Τέλειωσε η ζωή του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Καλά πήγε. Ουδέν τραγικό. Δεν υπέφερε από το αναπόφευκτο τέλος, δεν μπήκε δια μακρόν στο νοσοκομείο για να τον λυπούνται οι συγγενείς και οι φίλοι. Δεν έφτασε προς το τέλος ξαπλωμένος στο κρεβάτι του πόνου μέσα στον εξευτελισμό με τους ορούς και τις πάπιες για ούρηση.
Πάνω στο γύρισμα, ονειρεμένα. Ίσως και ευτυχισμένα.
Άλλοι δημιουργοί στην ηλικία του ψάχνουν τρόπους για να προξενήσουν την δική τους έξοδο. Ο ίδιος δεν μπήκε καν στον κόπο.
Μεγάλος δημιουργός του κινηματογράφου δεν υπήρξε. Ήταν ένας εξαίρετος δημιουργός ονειρεμένων εικόνων. Μιας δικής του προσωπικής ακίνητης κίνησης.
Εικόνες για προβολή slides με carousel σε φίλους.
Δεν έπρεπε να ασχοληθεί ποτέ με την τέχνη του κινηματογράφου.
Ίσως με του φωτογράφου ή του ζωγράφου αν έπιανε το χέρι του. Και βέβαια δεν έπρεπε ποτέ να ασχοληθεί με την συγγραφή των σεναρίων του.
Όταν κάποιος θα αποφασίσει να «εκπορνεύσει» την δημιουργία του θα κυνηγήσει και τα βραβεία. Και ο Αγγελόπουλος τα απαίτησε και τα πήρε. Και γκρίνιαζε γι’αυτό.
Ότι δεν κατανοείς στις ταινίες του, δεν αντιλαμβάνεσαι και στις συνεντεύξεις του:
Ρηχό χάος.
Δεν δημιούργησε ποτέ μοχλούς σκέψης και βαθύτερης αναζήτησης. Δεν κατανοούσε τα ζητήματα της απώλειας, του αυτόχθονου και γηγενούς ζώου του έρωτα, του θανάτου.
Το έργο του δεν θα μείνει. Είναι ήδη ξεχασμένο. Κουράζει τις ανθρώπινες αισθήσεις, εξαντλεί την υπομονή. Όλα ιδωμένα από τη μεριά του θεατή που κάθεται στην κερκίδα ενώ στην αρένα της ζωής γίνεται της… «πουτάνας»! Και ο θεατής της κερκίδας βρίσκει τον τρόπο να μασήσει πολύ καλά τον πασατέμπο του με χάρη, φινέτσα και χωρίς σκουπίδια. Είδος τέχνης μπορεί να θεωρηθεί και αυτό από κάποιους…
Αυτό όσον αφορά την ενασχόλησή του στην τέχνη του κινηματογράφου.
Οι στατικές εικόνες του όμως, εξαιρετικές. Και αυτές τις δημιούργησε με τα εργαλεία του κινηματογράφου. Εδώ είναι το πρωτότυπο.
Και αυτό είναι ίσως και το πλέον ενδιαφέρον.
