Οι θρησκείες, όλες, επινοήθηκαν από την
ανάγκη των ανθρώπων για αγάπη απέναντι στην σκληρή πραγματικότητα της απέραντης
μοναξιάς τους.
Παρόλη την γνώση που συσσωρεύτηκε, μέσα από
τις φωτεινές στιγμές του ανθρώπινου νου ανά τους αιώνες, οι θρησκείες
διατηρήθηκαν κυρίως από το φόβο του θανάτου.
Το να πιστεύεις σε οποιοδήποτε θεό είναι μια
πολυτέλεια λήθης για προσωπικό βόλεμα.
Το να μην πιστεύεις είναι πολύ πιο σκληρό, πιο
δύσκολο και ακραία μοναχικό.
Γιατί ελπίζεις μόνο στον εαυτό σου και δεν
έχεις αποκούμπι.
Στην κρίσιμη στιγμή, ο Κανείς Θεός, θα είναι
απών και εσύ θα μείνεις… Μόνος, Κατάμονος με το πρόβλημά σου...
Γνωρίζει ο Άθεος ότι όταν θα παύσει να
αναπνέει, θα επέλθει το τέλος της Συνείδησης και το ταπεινό του Δέμας, θα
μετατραπεί σε Αστρική Ύλη, από όπου και προήλθε.
Ο Άθεος γνωρίζει περήφανα και μελαγχολικά ότι
ζει μόνο μια φορά και γιαυτό από τα νιάτα του ακόμα, ξεκινά με γενναιότητα και
τόλμη να συλλογιέται τον θάνατο με απόρριψη. Όχι όμως από φόβο επειδή θα βράζει
σε κάποια μαρμίτα της αιώνιας κόλασης, αλλά από λύπη γιατί αγαπάει και τιμά τη
Ζωή.
Με αυτή ακριβώς τη θέση είναι συνυφασμένη η
Ελευθερία του, καθώς απέχει από τα σύνολα αυτών που ευτέλισαν την αξιοπρέπειά
τους, ξεπουλώντας την σκέψη τους στα θρησκευτικά δόγματα. Ο Άθεος διακρίνει με Δίκαιο Θυμό την αυταπάτη, τον ακραίο εγωισμό, τον
ναρκισσισμό και τους ποικίλους τρόπους συναλλαγής των πιστών.
Μόνο αυτός αντιλαμβάνεται ότι: Ο ίδιος αυτός θεός, έσωσε εσένα αποκλειστικά
από το σοβαρό τροχαίο και συγχρόνως έπνιξε τον Τιτανικό ή αφήνει να κόβονται τα
χέρια από χιλιάδες σκελετωμένα παιδάκια στην Ρουάντα και το Μπουρούντι…
Και επειδή όλα εξαρτώνται από Αυτόν, κάνει
τους σεισμούς και τα τσουνάμια και απολαμβάνει τα μακελειά των πολέμων και τις
δυστυχίες των ανθρώπων... και ... και ... και.... και .... και.... και...
Όμως, επιλεκτικά και ακραία συνωμοτικά, εσένα
σε προστάτευσε από την σοβαρή επέμβαση και σου έστειλε, αποκλειστικά εσένα, τον
μοναδικό χειρουργό, που τον είχε μορφώσει πριν, αποκλειστικά για σένα, και τον
έκανε ικανό, αποκλειστικά πάλι για σένα, ώστε να σου κάνει άψογη εγχείρηση.
Ο Άθεος, αρνείται περήφανα να κρύψει την
πραγματικότητα της Τραγικής Ύπαρξης του Ανθρώπου, κάτω από φαντασιώσεις για ζωή
σε μια επουράνια Νέα Υόρκη μετά θάνατον, με αιώνια ευδαιμονία ατελείωτων
οργασμών κάθε είδους!
Ο θεός για τους θρησκευόμενους είναι πανταχού
παρών, ακόμα και εκεί που αυνανίζονται... Και βέβαια παντοδύναμος. Αλλά σιωπά
πεισματικά.
Οι υποκριτές θρησκευόμενοι συμφωνούν μεταξύ
τους, με μεγάλη ευκολία,
ότι δεν είναι αυτός υπεύθυνος για τα όσα
μαρτύρια των ανθρώπων.
Άρα είναι σκληρός ή μήπως αδύναμος;
Οι πιο έξυπνοι από αυτούς, προσπαθώντας να
απαντήσουν σε αυτό, καταφεύγουν στο ότι δεν μπορούμε να τον κρίνουμε με
ανθρώπινα κριτήρια...
Αλλά τα κριτήρια για την απέραντη καλοσύνη
του είναι ανθρώπινα!
Τη σημασία του Ανθρώπινου Πόνου και
Μαρτυρίου, μόνον ο Άθεος μπορεί να την
κατέχει στο πραγματικό του βάθος με Αξιοπρέπεια, Υπερηφάνεια και συνάμα Μελαγχολία…
Ο
Άθεος είναι ο παλιός και ο νέος.
Μόνος και Υπερήφανος δέχεται το Δώρο της
Ζωής, τιμά την Ύπαρξή του στο μέτρο του Ανθρώπου και συμπονεί.
Και όταν θα έρθει η ώρα της μεταλλαγής του σε
κάποιο άλλο στοιχείο του Σύμπαντος, συγκρατεί τη θλίψη του και ψιθυρίζει χωρίς
Αιδώ και Ύβρη:
« Αυτό ήταν ! Δεν έχει άλλο...».
Ο
Άθεος είναι η Kλαίουσα Ιτιά των Aνθρώπων...
Δημήτρης Βίκτωρ
Σημ. Το άνω κείμενο είναι ο πρόλογος από το
βιβλίο του Δημήτρη Βίκτωρ:
« MANUAL
ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ………ΤΟ ΚΑΤΑ VICTOR ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ»
