Η σπάνια φωτογραφία του Βασίλη (Ποίημα αφιερωμένο στον Βασίλη και την Φωτογραφική Τέχνη)

Η σπάνια φωτογραφία του Βασίλη

Βγαίνει  ο ήλιος με ακτίνες παιχνιδιάρικες,
φωτίζει κορυφές, φωτίζει όρη,
κάμπους λιβάδια, ρεματιές μες την ομίχλη
και ποταμούς με κύκλους και υπέροχες ροές...

Ξυπνάει ο κόσμος, κελαδήματα πουλιών,
θρόισμα φύλλων, καθαρών νερών...
Εγώ ρεμβάζω το θαυμάσιο τοπίο,
ανοίγοντας την όρασή μου σε γωνία πανοραμική,
για να χορτάσω θέαμα και φύση,
να μ’ αγκαλιάσει ιδανικά και να με εγκλωβίσει...

Κάτω μακριά αρχαία κτίσματα,
μόχθων ανθρώπινων γεφύρια τοξωτά,
στέκουν βουβά, χαμένα και μοναχικά,
δίνοντας νότα θλίψης με κρυμμένα μυστικά...

Ας εστιάσω πιο κοντά, σε ένα απ´ όλα,
να διακρίνω αρχιτεκτονικές, να ζήσω μνήμες νοερά,
μικρή γωνία λήψης στων ματιών μου αναλογία,
την μακρινή τη σιλουέτα φέρνει τόσο δα κοντά...

Κάτι μου λέει ότι αυτό το ξέρω
και μου θυμίζει γνωριμία πού ´χα από παλιά:
Στην κορυφή του τόξου στέκει ο Βασίλης,
κόντρα στο φως λουσμένη η κόμη, γοητευτικά!

Στήνει το τρίποδο και γράφει μιαν ακόμη ιστορία,
με ποίηση και τέχνη φωτογραφική,
μόνος, χαμένος μες το άπειρο τοπίο,
έχει μοναδική του πάντα συντροφιά,
το όνειρο, το πάθος με το φως να αιχμαλωτίσει,
κάνοντας μιαν ακόμη σπάνια ζωγραφιά!...

Φαίνεται σήμερα δεν θα συμβεί αυτό,
κάτι του λέει πως δεν είναι τόσο βολικό,
γιατί το φως το ιδανικό, του έφυγε πριν λίγο,
άδικος κόπος τώρα πια να βγει κάτι καλό...

Όμως αυτό είναι κάτι που το ζει πολλές φορές
και έχει δημιουργήσει λύσεις εναλλακτικές...
Χαράσσει αμέσως νέα προοπτική
και ξεκινάει για μια νέα κορυφή,
εκεί, που ο αμάραντος τον περιμένει...

Μα ξαφνικά, στρέφει το βλέμμα προς το μέρος μου,
αντιλαμβάνεται ότι τον παρακολουθώ,
σαν αστραπή οπλίζεται και μου τραβάει μια φωτογραφία,
με έναν πολύ ισχυρό τηλεφακό...

Τώρα που κάθομαι μόνος μπροστά στο τζάκι,
θυμάμαι αυτό το ωραίο περιστατικό...
Θυμάμαι τη στιγμή με νοσταλγία...
Το γέλιο του Βασίλη, τον αμάραντο,
την σπάνια, μοναδική φωτογραφία...

V i C t ω R / Απρίλιος  -  2013