθάει στην ψυχοθεραπεία, με την προσπάθειά σου να έρθεις αντιμέτωπος με την αλήθεια. Θα διαπιστώσεις, όμως, πόσο δύσκολο είναι να αποστασιοποιηθείς από τα γεγονότα και πόσο ακατόρθωτο είναι να εκφράσεις τα αισθήματα.

Θα μάθεις επίσης πως ορισμένα δεν υπάρχει κανένας τρόπος να γραφτούν.
Να το γράψεις όμως το βιβλίο σου.
Δεν σημαίνει πως πρέπει να κυκλοφορήσει κι όλας.
Κανείς δεν ενδιαφέρεται για την δική σου ιστορία.
Εκτός κι αν είναι οικουμενική ή έστω για πολλούς, η ιστορία σου.

Χρειάζεται Αυτογνωσία για την συγγραφή σου και Επίγνωση για την έκδοσή της.
Αλλά αυτά, είναι τα στοιχειώδη για τον τίτλο του συγγραφέα.
Άλλο θέμα αυτό.

Η ιστορία σου όμως, παραμένει η καλύτερη για σένα και το βιβλίο σου επίσης!

Δημήτρης Βίκτωρ

Περί Ποιήσεως

Ποιηση_Βικτωρ

"Η ΘΛΙΨΗ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ" - Ποίημα του Δημήτρη Βίκτωρ

Τό όχημα !

Τι θυμήθηκα τώρα!...
Αυτό το όχημα το κατασκεύασα μόνος μου σε ηλικία 14 ετών,,, μαζεύοντας διάφορα αντικείμενα από τα σκουπίδια!...

Δημήτρης Βίκτωρ

Κάτι για την Ποίηση...

#Βικτωρ_Ποιηση

Ο Νίτσε για τους Αρχαίους εκείνους Έλληνες

(Προς τους νεοέλληνες που καμαρώνουν για τα γραφόμενα του Νίτσε περί Αρχαίων Ελλήνων, κ.λ.π.)

…………………………………………………………………………………….

«Από την πολύ βαθύτητα της σκέψης τους σκάψανε τον λάκκο τους και έπεσαν όλοι μέσα…»

Αυτό είπε ο Φρειδερίκος σαν συμπλήρωμα των συλλογισμών του, όταν ανέφερε από βήματος τις σκέψεις του για την Ελληνική Τραγωδία και την γέννησή της. Φυσικά σε καμία περίπτωση δεν αναφέρονταν στους σύγχρονους Τσιφτετέλληνες, οι οποίοι σωρηδόν βρίσκουν τους ρήσεις πολλών μεγάλων σκεπτικιστών και τις κυκλοφορούν με κάθε τρόπο για μια πιο ποιοτική επαφή και διακίνηση ιδεών μεταξύ τους, έτσι για να φτιάχνονται οργασμικά, αυνανίζοντας τα άδεια Ελληνικά μυαλά τους.

Ο μεγάλος στοχαστής κλίνει το γόνυ στην «Αχίλλειο Πτέρνα» και συγκλονίζεται από την επινόηση του «Κώνειου».
Αυτά, είναι τα βραβεία ενός λαού του παρελθόντος, που έζησε σε μια ευτυχισμένη στιγμή της ανθρωπότητος. Σαν διάττων αστέρας έλαμψε για λίγους, πολύ λίγους αιώνες και εξερράγη στο άπειρο και το παντοτινό….

Το υπέροχο μέρος που στήσανε σαν σκηνικό, οι σύγχρονοι κάτοικοι το αξιοποίησαν σαν φτηνό οικόπεδο.
Αυτοί που αρέσκονται να ονομάζονται Έλληνες στα διαλλείματα των πανηγυριών με τους καρσιλαμάδες…

Άκου θράσος να επικαλούνται τον Νίτσε!
Αυτοί, που είναι συνεχώς μέσα στο λάκκο και απολαμβάνουν την θαλπωρή του!...

Δημήτρης Βίκτωρ

Όσο υπάρχουν Άνθρωποι

«Να βοηθήσει ο Θεός!»

Σε κάθε ανθρώπινη συμφορά βγαίνουν οι ένθεοι πιστοί και εύχονται διάφορα.
Αν το αποτέλεσμα είναι η δυστυχία, σιγοψιθυρίζουν πως, έτσι αποφάσισε ο θεός για δικούς του μυστικούς λόγους κ.λπ.!

Αν όμως το αποτέλεσμα θα είναι ευχάριστο τότε ο Θεός τους είναι πρώτη Μούρη και αυτός είναι που βοήθησε!

Στην περίπτωση της πρόσφατης τραγωδίας με τις πυρκαγιές, πάλι τα ίδια! Συγχαρητήρια στους Διασώστες, αλλά όλα έγιναν με την βοήθεια του θεού!

Δεν κατανοούν οι πιστοί, πως έτσι προσβάλλουν τους Διασώστες!
Τους Διασώστες, που με ακραίες προσπάθειες, χρησιμοποιώντας την λογική και την επιστήμη, κατόρθωσαν αυτό που ο θεός τους δεν θα μπορούσε να επιτύχει λόγω της απουσίας του.

Φυσικά για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο χρειάζεται Πίστη.
Πίστη στον Σκοπό, Πίστη στην Ανθρωπιά, Πίστη στο Καθήκον, Πίστη στην  Ομορφιά της Ζωής για την Τιμή της Ζωής!

Αυτή η Πίστη είναι κατάκτηση του Ανθρώπου στη πορεία του εξανθρωπισμού του.

Οι άλλοι, ένθεοι πιστοί, πολύ κουραστικοί μέσα στην ανούσια επανάληψη τους!

Δημήτρης Βίκτωρ