"Στο Γηροκομείο" ------ Ποίημα και Απαγγελία: Δημήτρης Βίκτωρ

Η Λύπη των Ελαχίστων Παρόντων...

Οι Έλληνες του 

"Μηδέν Άγαν",  του "Μέτρον Άριστον", του "Γνώθι Σ' αυτόν", 

άφησαν την ομορφιά τους κληρονομιά για μνήμες ελαχίστων.

Νομοτέλεια;

Η ομορφιά είναι φθαρτή και έχει ένα δρόμο...

Οι Έλληνες έχασαν την δρόμο και οι ελάχιστοι εκφράζουν τη θλίψη τους, κοιτάζοντας το απότιστο άνθος, καθώς μαραίνεται μπροστά τους.

Και η Ελλάδα;

Χώρα των Θεών χωρίς Θεό...
Χώρα Αθανάτων χωρίς Παρόντες...

Δημήτρης Βίκτωρ

#Ποιηση Βικτωρ

ΕΥΤΥΧΩΣ....!

 Αν υπάρχει ένας στίχος, ένας αφορισμός, 

που να συμπυκνώνει όλο το Ελληνικό ζήτημα, αυτός είναι!

Κάτι για τα βραβεία Ποίησης...!

 

" ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ " - Ποίημα και Απαγγελία: Δημήτρης Βίκτωρ

Περί Ευτυχίας #1

Κάθε έργο, καλλιτεχνικό και μη, πρέπει να προσεγγίζεται και από την πλευρά που μας φέρνει μέσα στο Όλον. Το ίδιο και η Ευτυχία, ως Τέχνη…

"Η Ευτυχία γεννιέται για να χαθεί. Μόνο όταν χάνεται γίνεται αιώνια"

Δεν ονειρεύονται όλοι οι άνθρωποι. Δεν έχουν όλοι συλλογισμούς ονείρου. Αυτοί που είναι μπολιασμένοι με αυτό, ζουν σε διαφορετικό κόσμο, σε έναν κόσμο μοναχικότητας, που πολλές φορές δεν διακρίνεται από τους πολλούς.

Έχουν αντοχές, πρέπει να έχουν αντοχές γιατί το όνειρο είναι μακρινό και άπιαστο, σαν το ουράνιο τόξο. Κι όμως το κυνηγούν.

Οι απογοητεύσεις θα είναι το βραβείο τους, μάλλον. Στο σύνολο όμως της ζωής κερδίζουν συνειδητοποιώντας πως χάνουν αυτό, που οι περισσότεροι συνηθισμένοι, έχουν κερδίσει.

Οι μεγάλες συγκινήσεις, οι ξεχωριστές, είναι και αυτές για λίγους. Γι’ αυτούς που ξέρουν να διακρίνουν τις αποχρώσεις των χρωμάτων μέσα σε ομίχλη και τις διαφορές των ψιθύρων μέσα στην καθημερινή βουή!

Το «χάπυ έντ», δεν έχει ρόλο εδώ. Η θλίψη είναι ο μοχλός που οδηγεί την συνέχεια.

Όταν τραγουδάς ένα τραγούδι με όλο σου τον έρωτα, όταν κοιτάζεις με την βαθιά σου ματιά το άπιαστο, όταν παίζεις ένα μουσικό κομμάτι που η διάρκειά του μοιάζει αιώνια, τότε μην ζητάς περισσότερα. Κέρδισες ήδη τα πολλά.

Σε μια στιγμή περνάει από μπροστά σου όλη η ζωή σου, όλο σου το όνειρο, αυτό το άπιαστο που σε κρατούσε ζωντανό. Αυτό που φωλιάζει στη μνήμη.

Γιατί αν το όνειρο θα γίνονταν πραγματικότητα, αν το ουράνιο τόξο γίνονταν να το πιάσεις, τότε θα ένοιωθες μικρός και συνηθισμένος.

Αυτή είναι η μοίρα του ανθρώπου. Αν τύχει και κατακτήσει κομμάτι ευτυχίας, αδειάζει και ξαναδειάζει.

Στην σύντομη ζωή, η ανάμνηση είναι ο γίγαντας. Όχι εσύ. Εσύ είσαι ο παρατηρητής στην καλύτερη περίπτωση.

Αν όμως έχεις καταφέρει να ελευθερώνεις τις αισθήσεις σου, τότε θα νιώθεις ευτυχής μέσα στην θλίψη σου γιατί είσαι ο ξεχωριστός που το ορίζει.
Και αυτό, είναι το πολύ!

Δημήτρης Βίκτωρ