Σήμερα θα μιλήσω για τους ποιητές
που ξόδεψαν την ύπαρξή τους για ευχές
επινοώντας φίνους λεκτικούς μηχανισμούς
περίπλοκους και άκρως μυστηριακούς.
Ό,τι βαθιά προβληματίζει, προς αποφυγή
σκοπός η ιδανική συναλλαγή
επιλογές δικών τους, ειδικών βασανισμών
για ίδιους έρωτες, ίδιες χαρές και ευτυχίες.
Τι άλλο να τους πω, θαρρώ τα είπα όλα
ο κόσμος χάνεται σε πόνους και σε δυστυχίες
βγαίνουν στα ράδια σεμνοί και με πανούργα
τακτική
απολαμβάνουν την τιμή της πόρνης, την
ανήθικη.
Δ. Βίκτωρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου