"Ο αποθανών δεδικαίωται".
Όταν πεθάνει κάποιος, τότε ακούμε συνήθως τα
καλύτερα και τα υπερβολικότερα.
Εξαντλούνται τα επίθετα και οι λέξεις που
δηλώνουν την μοναδικότητα του εκλιπόντος.
Η επιλεκτική συγκίνηση μοιάζει σε αυτό στην
επιλεκτική αγάπη.
Επιλέγεις και αγαπάς κάποιον ή κάποιους για
κάποιον λόγο που και εσύ δεν τον ξέρεις γιατί
δεν τον σκέφτηκες.
Το ίδιο και με τη λύπη ή το πένθος. Εδώ
εμφανίζεται και η συγκίνηση που την έχουμε ανάγκη κάπου κάπου για να
δικαιολογούμε την αδιαφορία μας σε τόσα άλλα φριχτά που συμβαίνουν συνεχώς
δίπλα μας.
Ξαφνικά σαν χιονοστιβάδα η λύπη για τον Robin Williams!
Οι χαρακτηρισμοί, υπερβολικοί: Μοναδικός,
κορυφαίος, από τους γίγαντες της υποκριτικής, έπαιξε στις πιο σπουδαίες ταινίες
όλων των εποχών, κλπ.
Τίποτε από όλα αυτά.
Ήταν ένας καλός ηθοποιός με τα στάνταρτ του
Χόλυγουντ.
Δηλαδή έφερνε κάτι λεφτά στα ταμεία.
Επειδή έκανε τον κόσμο να γελάει, έγινε
συμπαθής.
Άνθρωπος χαμηλών τόνων ( είναι πλεονέκτημα,
αυτό;), ψυχούλα σαν μπαμπάς όπως ελέχθη, ( και αυτό είναι πλεονέκτημα;) και στα
ιδιωτικά τα υπόλοιπα δυστυχισμένος, όπως συνήθως όλοι οι γκλαμουράτοι της show biz.
Πλήρωσε, τι άλλο; Τη δόξα και την μάταια
διασημότητα.
Την πάτησε, δηλαδή. Τα κενά μεταξύ των
γυρισμάτων, δυσβάστακτα.
Ο χρόνος μεγάλος αν και μικρός. Αδυναμία και
κατάθλιψη. Να τον θαυμάσω γι αυτό; Την συμπόνια μου την κρατώ για άλλα.
Ε, τι να γίνει; Έχεις τα περισσότερα από όσα
δεν έχουν οι περισσότεροι και δεν έχεις την χαρά, συνεχώς...
Και κάποιος που δεν έχει σχεδόν τίποτε σε
κερδίζει με 5-0!
Όλα τυχαία στον κόσμο! Εδώ το μεγαλείο της
φύσης!
Σαν ηθοποιός τώρα:
Όχι κακός. Μάλλον καλός. Εγώ δεν τον άντεχα,
ούτε τις γκριμάτσες του. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία.
Η ταινία Hook του Spielberg, άρτια σε σκηνοθεσία και θέμα, ήταν μια
αποτυχία εξ' αιτίας του. Αργά το κατάλαβε ο Steven, αλλά δεν
μπορούσε να τον αλλάξει. Κατάλαβε δηλαδή, ότι ο Dustin Hofmann, θα έπρεπε να
παίξει τον Peter Pan, και ο Robin ίσως, τον Hook.
Η θαυμαστή κατά τα άλλα ταινία πήγε πάτος.
Στο διάσημο " Κύκλο των χαμένων
ποιητών", πάλι τα ίδια!
Τον
επέβαλε το στούντιο στον Stephen Frears, και εκείνος αγανάκτησε, γιατί δεν του πήγαινε
ο ρόλος καθόλου. Έπαιζε κλαψιάρικα, είπε. Πήγε να τα βροντήξει όλα κάτω ο Frears,
αλλά το στούντιο του είπε ότι θα απολυθεί εκείνος.
Το θέμα των " ποιητών", δυνατό από
μόνο του, έκανε και επιτυχία και έτσι στο τέλος όλα μέλι- γάλα. (Μάλιστα αυτό
το θέμα συγκίνησε και όλους τους ημισκεπτόμενους γονείς, και φυσικά κανείς, μα
κανείς δεν εφάρμοσε κάτι από τι καλλιτέχνημα στην πορεία του παιδιού του).
Στη miss Dapfire, χάλι σκέτο. Το δήλωσε και ο ίδιος ότι
ντρέπεται που έκανε αυτή την ταινία γιατί έγινε περίγελος στους συναδέλφους.
Αλλά και αυτή δούλεψε όπως οι περισσότερες μετριότητες που σερβίρει το Hollywood, και έτσι
συνέχισε να κάνει ταινίες. Μετριότητες όλες. Εξαίρεση στον Popeye του Robert Altman. Του πήγαινε ο
ρόλος κουτί..
Αυτά τα λίγα για να ζυγίζουμε τις σκέψεις μας
χωρίς υπερβολές.
Τώρα, αν θέλετε συγκίνηση και θρήνο, να δείτε
τις ειδήσεις. Περίπου εβδομήντα εστίες πολέμου είναι ανοικτές αυτή τη στιγμή.
Να διαλέξετε καμία σκηνή με κάποια μάνα που κρατάει το αποκεφαλισμένο της παιδί
στην αγκαλιά της σπαράζοντας.
Χαιρετήστε σεμνά τον Robin, όσο του αξίζει.
Όπως όλους που φεύγουν...
Τραγικός αν και τον αγάπησαν τόσοι άγνωστοί
του. Τίποτε δεν είναι αρκετό.
Ο κάθε
ένας μόνος, κατάμονος...
Σίγουρα πέρασε και καλά, όσο πέρασε...
Δεν είναι και λίγο!
Και την έκανε και σχετικά νέος!...
Δημήτρης Βίκτωρ
