Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016

Αυγό Φιδιού 2013 μ.Χ. (σύγχρονο ποίημα)



Φριχτό στοιχειό, σκαιό φρικιό στη γη, αυγό που αιωρείται...
Κρύβεται σε σπηλιές, υπάνθρωπων φωλιές, σφυρίζοντας...
Αλλάζει δέρμα κάθε εποχή στα ίδια σάπια σκούρα χρώματα...
Φολίδες οι κραυγές, ενστίκτων προσταγές, ζούγκλας απομεινάρια...

Πτώματα, μούμιες, κόκκαλα, τροφή για χειμερία νάρκη...
Λήθη εγκλημάτων, βάναυσων και ταπεινών δειλών συνωμοσίες...
Σπάζει το τσόφλι το λεπτό, με τη διχαλωτή τη γλώσσα οσμίζεται
πληγή ανοικτή, ανατριχιαστική γεμάτη δηλητήριο...

Χρυσά τα δόντια τα αιχμηρά προβάλλει, ότι προλάβει, ότι δαγκώσει...
Χαράσσει ίχνη στον αρρωστημένο νου, εκδίκησης και ακραίου μίσους...
Στο έρεβος του σκότους υποχωρεί ξανά και καρτερεί...
Αυγό φιδιού η θαλπωρή, είναι αρκετή να ξαναζήσει...


Δημήτρης Βίκτωρ

 
 
Ποίηση_Βικτωρ