Βικτωρ Αφορισμοι 431 - 440

.....ΠεΡί ΑνΤοΧής..............

Ποιηση_Βικτωρ

" ΜΕΓΑΛΩΝΩ " - Ποίημα του Δ. Βίκτωρ - Απαγγέλει η Κατερίνα Αγγελάκη ...

" ΜΕΓΑΛΩΝΩ " - Ποίημα του Δ. Βίκτωρ - Απαγγέλλει ο ίδιος

"ΜΕΓΑΛΩΝΩ" - Ποίημα του Δ. Βίκτωρ - Απαγγελία: Κωνσταντίνος Τζούμας

Ρωμανός και πάσης Ελλάδος

Μα καλά όλα αυτά τα καλαμπαλίκια για τον νεαρό Ρωμανό;

Ότι ώρα γουστάρει μιλάει και στα κανάλια σε... "εθνικό δίκτυο"!

Τον πιάσαν λέει για ληστεία τράπεζας. Γουστάρω! Όχι ότι τον πιάσαν, θα ευχόμουν να ληστέψει όλες τις τράπεζες της χώρας. Και εγώ, αν με ρωτούσαν τι θάθελα να κάνω για ηδονή αδρεναλίνης και για διάφορα άλλα, τράπεζες θα λήστευα, αν βέβαια ήταν βέβαιο ότι δεν θα με συλλάμβαναν.

Έχω μανία με τις τράπεζες, που μου κλέψανε τα περισσότερα χρήματά μου επί σειρά ετών. Πως λοιπόν να μην είμαι υπέρ των ληστειών; Τα κλεμμένα από εμένα, δηλαδή (είχα και ομόλογο Lehman! Ναι!) προτιμώ να τα ξανακλέψει ο ληστής Ρωμανός, παρά να τα κλέβει η τράπεζα.

Όταν όμως ληστεύεις θα υποστείς και συνέπειες, μάλλον.

Πρέπει να βρεις τον τρόπο να κλέψεις για να μην σε πιάνουν.

Γίνε, ας πούμε πολιτικός. Άνεση εκεί! Ευρυχωρία!

Ο ταλαιπωρίδης ο Ρωμανός, τι περίμενε;

Εγώ στην ηλικία του, θυμάμαι δούλευα σκληρά. Από 12 ετών δούλευα, δέκα και δώδεκα ώρες την ημέρα. Τα λεφτά δεν μου φτάνανε, όταν το έπαιζα στο νόμιμο, οπότε ξύπνησα και έκανα κάτι παιχνίδια με αποτέλεσμα να καταφέρω να ζω αξιοπρεπώς. Δηλαδή για να ζήσεις καλύτερα από τους τελευταίους, θα πρέπει οπωσδήποτε να βρεις τρόπους να σουφρώνεις. Μεγάλη ηδονή να σουφρώνεις το σύστημα. Αλλά άμα σε μπαγλαρώσουν, άστα!

Η ληστεία, λοιπόν, μεγάλο ρίσκο! Δε λέει...

Θα μπορούσα να γράψω εδώ, υποκριτικά, ότι εγώ δούλευα σκληρά από μικρός και σε αντίθεση με τον Ρωμανό υπήρξα "καλό παιδί" της πολιτείας και να πάρω όλα τα μπράβο του νομοταγούς πολίτη. Και όλοι θα μου δίνανε τα μπράβο, χωρίς να μου πουν ότι ήμουν ένας χέστης που δεν λήστευα τράπεζες.

Εν αντιθέσει με τον Ρωμανό, υπολοίπομαι σε τέτοιο τσαμπουκά και θάρρος. Εγώ σε άλλα είμαι καλύτερος.

Σε ζωγραφικές, σε συγγραφές, σε ποίηση, σε διάφορες καλλιτεχνικές δημιουργίες. Α! Και σε έρωτες! Εγώ έχασα μυική μάζα 15 κιλά όταν με έγκατέλειψε η πρώτη μου αγάπη (αυτή έπρεπε να βάλουν φυλακή, όχι τον Ρωμανό), ενώ ο Ρωμανός έχασε 10 κιλά μυική μάζα με την απεργία πείνας.

Εγώ δεν συνέχισα και επέζησα. Αν συνέχιζα θα ήταν καταπληκτικό να πεθάνω για τον έρωτα. Αλλά που τέτοιο θάρρος!

Ο Ρωμανός μπορεί και να πεθάνει αν συνεχίσει. Ε, καλά θα κάνει. Υπάρχει και θαυμασμός σε αυτό!

Η πολιτεία τι θέλει και ασχολείται; Με εμένα ασχολήθηκε;

Ξέρετε τι στεναχώρια έχω εγώ; Για τα κλεμμένα που δεν μου δίνουν πίσω;

Άσε που θυμήθηκα και εκείνη την αγάπη...

Ό,τι καταλάβατε, καταλάβατε. Σας αφήνω.

Δεν μπορώ τις μαλακίες!...

Πάω να δουλέψω τώρα. Δουλεύω και τα βράδυα.... Ακόμη!...



Δημήτρης Βίκτωρ

1/12/2015

Κάτι για τον Ποιητή και την αθωότητα...

#Ποιηση-Βικτωρ

« ΕΙΝΑΙ - BEING » του Δημήτρη Βίκτωρ

Δελτίο Τύπου

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ:                                                                 Τηλ.: 210 3600057 Βιβλίο Ποίησης

 « ΕΙΝΑΙ - BEING » του Δημήτρη Βίκτωρ

Το βιβλίο είναι δίγλωσσο.

Περιέχει 42 ποιήματα σε ελληνικά και αγγλικά.

Η μετάφραση έγινε από τον Ελληνοαμερικανό ποιητή Philip Ramp.

Συνοδεύεται από CD με τις απαγγελίες των ποιημάτων από τον ίδιο τον ποιητή. *

 Επικοινωνία με τον ποιητή: victordimitris@gmail.com

Πατήστε

https://www.youtube.com/watch?v=gkUOqxomlyM&spfreload=10

ΜΑΥΡΑ ΕΣΩΡΟΥΧΑ-2

Είχα ετοιμάσει τα μαύρα μου εσώρουχα γιατί νόμισα πως θα αποκλειστούμε από την Γιουροβίζιον και ήθελα να πενθήσω.

Αλλά αντί χαράς, με τόσα φιλιά,  από το μαράζι μου τελικά 

θα τα φορέσω τα μαύρα εσώρουχα!

Που οι μεγάλες μέρες, τότε που χοροπήδαγε η  Π α π ά ρ α Ρίζου

και λικνίζονταν ο  Ρ ο υ φ ά ς , και δεν φιλιόταν ο κόσμος!

Δόξες του παρελθόντος, σαν αυτές του Μαραθώνα

και της Σαλαμίνας!

Τώρα απανωτά φιλιά και μάλιστα με γλώσσα, κι ας αμπόδιζαν
τα μούσια και τα μουστάκια! 

Γι αυτό σας λέω, μαύρα εσώρουχα για σαράντα μέρες!

Πίσσα μαύρα!...

Η Ποιητική ανάπλαση του «Είναι»

«Ό τι αγαπάς μοιράσου το.

Ό τι εμπνέεσαι επίσης.

Ό τι κρατάς εντός δεν έχει αξία.»  ("Εγκαίρως",  Δημήτρης Βίκτωρ)

Όσο κι αν κυριαρχεί το «έχειν» και το «φαίνεσθαι» της μαζικής κουλτούρας, η όμορφη και παράξενη πατρίδα μας δε θα πάψει ποτέ να σου χαμογελάει  «με του έρωτα τις γλυπτικές»  και με την ασίγαστη επιμονή της «στο φως να βγει, να περπατήσει της ζωής άλλο ρυθμό». Και δε θα πάψει ποτέ να σε ταξιδεύει στο «Είναι», παρέα μ’ εκείνους τους περίεργους τύπους που έχουν «κάτω απ’ τα βλέφαρά τους τις θάλασσες του κόσμου» αναζητώντας την Ιθάκη τους και την εκλεκτή συγκίνηση που αγγίζει το πνεύμα και το σώμα τους.

Αυτό το ταξίδι έχει αρχίσει απ’ αιώνες σ’ αυτό το μικρό από πέτρα και φως τόπο, και συνεχίζεται αδιάλειπτα και πρωτόφαντα κάθε φορά  με διαφορετικούς ανθρώπους, που, ωστόσο, τους συνδέει το μυστικό νήμα μιας θεικής έφεσης. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με την ποιητική πρόταση του Δημήτρη Βίκτωρ, ο οποίος με τη  συλλογή του «Είναι»,  άδραξε το Χρόνο, τη Συνείδηση και την ονειρική πλευρά της πραγματικότητας. Πρόκειται για μια ποιητική συλλογή  αντικομφορμιστική, διεισδυτική και «προκλητική».

Η συλλογή ποιημάτων «Είναι» του Δημήτρη Βίκτωρ, είναι μια έκπληξη. Η ευχάριστη αυτή έκπληξη αρχίζει με το βιογραφικό του.  Ο Δημήτρης Βίκτωρ δε σπούδασε σε κανένα πανεπιστήμιο, δε διδάχθηκε δηλαδή και δε μυήθηκε στο οριστικό διαζύγιο νου και ψυχής- και βέβαια το λέω με πίκρα. Σπούδασε μόνος του φωτογραφία, φωτογραφία κινηματογράφου, σκηνοθεσία, αρχιτεκτονική, ζωγραφική, διακόσμηση, γλυπτική. Μελετά αστροφυσική, φιλοσοφία, ιστορία ηθών και εθίμων, ιστορία τέχνης, ιστορία των θρησκειών, Ρωμαικής αυτοκρατορίας, αρχαίας Αιγύπτου, μηχανολογία κινητήρων, σχεδιασμό προφίλ μηχανικών εφαρμογών.

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς, λοιπόν, πως η ποιητική οπτική του Δημήτρη Βίκτωρ είναι μια εντελώς προσωπική κατάκτηση. Η δημιουργία,  δε του χαρίστηκε. Την προσέγγισε και την προσεγγίζει με προσωπικό κόπο και πόνο, «με άλγη βλεμμάτων, θύμησες, στερήσεις αισθημάτων».  Σ’ αυτή την αναζήτηση δε  φοβάται την ταχύτητα και το σκοτάδι, κι αναζητάει το φως με την επικινδυνότητα αλλά και τη γοητεία του πλάνητα: «…ταπεινό άφησε το ύστατο χρέος της ζωής, σαν θύμηση/ του αβδηριτισμού και της αγνωμοσύνης. Έτσι νιώθει.» Οι γνώσεις και  οι προβληματισμοί της αδέσμευτης σκέψης του  διοχετεύονται στα κείμενά του χωρίς κανένα απολύτως κόμπλεξ, και οι προσωπικές του εμπειρίες προκαλούν ανόθευτη συγκίνηση και περηφάνια: «Γεννήθηκε φτωχός από Λευκαδίτισσα μάνα και μεγάλωσε στην Άρτα… Δηλώνει πολίτης του κόσμου… Το επώνυμο «Βίκτωρ» είναι το πραγματικό και το επέλεξε ο ίδιος…»

Στα ποιητικά του πονήματα,  είναι εμφανής η επίδραση του Καβάφη και του Καρυωτάκη. Ωστόσο   δεν είναι ετερόφωτα, διατηρούν την αυταξία τους και οφείλουν τη δύναμή τους στην πλαστικότητα και τη δραματικότητα με την οποία γίνεται η  διαχείριση των λέξεων, των εικόνων, των εννοιών. Οφείλουν την Ομορφιά τους στο ότι ο Δημήτρης Βίκτωρ έχει την τόλμη  να σκέφτεται και συναισθηματικά, με την καρδιά του. Τα ποιήματά του, λοιπόν, είναι ψυχικές καταστάσεις, ατμόσφαιρες, και, παρόλο που  οι τροχιές τους μοιάζουν ανολοκλήρωτες και ασύμπτωτες σε ορισμένα σημεία, ενέχουν το θέλγητρο μιας αισθησκεπτόμενης γραφής, μιας γραφής  υπερβατικής  που ορίζεται ως η πηγαία γλώσσα που λέει την αλήθεια, χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος.

Η γραφή του δεν έχει καμιά σχέση με τη σύγχρονη, ημιπαραληρηματική λαλιά της  αλλοτριωμένης καθημερινότητάς μας, αλλά  μια γραφή  που στηρίζεται στη διαχρονία της γλώσσας μας. Μ’ αυτή τη γλώσσα που άλλοτε είναι τρυφερή και  λυρική, άλλοτε σαρκαστική και σκληρή, πάντοτε επαναστατική και αντικομφορμιστική – σε καμία περίπτωση όμως δέσμια μιας πολιτικά χρωματισμένης οπτικής – ο Δημήτρης Βίκτωρ φτιάχνει ένα δεξιοτεχνικό παιχνίδι με το χρόνο και το «Είναι». Ο χρόνος και το «Είναι» παρουσιάζονται στα περισσότερα ποιήματά του σαν ένα αδιάκοπο συνεχές που παραλλάσσεται, μεταπίπτει και κορυφώνεται, δημιουργώντας ένα σχήμα που σπάνια βιώνεται από το άτομο ολόκληρο, παρά μονάχα σε στιγμές αιφνίδιας έκλαμψης: Το αεί διαφεύγον νόημά του είναι εκείνο που επιχειρεί ν’ αποτυπώσει ο ποιητής, αναζητώντας την ενσαρκωμένη Λέξη που θα του επιτρέψει να αναδυθεί, έστω και φευγαλέα στο δραματικά αυτό παρόν του περιβάλλοντός μας, που κάποτε ούτε καν το προσέχουμε αλλά η ύπαρξή του δίνει το βάθος στα πράγματα και την υπόσταση στις μορφές.  

Τον Δημήτρη Βίκτωρ δεν τον γνωρίζω από κοντά. Απ’ την ποιητική του συλλογή μου έδωσε την εντύπωση ότι είναι ένας δύσκολος άνθρωπος, με την έννοια ότι προσεγγίζει τη ζωή όχι από τη συνηθισμένη, αλλά από την πιο δύσκολη και ενδιαφέρουσα   πλευρά της. Δεν τον γνωρίζω προσωπικά, επομένως δε μπορώ να γνωρίζω πόσο είναι επηρεασμένος από τη φιλοσοφία του Χάιντεγκερ. Το εγχείρημά του, πάντως,  έχει ένα βαθύ υπαρξιακό χαρακτήρα. Στην εποχή της επιστημονικής αλήθειας, κοιτάζει κάτω από τον κόσμο των φαινομένων, αναζητώντας το δισυπόστατο των πραγμάτων που τους δίνει ομορφιά, χάρη και φιλοσοφική διάσταση. Στην εποχή της φλυαρίας και της σπουδαιοφάνειας, καλλιεργεί μια γραφή λακωνική και υπαινικτική, που ξεκινάει από βιωμένες καταστάσεις αλλά υπερβαίνει το ατομικό, για να συνδυάσει  το στοχασμό και το όνειρο, το καθημερινό με το ανοίκειο, το λογικό με το παράλογο, την πρόζα με την ποίηση, τη γνησιότητα με την ποιότητα.  Ο Δημήτρης Βίκτωρ σε μένα, τουλάχιστον,  καλλιέργησε τη βεβαιότητα ότι δε θέλει κοινό αλλά συμμέτοχους αναγνώστες. Κι ότι δεν τον ενδιαφέρει η δημοσιότητα αλλά η επικοινωνία. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως αν και συνδέεται επαγγελματικά με την Εικόνα από μικρό παιδί, επέλεξε  να μιλήσει για το «Είναι» του με το κοπίδι της γραφής και του Λόγου.

Βασίλης Τάτσης

Ποιηση_Βικτωρ

 Για την απόκτηση του βιβλίου Ποίησης - Τηλ. 210 3600057

ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΛΕΦΤΑ...

ΜΕΡΑ ΜΑΝΑΣ χθές.... Πριν από το Τέλος, Όλα είναι βαρετά...

"Η Μάνα φεύγει και οι ακριβές ευχές μαζί της ταξιδεύουν"


Αυτά που Φεύγουν

Φεύγει από εμπρός σου ό,τι αγάπησες, εγκαίρως,

σκοπός να μείνεις μόνος έχει καθοριστεί,

χαιρέτα τα ωραία μαλλιά, χαιρέτα τα ωραία χείλη,

όλα του έρωτα τα σύμβολα που σου ’χαν χαριστεί.

Όλ’ αντηχούν σαν τίποτε δεν χάνεται,

τα έργα σου, οι σκέψεις σου, τα δυνατά σου λόγια,

θα ταξιδεύουνε παντοτινά στα άπειρα κενά,

σ’ αιωνιότητες, σε χώρους και σε χρόνους.

Δημήτρης Βίκτωρ

Βικτωρ Αφορισμοι 421 - 430

Η Β ί ζ ι τ α – (Ελλάς - 2018 μ. Χ)

Άλλαξαν οι καιροί, άλλαξε και η βίζιτα.

Υπάρχουν βίζιτες και βίζιτες.
Η πιο απλή και γνωστή είναι, όταν ο άνδρας για να ξεχαρμανιάσει πληρώνει την πουτάνα.
Μια άλλη είναι όταν κάποια καταθέτει την γοητεία της σε κάποιο χορηγό. Καλύτερα τα πράγματα εδώ. Βολεύονται και οι δυο. Αυτό το κάνουν και πολλές σοβαρές και ψιλοδιάσημες. Κυκλοφορούν και καμαρώνουν, δήθεν δεν τρέχει τίποτε. Αλλά φαίνεται το πράγμα. Κάνει Μπάμ!

Ύστερα πάμε στην άλλη βίζιτα, την μόνιμη.
Εδώ έχει παντρειά η υπόθεση. Η όμορφη και μάλλον πιο νεαρά ύπαρξη, συμφωνεί να κάνει σύζυγο τον μεγαλύτερο και βαρετό, αρκεί εκείνος να τακτοποιεί τα πρακτικά ζητήματα. Αλλά με έναν όρο: Να του κάθεται όταν αυτός γουστάρει αλλιώς θα πάρει τον πούλο. Καλή βίζιτα αυτή και στα πλαίσια του νόμου και της επίσημης ηθικής.

Ύστερα πάμε στις μεγάλες βίζιτες, τις βιζιτάρες!
Μαύρα λεφτά για μπίζνες για εξαγορές εταιρειών και πολιτικών κλπ. κλπ. κλπ. κλπ.
Δεν θα γράψω γι’ αυτά, θα σας κουράσω.
Θα ασχοληθώ όμως λίγο με την επίκαιρη.

Εδώ έγινε μεγάλη ανατροπή.
Δεν έδινε το αρσενικό στο θηλυκό χρήματα αλλά το θηλυκό έδινε στο αρσενικό! Και όχι μόνον χρήματα αλλά και είδος. Ναι! Ναι!
Όχι τίποτε σπουδαίο δηλαδή. Κανένα αγχωμένο πηδηματάκι, καμμιά βιαστική πίπα ή έστω χαμούρεμα… (Ξέρετε τι σημαίνει, έτσι;)
Με αυτή την αντιστροφή οι σύγχρονες τσουλάρες φοιτήτριες, έπαιρναν βαθμούς και περνούσαν τις τάξεις.
Ικανοποίηση πλήρης και στην οικογένεια και παντού.

Αλλά βλέποντας την φωτογραφία του νταβατζή καθηγητή απορείς.
Γιατί στις άλλες βίζιτες, που αναφέραμε στην αρχή, το αρσενικό διαλέγει με το γούστο του και τότε πέφτει η βίζιτα. Εδώ τι γίνεται;
Είναι και θέμα αισθητικής πέρα από όλα τα άλλα, δηλαδή…

Δίνεις κομμάτι από τα νιάτα σου και την δροσιά σου για τον ανώτατο εξευτελισμό! 

Για πιο λόγο, γιατί και που;

... Δεν έχει άλλο.

Ζήτω η βίζιτα!

Τρόμος εν μέσω ησυχίας και αφασίας

Ο πίθηκος σήκωσε το κόκκαλο, μηριαίο οστό ήταν γιατί βόλευε το σχήμα του, και το κατέβασε με ορμή στο τριχωτό κεφάλι του άλλου πίθηκου που ήταν και φίλος του.

Ο αδελφός του άλλου πιθήκου πήρε και αυτός ένα μηριαίο κόκκαλο και παραμόνευσε μέχρι να φανεί ο προηγούμενος πίθηκος και το κατέβασε με μανία, κάνοντας το τριχωτό κεφάλι του σκλήθρες και ματώματα...

Έτσι αρχίζει το έργο και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε...

Τώρα μπορείς να φοβάσαι ελεύθερα. Έχεις κάθε λόγο γι' αυτό.

Το αίμα θα τρέξει δίπλα σου ή επάνω σου.

Η μπομπίτσα θα σκάσει στη γωνία ή στο κατώφλι σου. Ή μπορεί στο λεωφορείο που θα περάσει σε δέκα πέντε λεπτά!

Αυτό είναι το έργο σου των τλευταίων ετών. Αυτή η κατάντια!

Αυτό μνημονεύεις συχνά με τα λόγια σου, όταν δεν προσέχεις τι λες. Αυτό επεξεργάζεσαι με τις φριχτές σου σκέψεις, όταν τις αφήνεις ανεξέλεγκτες, χωρίς τριβή πολιτισμού και συμπόνιας.

Αυτό παράγεις με την αδιαφορία και αφασία σου!

Αφήνεις το τερατάκι να γίνει τέρας; Θα υποστείς τις συνέπειες...

Τώρα τρέξε για προσευχές!... Γι' αυτό επινόησες και τον Θεό, άλλωστε:

"Για να μην σκέφτεσαι και να τεμπελιάζεις ανενόχλητος".

Από αύριο να κυκλοφορείς φορώντας κράνος και πανοπλία.

Γελάς; 

Αφού δεν σε παίρνει να γελάσεις. Πως να γελάσεις;

Καλή αρχή στο σκοτάδι που έστρωσες στην έρημό σου!...

Δημήτρης Βίκτωρ

"NEW YORK PRESTIGE"

"NEW YORK PRESTIGE" - Ζωγραφική του Δημήτρη Βίκτωρ  (Λάδια σε καμβά 70 Χ 100)

Βαμπίρ για γραμματέας με μέλλον υπουργού

Στο καφενείο:

«Τι σπουδάζει ο γιός σου;»

«Φαρμακευτική. Θα αναλάβει το φαρμακείο που έχει έτοιμη την πελατεία όταν θα βγω στη σύνταξη. Η κόρη σου;».
«Πολυτεχνείο. Πέρασε με άριστα! Είμαι χαρούμενος, αλλά θα πεινάσει, 
το ξέρω. Που δουλειά!».
«Όμως, μπράβο Παναγιώτη! Δεν πήγαν τζάμπα οι κόποι σου».
«Ο δικός σου Γιώργο;» 
«Γιατρός! Το είχα καημό να βγάλω έναν γιατρό, αλλά κι αυτός οχτακόσια ευρώ θα παίρνει».
«Η κόρη σου Αλέξη;».
«Σπούδασε ζωντανό Βαμπίρ», είπε αυτός με καμάρι.
«Είναι δυνατόν; Δεν το πιστεύω!». 
«Μα πως τα κατάφερε; Πολύ δύσκολο!».
«Πρέπει να είναι μεγάλο ταλέντο για να καταφέρει κάτι τέτοιο!»
«Ταλέντο; Ιδιοφυία δεν λες; Έβαλε ένα σκασμό σκουλαρίκια στα αυτιά και κάτι δακτυλίδια στη μύτη. Έβαψε επίσης και τα μαλλιά της με διάφορα φωσφορούχα χρώματα. Απορώ πως τα κατάφερε όλα αυτά. Σκληρή δουλειά!»
«Πω, πω κυρ-Αλέξη! Πρέπει να είσαι πολύ υπερήφανος!

Εσύ τιμάς την γειτονιά μας! Χώρια που το μέλλον της είναι διπλά εξασφαλισμένο! Αριστερούκλα, έτσι;»

«Τώρα, ναι! Μόνο έτσι βγαίνει…»

«Να σε ρωτήσω: Αφίσες κόλλαγε;»

«Ναι, με πάθος!»

«Ε, τότε θα γίνει και υπουργός! Γιατί όχι και πρωθυπουργός!

Μπράβο του κοριτσιού! Χίλια μπράβο!».
Ο Αλέξης όλο καμάρι:
«Ναι, έτσι είναι...αλλά για το υπουργείο λένε, πως χρειάζεται και μεταπτυχιακό και διδακτορικό!».
«Ε, τι είναι αυτά για την κόρη σου; Αφού πέρασε για ζωντανό βαμπίρ με την πρώτη ... όλα τα άλλα είναι παιχνίδια!...»
«Άκου ζωντανό βαμπίρ, με σκουλαρίκια στη μύτη και στα αυτιά!
Έχουμε τέτοια μεγαλοφυΐα στη γειτονιά;
Δεν το πιστεύω!...»
«Απίστευτο! Πραγματικά απίστευτο!»
«Ναι! Ναι! Απίστευτο!...

Βιτριολής – Άθλιος σχολιαστής

Ο Κινηματογραφιστής

Ο Βίκτωρ νεαρός, κινηματογραφεί την θρυλική Τίνα Σπάθη... (οι παλαιότεροι των ερώτων, ξέρουν...)

Κάτι για την Ποίηση...

#Ποιηση_Βικτωρ

Κυριαρχίες

Όπως επεκράτησαν οι Χριστιανοί στην Ωραία Ελλάδα και την έκαναν σαν τα μούτρα τους, έτσι θα κυριαρχήσουν με τη σειρά τους και οι Μουσουλμάνοι.

Σύντομα θα  γίνουν μισοί-μισοί, αλλά στη συνέχεια θα κυριαρχήσουν απόλυτα !…