---------------------------- Χρόνος... Συνείδηση... Ονειρική Πλευρά της Πραγματικότητας
«Μέτρον Άριστον»
Το μέτρο της αριστείας πρωταθλητισμού, είναι ειδικό μέτρο.
Είναι μέτρο επιβολής, καταξίωσης, λάμψης, δόξας, ασφάλειας, οικονομικής
απολαβής, κυριαρχίας, θαυμασμού, ακόμη και ερωτικών επιτυχιών, κ. λπ.
Αυτό το υπερ-μέτρο δημιουργεί συγκίνηση και
υπερηφάνεια. Και κάνει, λέει, υπερήφανη και την πατρίδα! Μάλιστα!
Σκοπός είναι το βραβείο. Το έπαθλο. Το
μετάλλιο. Το ανεκτίμητο!
Για την απόκτησή του επιτρέπονται όλα.
Όπως επιτρέπονται όλα στον έρωτα και στον
πόλεμο.
Αυτά τα...όλα, ξεχνιούνται κάποτε και μένει
το έπαθλο που μένει γραμμένο σε κάτι μνήμες σε κάτι εφημερίδες, σε
κάτι βιβλία της ιστορίας.
Ο πρωταθλητισμός, αυτή η βαρβαρότης, με
περιβολή παραλλαγής αξιών, κυριαρχεί για να υπάρξει αυτή η συνθήκη.
Μου δίνεις, σου δίνω. Δίνεις, παίρνεις.
Κι αφού παίρνεις, να συμβιβάζεσαι και να
κρατάς το στόμα σου κλειστό.
Με Μέτρον Παν.
Γιατί αν το ανοίξεις κάποτε, θα υπάρξει και η
δυσάρεστη θύμηση:
Τι έδωσες και τι πήρες, δηλαδή...
Υπάρχει όμως και άλλος δρόμος:
Αποχωρείς έγκαιρα από την πορεία της
απόκτησης του βραβείου και συγκεντρώνεις την σκέψη σου, την ποιότητα σου, στο
Άριστον του Δικού σου Μέτρου. Αυτό για να επιτύχει πρέπει να έχει οδηγό την
ηθική και την καθαρή συνείδηση.
Δύσκολο; Ναι! Τόσο δύσκολο που αξίζει
βραβείο.
Μην περιμένεις όμως να σου το δώσει κάποιος.
Αυτό θα είναι βραβείο από εσένα, για Σένα!
Περήφανος που το δικό σου μέτρο σε έκανε
νικητή, μακριά από συμβιβασμούς, για κέρδος με εφήμερη δόξα.
Άλλωστε γι’ αυτό και το «Παν Μέτρον Άριστον»
είναι λάθος.
Το σωστό είναι «Μέτρον Άριστον». (Όπως
ακριβώς το διατύπωσε ο Κλεόβουλος, ο Λίνδιος)
Το Δικό
Σου Μέτρο, δηλαδή.
Χωρίς το ασφυκτικό: «Παν».
Δημήτρης Βίκτωρ
Μάνα-Μητέρα-Μαμά-Μανούλα-Μαμάκα - κ. λπ.
Οι πλείστες των μητέρων πιστεύουν πως αξίζουν τον τίτλο, επειδή αγαπούν τα
παιδιά τους, δικαιολογώντας τα με ό,τι κι αν κάνουν.
Καθώς επίσης, να τα υποστηρίζουν με πάθος, απέναντι σε ό,τι είναι
ενοχλητικό για εκείνα.
Φυσικά, αφού είναι ο καθρέφτης τους...Υποτίθεται.
Αποδεικνύουν επίσης, την αγάπη τους, πιστεύοντας πως τα παιδιά τους, τους
λένε πάντα την αλήθεια!
Φυσικό κι αυτό γιατί αν δείξουν πως δεν τα πιστεύουν, και εκείνα με την
σειρά τους δεν θα πιστέψουν τους γονείς. Οπότε, η συμφωνία, συμφωνία. Επίσημα
και με βούλα.
Όταν ήμουν δέκα χρονών, ζούσα με την οικογένειά μου σε μια πολύ φτωχική
γειτονιά.
Η Μάνα μου Ευδοξία, έλειπε κάθε μέρα, ακόμη και τις Κυριακές για το
μεροκάματο της πλύστρας σε διάφορα σπίτια. Σκληρή δουλειά, δεν υπήρχαν και
πλυντήρια τότε...
Είχε και εφτά ακόμη στόματα να θρέψει. Πέτρινα τα χρόνια, σε
όλα...
Μια μέρα λοιπόν, εκεί στην αλάνα, ένα από τα αδέρφια μου ηλικίας δώδεκα
ετών, πλακώθηκε στο ξύλο με ένα γειτονόπουλο. Συνηθισμένα πράγματα αυτά στην
αλάνα και πολύ συχνά.
Έλα όμως που ο αδερφός μου ήταν καλύτερος στις μπουνιές
και βγήκε νικητής.
Μαζεύτηκαν όλα τα αλλά παιδιά και απολάμβαναν τον καβγά.
Ο νικημένος έβαλε τα κλάματα. Μεγάλη θλίψη, μεγάλο το σόου.
Κάποιος ειδοποίησε την μάνα του, που έμενε πολύ κοντά και εκείνη κατέφθασε
με φωνές και διάφορα.
Φασαρία, χαμός! Κατέφθασαν και άλλες μανάδες ανταλλάσσοντας μεταξύ τους διάφορες γνώμες για το δίκαιο του ζητήματος.
Ήταν αργά το απόγευμα και η Ευδοξία έτυχε να γυρίζει εκείνη την ώρα από το
μεροκάματο και πέφτει επάνω στην πολύκροτη διαμάχη.
Την βλέπει η μαμά του νικημένου και αρχίζει τις φωνές σε άλλον τόνο.
Τώρα το θέμα θα έπαιρνε άλλη τροπή.
Όλοι έστρεψαν την προσοχή στις δυο γυναίκες. Ήθελαν να απολαύσουν την
συνέχεια.
Και η συνέχεια θα ήταν, σύμφωνα με τέτοιες ιστορίες, το
μαλλιοτράβηγμα των μανάδων. Μεγάλη απόλαυση! Έκσταση!
Η Ευδοξία σάστισε για λίγο αλλά δεν άργησε να καταλάβει την ουσία.
Χωρίς να απαντήσει στην μαμά του νικημένου που ωρύονταν, άρπαξε τον αδερφό
μου και του έριξε μπροστά σε όλους ένα γερό ξύλο.
Όλοι έμειναν έκπληκτοι. Μα είναι δυνατόν; Η μάνα να δέρνει το παιδί της; Η
μάνα του;
Σιωπή...
Στη συνέχεια αρπάζει τον αδερφό μου από το αυτί και τον σέρνει προς το
σπίτι.
Είπε όμως στην εμβρόνητη μαμά του νικημένου:
- Εγώ το δέρνω το δικό
μου για να το έχει σαν μάθημα να μην προξενεί τσακωμούς. Εσύ γιατί δεν κάνεις
το ίδιο στο δικό σου;
Και η μαμά του νικημένου:
- Εσύ το δέρνεις, γιατί
εσύ έχεις πολλά παιδιά. Ενώ εγώ έχω μόνον δύο!
Και η Ευδοξία απαντά:
- Έχω πολλά παιδιά, αλλά
έχω πολλούς πόνους.....!
... Η Μ ά ν α του νικητή..!
Αυλαία…
Δημήτρης Βίκτωρ/ Ιανουάριος 2021
Καλά παιδιά θεωρούνται αυτά που, όσο είναι
ανήλικα, ακούν τις συμβουλές των γονιών τους, τουλάχιστον...
Γιατί
οι γονείς, από την μεριά τους, ξέρουν τι τους γίνεται και είναι σε θέση να
δίνουν συμβουλές.
Ξέρουν
την τύφλα τους, δηλαδή!
Να
μην λες ψέματα παιδί μου. Ναι!
Και
μέσα στο σπίτι παντού ψέματα, από όλους και για όλα.
Να
μην κλέψεις παιδί μου. Ναι!
Και
μέσα στο σπίτι μαθαίνουν πως να κλέβουν την εφορία, (για παράδειγμα), αρκεί να
μην κλέβουν τα μεταξύ τους, που κι αυτό γίνεται σε απίθανα μεγάλα και μικρά
πράγματα!
Οι συνεννοήσεις με συνθήματα, με κώδικες, μέσα σε κλίμα επιλεκτικής
αγάπης για τα μεταξύ μας και μίσος για τα υπόλοιπα και τους υπόλοιπους.
Να
αποφεύγεις την βία παιδί μου. Ναι!
Πρόσεξε
όμως: Μην σου πουν κάτι για την οικογένεια.
Τότε
θα γίνεις θηρίο, άγριο.
Μην
ανεχθείς να σε θίξουν ό,τι κι αν κάνεις.
Αλλά
και κάτι απλό να σου πούν, αν σου θίξουν με κάποιον τρόπο τον εγωϊσμό σου και
κυρίως αν αναφερθούν στην αγωγή σου από την οικογένεια, εσύ να ξαναγίνεις
θηρίο, άγριο.
Ό,τι
και να σου πούνε για την οικογένεια, να ξαναγίνεις θηρίο, άγριο, ανήμερο.
Έτσι,
να ακούς τις συμβουλές και να είσαι καλό παιδί!
Έτσι
εξηγείται... Κάπως... Ε;
Κούμ μπέ μπέ... Κούμ μπέ
μπέ.....
Δημήτρης
Βίκτωρ
