---------------------------- Χρόνος... Συνείδηση... Ονειρική Πλευρά της Πραγματικότητας
Δευτέρα 19 Ιουνίου 2023
Σάββατο 17 Ιουνίου 2023
Πέμπτη 15 Ιουνίου 2023
Τα Αποκαΐδια της Αλήθειας
Η φωτιά κράτησε τρεις μέρες.
Η γκρίνια θα κρατήσει σαράντα. Επίσημο αυτό.
Σαν να το καθιέρωσε κάποιος Θεός. Άλλωστε, Αυτός φημίζεται ως Υπεύθυνος και για τα δύο!
Αλλά υπάρχει και η αλήθεια. Ή μάλλον οι αλήθειες, γιατί αυτές είναι πολλές, όσες και οι γνώμες, όσες και οι απόψεις, όσες και οι γκρίνιες.
Δεν θα μιλήσουμε για πραγματικότητα, αυτό είναι θέμα της επιστήμης.
Πάμε με τα ανθρώπινα μέσα:
Για να προσεγγίσουμε την αλήθεια ας πάρουμε έναν απλό άνθρωπο, αυτόπτη μάρτυρα, για να τον ρωτήσουμε. Αυτός έχει όλη την καλή πρόθεση να μας την πει, την αλήθεια.
Αρχίζει λοιπόν και προσέχει πάρα πολύ με τα λεγόμενά του, γιατί ενδιαφέρεται και για την εικόνα του, τον βλέπουν φίλοι, παιδιά, συγγενείς. Αλλά, ποιος είναι αυτός; Ένας απλός πολίτης. Απλός, αλλά έκανε αυθαίρετο και κάηκε από την φωτιά ή πνίγηκε με την πλημμύρα. Καλά δεν μας ενδιαφέρει τώρα αυτό. Αν είναι δυνατόν! Όλη η Ελλάδα ένα αυθαίρετο είναι. Εμείς τον βρήκαμε τυχαία, αλλά είναι καλός στην αφήγηση και μας συνεπαίρνει. Σε λίγο διαφαίνεται πως είναι δεξιός στο φρόνημα. Και ένθεος. Αλλά τι σημασία έχει; Μας ενημερώνει, μας συγκινεί και μας πείθει.
Ύστερα παίρνουμε έναν άλλον. Πιο καλός αυτός και πιο μετρημένος, φαίνεται. Αυτός νομοταγής σε όλα. Ούτε αυθαίρετα ούτε κλέψιμο την εφορία. Τίποτε από αυτά! Μας τα λέει κι αυτός καλά. Συγκινούμαστε το ίδιο. Διαφαίνεται σε λίγο πως είναι αριστερών αποκλίσεων με παρελθόν αλλά ψιλοένθεος. Στην αρχή ψιλοσοσιαλίζων, αλλά σε λίγο ακούστηκαν μισόλογα για ξερονήσια και τέτοια. Πυρ και μανία κατά του κεφαλαίου, αλλά περιγράφει τα τεκταινόμενα καλά, με πάθος και πειθώ, αλλά κάπως διαφορετικά από τον προηγούμενο. Οπότε, σκάει η πρώτη αμφιβολία. Μα το γεγονός είναι ίδιο! Πως γίνεται αυτό; Αυτόπτες του τσουναμιού ή της πυρκαγιάς και οι δύο! Να πάμε και σε άλλους πολίτες; Άσε, θα μπερδευτούμε χειρότερα. Οι Έλληνες είναι ένα μωσαϊκό μπερδέματος.
Οπότε για να κερδίσουμε χρόνο, πάμε σε έναν καλύτερο. Έναν επαγγελματία της αλήθειας. Έναν κατ’ όνομα και κατά λειτούργημα υπερκομματικό. Έναν δημοσιογράφο, ας πούμε.
Αλλά δεν το βάζουμε κάτω. Ας πάμε σε έναν ανώτερο λειτουργό, έναν εκπρόσωπο της κυβέρνησης να μας τα πει, να ξεμπερδεύουμε.
Λέει, αυτός τα δικά του, αλλά ξέρει πως τον ακούνε οι ανώτεροί του σε κάθε του λέξη. Τρέμει για τη θέση του και έχει υποχρεώσεις, αγαπημένη οικογένεια, πρόσωπο με καθαρό κούτελο στην κοινωνία. Οπότε καθώς προσέχει, ιδρώνει-ξεϊδρώνει, άλλα ήθελε να πει και άλλα λέει, ο πονηρούλης!
Εμείς το καταλαβαίνουμε αυτό, κάναμε όμως τον χαζό και πάμε στον αρμόδιο υπουργό. Αυτός δεν μπορεί, σοβαρός άνθρωπος, εκλεγμένος από τον πάντα σοφό λαό, θα μας τα πει ως έχουν, ακριβώς.
Αρχίζει και αυτός, με καθαρό λόγο και μετρημένος. Καλά τα πηγαίνει στην αρχή αλλά μετά από λίγο, νιώθει ένα πνίξιμο γιατί ακούστηκε κάτι για αυθαίρετα και αυτός έχει το καλύτερο. Όχι σαν κάτι xλιμίτζουρες που τα χτίσανε τοίχο-τοίχο μέσα στην νύχτα. Αλλά σκέφτεται και το καθήκον στο κόμμα. Πνίγεται κι άλλο. Σκέφτεται πως έδωσε τον λόγο του στον αρχηγό να παπαγαλίζει και πως πρέπει να φροντίσει για την διαφύλαξη της θέσης του, γιατί έχει κι αυτός οικογένεια και όνειρα καριέρας. Οπότε, το ρίχνει στο καλαματιανό, ο άθλιος και μας αποπροσανατολίζει.
Δεν χάνουμε χρόνο, εδώ πνιγόμαστε ή καιγόμαστε, πάμε κατ’ ευθείαν στον πρωθυπουργό.
Αυτός, επιτέλους, θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Όλα εκεί είναι καθώς πρέπει, με γραβάτα ή χωρίς, ρυθμισμένα τα μικρόφωνα, και... Φώτα, πάμε!
Αρχίζει με ύφος λυπητερό αλλά και που να εμπνέει σταθερότητα, αισιοδοξία. Αλλά σε λίγο νιώθουμε αυτό που νιώθει και εκείνος. Πρέπει να τα πει, αλλά πρέπει να ξεπεί αυτά και να τα πει έτσι! Αλλιώς, μπάϊ-μπάϊ η εξουσία και αυτό δεν είναι στα σχέδιά του.
Καταλαβαίνετε. Δεν πειστήκαμε ακόμη. Νευριάσαμε αλλά, ψυχραιμία...
Πάμε σε κάτι ανώτερο, ηθικό και άμεμπτο, με καθαρή συνείδηση σαν το απάτητο χιόνι. Στον πνευματικό εκπρόσωπο του Θεού επί της Γης. Δεν χρειάζεται να τον διαλέξουμε ιεραρχικά αυτόν. Όλοι οι παπάδες είναι εκπαιδευμένοι να λένε πάνω κάτω τα ίδια. Αλλά εμείς πάμε για το ιδιαίτερο γεγονός. Και εκεί, ακόμη για μια φορά ακούμε, πως για την συμφορά, πληρώνει ο αμαρτωλός άνθρωπος και είναι θέλημα του Πανάγαθου Θεού η καταστροφή και ότι ο Κύριος κάνει δοκιμές. Αφήνει, βέβαια, ελεύθερους τους ανθρώπους για τις πράξεις τους, αλλά επεμβαίνει που και που δοκιμάζοντάς τους, αν είναι υποτελείς του ή αν δεν είναι, δηλαδή.
Όλη αυτή την ώρα, εκεί παραδίπλα σε ένα παγκάκι, έκλαιγε ένα κοριτσάκι κτυπημένο από προηγούμενες παρόμοιες συμφορές. Θα μπορούσαμε να το ρωτήσουμε, αλλά, σιγά τώρα τι να πει το κοριτσάκι, που κλαίει κι όλας! Και τι όνομα να έχει, άραγε;
Πρέπει να τελειώνουμε, όμως. Είπαμε, πνιγόμαστε ή καιγόμαστε και πρέπει να βγάλουμε επιτέλους, ένα αποτέλεσμα αλήθειας για να ξέρουμε τι να κάνουμε και τώρα και στο μέλλον.
Έχουμε όλα τα στοιχεία πλέον και είμαστε σε θέση να τα επεξεργαστούμε. Κάτι σαν ένωση συνόλων. Θυμάστε στο δημοτικό;
Το κάνουμε και βρίσκουμε, επιτέλους, την αλήθεια! Εύκολα, γρήγορα.
Την ανακοινώνουμε, ώστε να ησυχάσει και ο κόσμος, από όλα τα μέσα ενημέρωσης. Αλλά, ξαφνικά, ακούγονται φωνές και βρισιές από παντού! Όλοι έχουν την δική τους αλήθεια! Όλοι είχαν κάνει τα δικά τους ρεπορτάζ. Τρομερό! Όλοι έχουν την ικανότητα, τον λόγο τους, τα πιστεύω τους, τα συμφέροντά τους, την εξυπνάδα και την βλακεία τους.
Οπότε, πάει η αλήθεια περίπατο εν ριπή οφθαλμού!.
Αυτό τώρα, μου θύμισε εκείνο με την δολοφονία του Αβραάμ Λίνκολν από τον Μπουθ: Μέσα στο θέατρο ήταν 850 αυτόπτες μάρτυρες και ανακρίθηκαν οι 300. Ε, τι περιμένατε; Και οι 300 καταθέσεις ήταν διαφορετικές!. 300 αλήθειες για το ίδιο γεγονός από 300 αυτόπτες μάρτυρες!
Α, και το άλλο με τον πεθαμένο Ναζωραίο: Αυτόν. δεν τον είδε κανένας να ανασταίνεται, αλλά οι κολλητοί του διέδωσαν, πως αληθώς, έτσι έγινε. Αλλά ήρθαν κάποιοι άλλοι και είπαν: Τι είναι αυτά, που λέτε καλέ; Και άρχισαν κάτι διαμάχες και πόλεμοι που κρατάνε μέχρι σήμερα, αλλά ο Ναζωραίος κατάφερε, με το που κρύψανε το δέμας του, να λατρεύεται σαν Θεός! Ούτε στο πιο τρελό του όνειρο, δηλαδή!
Τέλος πάντων, στα δικά μας πάλι:
Που μείναμε; Ναι...
Οπότε, έτσι κι εμείς. Ξεμείναμε μόνοι και παντέρημοι, χωρίς αλήθεια!
Αποκαμωμένοι και αποκαρδιωμένοι σκεφτήκαμε να απευθυνθούμε στην ποίηση. Και συγκεκριμένα στον ποιητή Δημήτρη Βίκτωρ.
Αυτός, γέρος πια, έχει αποσυρθεί γιατί έχει ραμολίρει και τα χάνει, αλλά ώρες ώρες έχει ακόμη εκλάμψεις σοφίας. Έχει την φήμη του υπηρέτη της αλήθειας με τα γραφόμενά του, που έβρισκε πάντα τον μπελά του. Ιδίως από όταν έγραψε το καταπληκτικό βιβλίο «Εξουσία Βλαχάρα», στα νιάτα του. Αλλά και με την ποίησή του το ίδιο κάνει. Αφού η πολιτεία αναγκάστηκε να τον προστατέψει, φροντίζοντας να πάρει το Νόμπελ, και ας μην το άξιζε, λένε! Τώρα ζει απομονωμένος και βυθισμένος στην σιωπή του. Θα μας δεχθεί, άραγε Θα μας μιλήσει;
Τον βρήκαμε. Το και το, σοφέ ποιητή. Τι λες;
Εκείνος με αργές κινήσεις, χωρίς να μιλήσει, πήρε ένα κομμάτι χαρτί και έγραψε κάτι. Ξανά με αργές κινήσεις ύστερα, μας παρέδωσε το χαρτάκι και αποχώρησε πάλι στην σιωπή του. Όπως έκανε και ο άλλος νομπελίστας, ο Σεφέρης, όταν πιέστηκε να μιλήσει κατά τις χούντας, τότε, και είπε κάτι ανούσια ισορροπημένα και αμέσως δήλωσε πως ξαναμπαίνει στην σιωπή του!…
Και το χαρτάκι έγραφε:
«Ψέμα γυρίζεις των ανθρώπων τη Γη
σαν
μια απέραντη δύναμη πυρηνική.
Ψέμα
άγιο στοιχείο, αναγκαίο κακό.
Ψέμα
μεγάλο το κάθε εγώ.
Ψέμα,
αρχής των πάντων, θρησκευτικό.
Ψέμα,
αιώνιο μυστικό!…»
Δημήτρης Βίκτωρ
Σαστίσαμε. Είναι δυνατόν Για αλήθεια
ρωτήσαμε. Τι είναι αυτό, τώρα;
Αυτός απάντησε για ψέμα!
Πρέπει να το μελετήσουμε σε βάθος!
Ναι, αλλά ο χρόνος τρέχει. Όπου να ’ναι καιγόμαστε ή πνιγόμαστε!
Δεν μένει άλλο, παρά να απευθυνθούμε στην πραγματικότητα.
Μέχρι τότε, αλλοίμονο στους πνιγμένους ή καμένους...
Ξεκινάμε, λοιπόν και ο... Θεός του καθενός, βοηθός!!
Πρώτη στάση στην Ελβετία στο CERN. Εκεί, από ό,τι λένε, ψάχνουν το σωματίδιο του Θεού!
Συνεχίζεται
Δημήτρης Βίκτωρ
