ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΣΤΡΟΣΚΟΝΗ – («Το κατά Σιμόπουλο ευαγγέλιο»)

«Το κατά Σιμόπουλο ευαγγέλιο»

Είμαι 13,8 δισεκατομμυρίων ετών και αποτελούμαι από 7.000 τρισεκατομμύρια τρισεκατομμυρίων άτομα. Αυτά είναι σαν μικρά αστεράκια ή σαν ελάχιστοι κόκκοι σκόνης! Όπως θα το δεις…

Δύσκολο να το πιστέψεις!

Εξαρτάται σε ποιόν αιώνα ζεις.

Στο παρελθόν, όταν δεν υπήρχαν τα πειραματικά δεδομένα ο κάθε ένας έλεγε ό,τι πίστευε. Μερικοί, αυτά τους τα πιστεύω τα επιβάλανε καθολικά. Ο φόβος του ανθρώπου κυλούσε στα σκοτάδια και γιγάντωνε και η αλήθεια ήταν η τυφλή πίστη. Υπήρχαν όμως και εξαιρέσεις ξεχωριστών ανθρώπων, που σκεπτόμενοι με την λογική, είπαν μέσα τους: «Κάπως έτσι πρέπει να είναι». Όμως αυτό δεν ήταν αρκετό. Έπρεπε να κυλήσει χρόνος αιώνων, ώστε με την παρατήρηση και το πείραμα, χρησιμοποιώντας νέα όργανα, αυτό το: «Κάπως έτσι» να γίνει: «Να, έτσι είναι!»
Νέα πίστη; Όχι. Νέα γνώση.

Η γνώση στην αρχή φοβίζει. Πρέπει να αρνηθείς όσα πίστευες μέχρι τώρα και όσα πίστευαν οι πριν από εσένα και πιθανόν όσα διδάχτηκες σαν επίσημες αλήθειες. Η δύναμη της γνώσης όμως, είναι τόσο καταλυτική που σαρώνει τα διλλήματα και τις αμφιβολίες και στη θέση τους μπαίνει η υπερηφάνεια του ανθρώπου και το θάρρος του. Ναι! Το θάρρος. Γιατί η γνώση σε κάνει να πατάς γερά πλέον στα πόδια σου και να προχωράς με την λογική σου σκέψη. Αλλά και αυτό είναι μια πορεία. Μια πορεία που δίνει στην περιέργεια υπόσταση. Μια πορεία χωρίς τέλος. Η γνώση  παρέα και σύντροφος που σε εκπλήσσει καθημερινά οπλίζοντάς σε με δύναμη. Έτσι πρέπει να το δεις και να το ζεις.

Την γνώση όμως πως την βρίσκεις; Εννοώ συμπυκνωμένη, με απλούς και κατανοητούς όρους, ώστε να αισθανθείς φίλος μαζί της και να την αγαπήσεις; Η πίστη έχει τα ευαγγέλιά της. Πρέπει και η επιστήμη να αποκτήσει τα δικά της. Και τα αποκτά.

Τον κύριο Διονύση Σιμόπουλο τον διάβαζα πάντα. Κυριολεκτικά έψαχνα να βρω κείμενά του για να τα μελετήσω. Σε εφημερίδες, σε περιοδικά και στα μέσα του διαδικτύου. Κάθε φορά που διάβαζα κάποιο κείμενό του, το θεωρούσα τόσο πολύτιμο που έσπευδα να το αποθηκεύσω. Και πάντα σκεφτόμουν όλα αυτά να τα είχα σε ένα βιβλίο, ώστε να ανατρέχω σε αυτό με σιγουριά και ευκολία. Αλλά από την άλλη, η γνώση της αστροφυσικής τρέχει με τέτοιους ρυθμούς που είναι αδύνατο ένα βιβλίο να συμπεριλάβει τα τελευταία νέα. Αυτό πιστεύω είναι και ένα είδος άγχους για τον κύριο Σιμόπουλο. Ευτυχώς όμως, αποφάσισε να συγκεντρώσει σε ένα βιβλίο τα μέχρι τώρα γνωστά. Γιατί όσο γνωστά κι αν είναι ο τρόπος που ο Διονύσης τα περιγράφει είναι μοναδικός!
Έχω την εντύπωση πως αυτό το βιβλίο το έγραψε αποκλειστικά για μένα. Όσα βιβλία κι αν έχω, αυτό είναι διαφορετικό και το πιο χρήσιμο. Αγωνία αιώνων για το τι και πως μέσα σε τόσες λίγες σελίδες. Βιβλιοθήκες του κόσμου  μέσα σε ένα βιβλίο!

Παρ’ όλο που διαβάζεται με ευκολία και χαρά, επιστρέφεις ξανά στην προηγούμενη παράγραφο να την κατανοήσεις και να την αποστηθίσεις, κάτι σαν καθήκον, ώστε να μπορείς να την αφηγηθείς. Να την αφηγηθείς σε αγαπημένους ώστε να δεις στα μάτια τους την έκπληξη για όλα αυτά που συμβαίνουν στον απέραντο ουρανό και στο σύμπαν μέσα σου. Να συμπληρώσεις με αυτά που θα μάθεις από το βιβλίο, τη θέση σου μέσα στη ζωή και να σκεφτείς τη θέση σου μέσα στο απέραντο και τον σκοπό σου. Να σκέφτεσαι το τέλος όχι με φόβο αλλά μόνο με λύπη… Έχει διαφορά αυτό!

Το βιβλίο είναι ένας ωκεανός που βυθίζεσαι και νιώθεις ανάλαφρα σαν να πετάς. Ο τρόπος γραφής του πανέμορφος και οικείος. Κάθε παράγραφος συμπυκνωμένη γνώση, που σου δημιουργεί νέα απορία, που αμέσως λύνεται ή συμπληρώνεται από την επόμενη. Ο Διονύσης Σιμόπουλος το γνωρίζει αυτό. Διαισθάνεται, δηλαδή, την νέα απορία του αναγνώστη που προκύπτει συνεχώς και φροντίζει να την λύσει στις επόμενες γραμμές. Ένας παλμός γραφής που σε εκπλήσσει για ένα τέτοιο βιβλίο αστροφυσικής.

Χρήσιμο και μοναδικό. Πραγματικό απόκτημα. Παρ’ όλο που το διάβασα προσεχτικά, θα ανατρέχω σε αυτό πολύ συχνά μέχρι να  αποστηθίσω τις περισσότερες παραγράφους!

(Αυτό τώρα, μου θύμισε μια εμπειρία μου: Πριν από πολλά χρόνια σε μια ορειβασία στο βουνό των Τζουμέρκων, συνάντησα έναν βοσκό που είχε αποστηθίσει όλη την καινή διαθήκη! Όλη! Έκανα συζήτηση μαζί του και όλο μου έλεγε για τον θεό που έβλεπε κάθε νύχτα ψηλά μέσα στο απέραντο του ουρανού με τ’ αστέρια. Εγώ βέβαια, του έλεγα τα δικά μου. Θα ήθελα να τον ξανασυναντήσω και να του πω σεμνά και με σεβασμό, να διαβάσει και να αποστηθίσει και αυτό το βιβλίο. Έτσι, για να μην βαριέται!)

Και να του έλεγα απ’ έξω, πριν τον αποχαιρετήσω, την κατάληξη του βιβλίου:

«Είμαστε όλοι μας αστρόσκονη, και κάποια μέρα θα ξαναγυρίσουμε στα άστρα. Κάποια μέρα θα υπάρξουν άλλοι κόσμοι, γεμάτοι με άλλα όντα, αστράνθρωποι σαν εμάς, που θα γεννηθούν από τις στάχτες ενός, κάποιου ήλιου, πεθαμένου άστρου. Ενός άστρου που σήμερα το λέμε ήλιο».

……………………………………………………………………………………………………………………………

ΧΑΙΡΕ, ΔΙΟΝΥΣΗ.....................!

Δημήτρης Βίκτωρ