---------------------------- Χρόνος... Συνείδηση... Ονειρική Πλευρά της Πραγματικότητας
Οι Έλληνες του "Μηδέν Άγαν", του "Μέτρον Άριστον", του "Γνώθι Σ' αυτόν", άφησαν την ομορφιά τους κληρονομιά για μνήμες ελαχίστων.
Νομοτέλεια;
Η ομορφιά είναι φθαρτή και έχει έναν δρόμο...Οι Έλληνες έχασαν τον δρόμο και οι ελάχιστοι εκφράζουν την θλίψη τους κοιτάζοντας το απότιστο άνθος, καθώς μαραίνεται μπροστά τους.
Και η Ελλάδα; Χώρα των Θεών χωρίς Θεό!...
Χώρα Αθανάτων χωρίς Παρόντες…
Δημήτρης Βίκτωρ
Δεν επιλέγεις.
Άλλοι και άλλα επιλέγουν για
σένα· για όλα, ακόμη και για τα πιο απλά.
Όχι απαραίτητα άμεσα με λόγο
και επιμονή, αλλά υπόκωφα, σιωπηλά μεθοδικά.
Για να επιλέξεις εσύ, θα
πρέπει να είσαι κάπως διανοητής, με κάπως ελεύθερη σκέψη και κάπως
αποφασιστικός, τουλάχιστον. Κάτι όχι εύκολο.
Αν το προσπαθήσεις, θα
δημιουργήσεις την ανασφάλεια σε όλα τα γύρω σου. Κάτι που δεν σου επιτρέπεται.
Αν το καταφέρεις, το θέμα
συνεχίζεται από τους άλλους και από τα άλλα.
Θα σου μεταδώσουν πάλι
σιωπηλά, και χωρίς απαραίτητα αρνητική συμπεριφορά, την μοναξιά.
Αν αυτήν την μοναξιά την
αντέξεις, κάνοντάς την εργαλείο δημιουργίας, τότε κέρδισες, αλλά αυτά που
έχασες θα σε ακολουθούν για πάντα.
Η επιλογή είναι ένα σπάνιο,
απλό θαύμα!
Δημήτρης Βίκτωρ
Στα πολύ παιδικά μου χρόνια, ζούσα με την οικογένειά μου σε μια ξύλινη μικρή παράγκα με στέγη από πρόχειρες λαμαρίνες, δίπλα στον ποταμό που μας πλημμύριζε συνεχώς.
Δεν είχαμε τίποτε τότε, παρά μόνον τις ζωές μας.
Κάποια μέρα η μάνα μου κατάφερε να συμφωνήσει με την ιδιοκτήτρια της
παράγκας να μας συνδέσει με ένα λεπτό καλώδιο για να έχουμε φως.
Στην μέση της παράγκας από την οροφή κρεμάστηκε μια μικρή λάμπα 15 βάτ σε
σχήμα κεριού.
Όλη η οικογένεια περιμέναμε το θαύμα.
Να πατηθεί ο κρεμαστός διακόπτης και να δούμε το φως.
Και ήρθε το φως!
Ένα αίσθημα ευτυχίας μας διαπέρασε. Ξεχάσαμε όλα τα άλλα. Την πείνα και το
κρύο. Όλα τα βασανιστικά.
Για αρκετή ώρα, που την αισθανθήκαμε αιώνια, νοιώσαμε πως τα είχαμε όλα!
Ναι, ζούσαμε ένα θαύμα. Τα είχαμε όλα!
………………………………………………………………………………………………
Όταν κάποιος άνθρωπος έχει την τύχη να είναι όμορφος, υγιής, άνετος
οικονομικά, παίρνει την σφραγίδα πως τα έχει όλα.
Αν προστεθούν σε αυτά επάγγελμα με καριέρα και προοπτική τότε τα έχει ξανά
όλα.
Μα πως γίνεται; Αφού και πριν τα είχε όλα!
Αν σε αυτά τα παραπάνω συμβεί να αποκτήσει όμορφο σύντροφο και ένα
υγιέστατο παιδάκι τότε τα έχει ξανά όλα!
Μα, αφού και πριν τα είχε όλα!
Αν τώρα σε όλα τα παραπάνω προστεθεί και εκτίμηση από τους συνανθρώπους του
και λάμψη στην παρουσίαση και έκφρασή του, τότε τα έχει ξανά όλα!
Μα, αφού με τα πριν, πάλι τα είχε όλα!
Αν τώρα σε αυτά τα παραπάνω συμβεί να είναι καί διάσημος, τότε μάλλον τα
έχει όλα!
Μα πως γίνεται, κ.λπ.;
Αν τώρα, σε όλα τα παραπάνω, συμβεί να έχει και εξουσία τότε σίγουρα τα
έχει όλα!
Τελικά, πότε άραγε τα έχει όλα;
Πότε άραγε τα έχεις όλα;
Απάντηση, ποτέ!
Και δεν είναι ευτυχία να τα έχεις όλα. Ούτε ευδαιμονία.
……………………………………………………………………………………….
Τρεις είναι οι πτυχές της ύπαρξης που ουδείς αποφεύγει:
Πόνος, αβεβαιότητα και συνεχής αγωνία του θέλω.
Για τον κάθε άνθρωπο αυτά τα τρία τον ορίζουν, τον καθορίζουν, τον
συστηματοποιούν.
Όταν το κάθε ένα από αυτά είναι σε αρμονία με τα άλλα δύο, τότε υπάρχει
ελπίδα να είσαι σε μια μορφή ευδαιμονίας. Δεν κρατάει πολύ. Η εντροπία
παραμονεύει κάθε στιγμή. Και όταν κάποιο από τα τρία ξεφεύγει από το μέτρο,
τότε η εντροπία κυριαρχεί ανεξέλεγκτα.
Τότε κανένα από τα πλεονεκτήματα (φυσικά και αποκτηθέντα) που αναφέρθηκαν
στην αρχή, δεν είναι ικανό να σώσει τον «τυχερό».
Τελικά υπάρχουν άνθρωποι που τα έχουν όλα;
Φυσικά. Είναι αυτοί που δεν επιθυμούν να τα έχουν όλα, μόνον λίγα που τα
αγαπούν και που τους αγαπούν και εκείνα.
… Αυτοί που κοιτάζουν την αναμμένη λάμπα με ευγνωμοσύνη, καθώς εκείνη τους
φωτίζει το πρόσωπο, τον νου και όλα τα γύρω τους…
Δημήτρης Βίκτωρ
