Φριχτό στοιχειό, σκαιό φρικιό στη γη, αυγό που αιωρείται...
Κρύβεται σε σπηλιές, υπάνθρωπων φωλιές, σφυρίζοντας...
Αλλάζει δέρμα κάθε εποχή στα ίδια σάπια σκούρα χρώματα...
Φολίδες οι κραυγές, ενστίκτων προσταγές, ζούγκλας απομεινάρια...
Λήθη εγκλημάτων, βάναυσων και ταπεινών δειλών συνωμοσίες...
Σπάζει το τσόφλι το λεπτό, με τη διχαλωτή τη γλώσσα οσμίζεται
πληγή ανοικτή, ανατριχιαστική γεμάτη δηλητήριο...
Χαράσσει ίχνη στον αρρωστημένο νου, εκδίκησης και ακραίου μίσους...
Στο έρεβος του σκότους υποχωρεί ξανά και καρτερεί...
Αυγό φιδιού η θαλπωρή, είναι αρκετή να ξαναζήσει...
Δημήτρης Βίκτωρ
Ποίηση_Βικτωρ
Μας μαύρισες την ψυχή πρωί πρωί με τις αλήθειες σου...
ΑπάντησηΔιαγραφή