Ευχές Ποίησης

#Ποιηση-Βικτωρ

"Στην πλατεία της Βουλής" - Victor Gallery

Πίνακας του Δ. Βίκτωρ - (Λάδια σε καμβά 100Χ140)

Βικτωρ Αφορισμοι 601 - 610

Κάτι για την Ποίηση και την Υπομονή της...

Βικτωρ Αφορισμοι 591 - 600

Ό,ΤΙ ΥΠΕΡΟΧΟ

Βικτωρ Αφορισμοι 581 - 590

Βικτωρ Αφορισμοι 571 - 580

" ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ" Ποίημα του Δ. Βίκτωρ

Κάτι για την Ποίηση και τους ευτυχισμένους ποιητές...

" Μ ύ ρ τ ι ς " - Ποίημα του Δημήτρη Βίκτωρ, απαγγέλλει ο γλύπτης Γιώργο...

Βικτωρ Αφορισμοι 561 - 570

Κάτι για τον γνήσιο Ποιητή...

Βικτωρ_Ποιηση

Βικτωρ Αφορισμοι 551 - 560

Κάτι για την Ποίηση και τον Έρωτα...

#Βικτωρ_Ποιηση

Βικτωρ Αφορισμοι 541 - 550

Κάτι για την Ποίηαη, την Ομορφιά, την Ελπίδα...

Βικτωρ_Ποιηση

Βικτωρ Αφορισμοι 531 - 540

Κάτι για την Δημιουργία, την Λογική και το ΄Ενστικτο

Βικτωρ_Ποιηση

" ΑΝΘΡΩΠΟΣ & ΧΡΟΝΟΣ " - Δημήτρης Βίκτωρ & Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ

Βικτωρ Αφορισμοι 521 - 530

Κάτι για τον Ποιητή και την Δημιουργία του...

Ποιηση-Βικτωρ

" Διπλωμένα όνειρα " - Ποίημα και απαγγελία - Δ. Βίκτωρ

Βικτωρ Αφορισμοι 511 - 520

Κάτι για τον Ποιητή και το "κέρδος"...

Βικτωρ_Ποιηση

ΑΜΒΡΑΚΙΚΟΣ - VICTOR GALLERY - VICTOR DIMITRIS

Βικτωρ Αφορισμοι 501 - 510

Κάτι για τον Γνήσιο Ποιητή...

Βικτωρ Ποίηση

" ΝΥΡΕΜΒΕΡΓΗ " - Ποίημα και απαγγελία - Δ. Βίκτωρ

Βικτωρ Αφορισμοι 491 - 500

"ΟΝΕΙΡΟ ΖΩΗΣ-ΘΑΝΑΤΟΥ" - (Ζωγραφική Δ. Βίκτωρ - Λάδια σε καμβά 100 Χ 140 εκ.)

"ΟΝΕΙΡΟ ΖΩΗΣ-ΘΑΝΑΤΟΥ" - (Ζωγραφική Δ. Βίκτωρ - Λάδια σε καμβά 100 Χ 140 εκ.)

" ΠΕΤΡΑ ΠΟΥ ΚΥΛΑΕΙ" - Ποίημα και απαγγελία - Δ. Βίκτωρ

Πέτρα που κυλάει δεν χορταριάζει...
Η κίνηση.

Η ανάγκη για κίνηση.
Η ανάγκη για δημιουργία.
Μα αυτό πληρώνεται. 
Πορευόμαστε με τη φθορά μας.
Η γοητεία του μοναδικού ταξιδιού για τον καθένα πριν την επιστροφή στα
στοιχεία της φύσης.

Δ. Βίκτωρ

Κάτι για το Ποιητή...

#Βικτωρ_Ποιηση #Βικτωρ_Αποφθεγματα #Βικτωρ_Αφορισμοι  

Όπου κι αν ταξιδέψεις...

« Όπου κι αν ταξιδέψεις,

στα μάτια των ανθρώπων,

τα ίδια θα δεις.

Είδες τα τωρινά; Τα είδες όλα.

Είδες τα εδώ; Είδες τα πάντα.

Για τα ίδια χαίρονται  οι άνθρωποι.

Για τα ίδια υποφέρουν.

Για τα ίδια απορούν.

Για τα ίδια ελπίζουν.

Για τα ίδια ζουν ».

Δημήτρης Βίκτωρ

Ποιηση Βικτωρ

"Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΟΥ ΓΕΦΥΡΙΟΥ ΤΗΣ ΑΡΤΑΣ" -- (Απαγγελία: Δ. Βίκτωρ)

"ΜΕΤΑ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ" - Ζωγραφική του Δ. Βίκτωρ - (Λάδια σε καμβά 100 Χ 140εκ.)

#Victor_Gallery  --  Ζωγραφική του Δ. Βίκτωρ - (Λάδια σε καμβά 100 Χ 140εκ.)

Βικτωρ Αφορισμοι 481 - 490

"ΣΑΝ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ" - Ποίημα του Δ. Βίκτωρ - Απαγγέλλει ο ίδιος

Κάτι για την Ποίηση, την Ομορφιά, την Μοναξιά, την Επαφή και την Αγάπη...

Ποιηση-Βικτωρ

" ΚΟΚΚΟΣ ΣΚΟΝΗΣ " - Ποίημα του Δ. Βίκτωρ

Βικτωρ Αφορισμοι 471 - 480

"ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ" - Ζωγραφική του Δ. Βίκτωρ

«ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ» - Ζωγραφική του Δ. Βίκτωρ - (Λάδια σε καμβά 100 Χ 140 εκ.)

Κάτι για τον Ποιητή και το Αόρατο...

Παντού..............

Μετά από απώλειες: Διακρίνεται η θλίψη του γιού για το τέλος της Μάνας
και η αγωνία της Μάνας για το μέλλον του γιού.
(έτσι συνέβη τότε, έτσι το βλέπω τώρα...)
***Αυτό κι αν είναι Ποίηση!...
.............................................
Αυτά όμως, είναι παρελθόν. 
Η Μάνα πλέον είναι Παντού, κι εγώ γυρίζω Παντού!

Βικτωρ Αφορισμοι 461 - 470

Εισήγηση στην Τρίτη συνάντηση των Φίλων –Σοφίας, από τον Δημήτρη Βίκτωρ

Στην προηγούμενη συνάντηση είχαμε σαν θέμα,

«Η φιλοσοφία ως σύμβουλος αντιμετώπισης προβλημάτων»

Μένουμε στη λέξη αντιμετώπιση.

Ο Πολυνίκης μεταξύ άλλων, έφερε σαν παράδειγμα δυο ανθρώπους που έχουν χάσει και οι  δυο το πόδι τους.

Τι θέση έχει η φιλοσοφία εδώ;

Η φιλοσοφία, βέβαια, δεν μπορεί να αποκαταστήσει αυτή την απώλεια, αλλά μπορεί να βοηθήσει στην αντιμετώπισης της.

Ο ένας από τους δύο μένει κλεισμένος μέσα από τη θλίψη του και μαραζώνει, ενώ ο άλλος βγαίνει έξω στον κόσμο και συνεχίζει τη ζωή του και τρέχει ίσως και σε Ολυμπιακούς αγώνες. Έχει συμβεί.

Κι όμως αυτοί οι δύο έχουν το ίδιο πρόβλημα, αλλά η αντιμετώπιση διαφέρει.

Και αν το παράδειγμα είναι κυνικό, ας σκεφτούμε ότι κάθε μέρα ζούμε με τέτοια διλήμματα. 

Για κάθε είδους απώλεια. Απώλεια εργασίας, απώλεια χρημάτων, απώλεια συντρόφου. Κάθε απώλεια λειτουργεί στον κάθε έναν διαφορετικά.

Εδώ ακριβώς έχει τη θέση της η Φιλοσοφία.

Η φιλοσοφία μιλάει στο μυαλό.

Σε βοηθάει να αντιμετωπίσεις το πνευματικό νόσημα που προκύπτει από το δυσάρεστο γεγονός.

Βοηθάει δηλαδή να θεραπευθεί το πάθος, η πλεονάζουσα ορμή.

Σε βοηθάει να σκεφτείς με αυτά που ορίζει το λογικό.

Η φιλοσοφία κτυπάει το πάθος στη ρίζα του, προσπαθώντας να ξεπεράσει το πνευματικό νόσημα.

Προσέξτε... Προσπαθώντας να ξεπεράσει το πνευματικό νόσημα και να δεις εσύ τη ζωή με έναν διαφορετικό τρόπο.

Με αισιοδοξία μετά από κάθε απώλεια.

Ο Φόβος και η λύπη για παράδειγμα, είναι δυό πάθη μέσα σε πολλά άλλα πάθη. Όχι βέβαια σε μικρές ποσότητες, που μπορεί να παίζουν και θετικό ρόλο στο άτομο.

Ο φόβος και η λύπη όμως, σε υπερβολικές ποσότητες, είναι δυο πνευματικά νοσήματα.

Και η δύναμη της φιλοσοφίας καλείται να τα αντιμετωπίσει και βέβαια καταφέρνει εν πολλοίς να τα θεραπεύσει και στη θέση τους να θέσει μερτικό θάρρους και ανακούφισης, αντίστοιχα.

Και μην ξεχνάμε πως φιλοσοφία δεν είναι μόνο, να πηγαίνει κανείς σε κάποια αίθουσα και να ακούει ένα σεμινάριο, που μπορεί και να το ξεχάσει ενδεχομένως, αλλά να σκέφτεται συνεχώς, με τρόπο όσο το δυνατόν γαλήνιο κατά τη διάρκεια κάθε δραστηριότητας ... Να επαναλαμβάνει μέσα στο μυαλό του αυτά που έκρινε ότι τον ανακουφίζουν, ώστε να αντιμετωπίζει το θέμα διαφορετικά.

Και οι σκέψεις του αυτές  θα πρέπει να βγαίνουν στο φως και να τις μοιράζεται. Τότε έχει ελπίδα και να τις εφαρμόσει. Γιατί όταν μοιράζεται αυτά που τον ανακουφίζουν, πολλαπλασιάζονται και γίνονται και τρόπος ζωής.

Είναι ένα ταξίδι αυτό. Συνέχεια ταξιδεύουμε όλοι μας. Ασταμάτητα.

Δηλαδή, δεν χωράει το ότι έχω σκοτούρες και δεν προλαβαίνω να φιλοσοφήσω ή έχω πολύ δουλειά για να σκεφτώ αυτή την πολυτέλεια.

Γιατί δεν είναι πολυτέλεια.

Η φιλοσοφία είναι η απόλυτη συντροφιά μας στην μεγάλη μοναξιά μας.

Είναι φως, απέναντι στο σκοτάδι .

Η Φιλοσοφία έχει κληθεί ως σύμβουλος για τη δυστυχισμένη οικουμένη, υπόσχεται να βοηθά τους ναυαγούς, τον αιχμάλωτο, τον φτωχό, τον ασθενή, και όλους όσους έχουν πάνω από το κεφάλι τους κρεμασμένο ένα τσεκούρι.

Αυτός ο φίλος απέναντί σου που αστειεύεται και παίζεις μαζί του φοβάται.

Φοβάται και το κρύβει. Όπως κρύβουμε όλοι τόσα και τόσα...

Η φιλοσοφία θα βγάλει τη θηλειά από το λαιμό του.

Όλοι με κάποιο τρόπο ικετεύουμε την φιλοσοφία να μας απλώσει το χέρι και ας μην το καταλαβαίνουμε.

Σου λέει γιαγιά σου για παράδειγμα κάποια στιγμή, μέσα σε πολλά συμπαθητικά, κάτι ουσιαστικό και εσύ το θαυμάζεις αυτό το κάτι και νοιώθεις απαλλαγμένος από την μεγάλη ταραχή που είχες πριν το ακούσεις.

Σου είπε μάλλον,  για το τι είναι απαραίτητο και περιττό η γιαγιά, ή σου έδωσε κουράγιο λέγοντας κάτι αισιόδοξο όταν της αφηγήθηκες την αποτυχία σου.

Ναι! Η γιαγιά φιλοσόφησε ή μετέφερε την φιλοσοφία κάποιας άλλης γιαγιάς.

Κι αν πάμε πίσω, θα φτάσουμε σε κάποια πρόσωπα που της το είπαν πολύ παλιά μέσα στην ιστορία και την ανακούφισαν.

Το είδε μπροστά της να συμβαίνει και σίγουρη ότι ισχύει, το προσφέρει ως ανεκτίμητη προσφορά και δώρο!

Γι’ αυτό άλλωστε και το κράτησε πολύτιμο μέσα της. Επειδή την ανακούφισε.

Αυτό που ειπώθηκε για πρώτη φορά, τότε που ειπώθηκαν όλα.

Και πιθανόν αυτό το κάτι να ήταν το «Ουδέν κακόν αμοιγές καλού». Αυτό μάλλον είπε η γιαγιά, με δικά της λόγια: «Κάθε εμπόδιο για καλό παιδί μου».

Αυτή είναι η φιλοσοφία.

Αυτό το κάτι σε άγγιξε τόσο πολύ που έχεις την επιθυμία να το πεις και εσύ, να το μοιραστείς. Γι’ αυτό είμαστε σήμερα εδώ.

Η φιλοσοφία ταξιδεύει.

Είναι Θεά που ταξιδεύει και για εμάς που ζούμε σε αυτή την ιδιαίτερη χώρα, πήρε ταυτότητα κάπου δυόμισι χιλιάδες χρόνια πριν.

Το να μας κάνει υπερήφανους αυτό, είναι να την σεβόμαστε και να της απλώνουμε το χέρι, όπως ακριβώς κάνει και εκείνη.

Είναι μια Θεά που κινείται και προσφέρει χωρίς να ζητά.

Μια Θεά που σου κινεί τη λογική για να απορρίψεις το περιττό πάθος.

Εδώ θα σας απαγγείλω ένα ποιήμά μου, που έχει να κάνει με την αντοχή και τη θέση μας στον πλανήτη, στην προσπάθειά μας να τιμήσουμε τη ζωή.

Θα Ζήσουμε

Πριν φύγουμε θα ζήσουμε, θα υπάρξουμε και θα χαρούμε.

Θα κλέψουμε κομμάτια τέχνης κι’ ότι από έρωτα μας έχει οριστεί.

Θ’ αφήσουμε χαράγματα σε τοίχους και σε μνημεία υπογραφές,

με στίχους θα εκφράσουμε τον πόνο και τη χαρά σε ζωγραφιές.

Θα συντροφέψουμε τους φίλους, αγαπημένους συγγενείς,

θα δώσουμε τέλους παραστάσεις με λόγια ύστερα τιμής.

Θ’ αφήσουμε μαγιά για μέλλον με σεβασμό στο παρελθόν

και το παρόν θα μας καλεί με τη συνείδηση μαζί.

Θα ταξιδέψουμε σ’ άλλους κόσμους, φοιτώντας στ’ άπειρα κενά

θα ξεπεράσουμε τους φόβους σαν τους κομήτες θρασερά.

Θα λειτουργήσουν οι κλεψύδρες και θα στερέψουν οι παλμοί,

άλλοι για εμάς θα τραγουδήσουν γι’ αυτά που έχουνε γραφτεί.

Κάποιοι από εμάς θα ξαναζήσουν, λέγοντας, γράφοντας ιδανικά

με τρόπο που θα ξεχωρίσουν απ’ άλλα όντα, ταπεινά.

Τέχνη θα κάνουν τους σφυγμούς να γιάνουν τους πολιτισμούς,

τιμή σε κάθε δημιουργία πού ’χει σκοπό παγκόσμια ευτυχία.

Καθώς κινείται ο πλανήτης, για όσο γυρίζει διαρκώς,

αυτοί θ’ αφήνουνε το στίγμα, θα γράφουνε την ιστορία

τη μόνη, τη μοναδική, που μόνο το μυαλό μπορεί...

... Αυτή, που άρχισε για εμάς και θα τελειώσει με εμάς!...

Δημήτρης Βίκτωρ

Περί Απώλειας

#Ποιηση_Βικτωρ

Κάτι για την Ποίηση και την Αλήθεια

#Βικτωρ_Ποιηση

Περί Φιλίας & Έρωτος

#Ποιηση_Βικτωρ

Περί μονομαχίας

#Ποιηση_Βικτωρ

ΕΞΟΥΣΙΑ ΒΛΑΧΑΡΑ - (Βιβλίο για όλες τις εποχές)

" ΜΕΙΝΕ ΕΔΩ" - Ποίημα του Δ. Βίκτωρ - Απαγγέλλει ο ίδιος

Αλήθειες

Καθώς ψάχνεις αλήθειες σκέψου τα παρακάτω:

Μπορείς να δεις λιγότερο από το 1% από το ηλεκτρομαγνητικό φάσμα και μπορείς να ακούσεις λιγότερο από 1% από το ακουστικό φάσμα. 

Καθώς διάβασες αυτό, μόλις ταξίδεψες 220 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο μέσα στον γαλαξία. 

90% από τα κύταρα του σώματός σου κουβαλούν το δικό τους DNA και δεν είσαι εσύ!

Τα άτομα στο σώμα σου είναι 99, 9999999999999999% κενός χώρος και ούτε ένα από αυτά δεν γεννήθηκε μαζί σου, αλλά όλα δημιουργήθηκαν στην κοιλιά ενός άστρου. 

Οι άνθρωποι έχουν 46 χρωμοσώματα, 2 λιγότερα από μια κοινή πατάτα. 

Η ύπαρξη του ουράνιου τόξου εξαρτάται από την κωνική φωτολήψη στα μάτια σου. Για τα ζώα που δεν διαθέτουν κώνους στα μάτια τους, το ουράνιο τόξο δεν υπάρχει. 

Οπότε δεν βλέπεις το ουράνιο τόξο, αλλά το δημιουργείς. 

Αυτό είναι εντυπωσιακό, ειδικά εάν σκεφθείς ότι όλα τα ωραία χρώματα που μπορείς να δεις, αντιπροσωπεύουν λιγότερο από 1%  του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος. 

Δημήτρης Βίκτωρ  ---  (Για την ανάρτηση)

Βικτωρ Αφορισμοι 451 - 460

Κάτι για την Ποίηση και το Παρόν...

#Βικτωρ_Ποιηση

"ΚΑΜΑΚΑΡΗΔΕΣ ΣΤΟΝ ΑΜΒΡΑΚΙΚΌ" - Ζωγραφική Δ. Βίκτωρ

Victor_Gallery  -  "ΚΑΜΑΚΑΡΗΔΕΣ ΣΤΟΝ ΑΜΒΡΑΚΙΚΌ" - (Ζωγραφική Δ. Βίκτωρ - Λάδια σε καμβά - 100 Χ 140 εκ.)

Με τον Θεοδόση Τάσσιο

Με τον Θεοδόση Τάσσιο και τον Σπύρο Βλασσόπουλο, στο Ίδρυμα Ευγενίδου για την παρουσίαση του

 "ΑΝΘΡΩΠΟΣ & ΧΡΟΝΟΣ" - (Πρώτη έκδοση - Public )

SNAKE EGG

Horrid element, blunt shudder sent through Earth, egg in mid-air…

It’s hidden in caves, sub-human nests, howling.
Shedding its rotting dark-colored skin each season.
The cries are scales, dictated by instinct, jungle remnants.

Corpses, mummies, bones, food for a winter’s hibernation.
Oblivious to crimes, boorishness and base, cowardly conspiracies.
It smashes the delicate shell, with its forked tongue smells
an open wound, blood-curdling, full of poison…

Its sharp golden fangs stick out, bite whatever they reach.
It carves out a trail on the sick mind of revenge and extreme hate.
In the dead of night it withdraws once more and lies in wait.
The warmth of the snake egg is enough for it to come back to life…

Dimitris Victor

Τtranslation

Philip Ramp

#Victor_Poetry

Βικτωρ Αφορισμοι 441 - 450

«ΑΝΘΡΩΠΟΣ & ΧΡΟΝΟΣ» - ΡΟΥΚ & ΒΙΚΤΩΡ

«ΑΝΘΡΩΠΟΣ & ΧΡΟΝΟΣ» - ΡΟΥΚ & ΒΙΚΤΩΡ
***Στα βιβλιοπωλεία Public

Ο Δημήτρης Νανόπουλος για το  βιβλίο « ΑΝΘΡΩΠΟΣ & ΧΡΟΝΟΣ»

Η έννοια του χρόνου απασχολεί τον άνθρωπο από τότε που υπάρχει…
Οι πρώτοι άνθρωποι ένιωθαν τη μεταβολή μέσα τους και γύρω τους, μέρα-νύχτα, ας πούμε, και πρέπει να είχαν αντιληφθεί, έστω και πολύ απλοϊκά, ότι πέρα από τον χώρο που βρίσκονται και κινούνται, υπάρχει και μια άλλη διάσταση, ο χρόνος που χαρακτηρίζει τις μεταβολές.

Από τότε η έννοια του χρόνου ταλανίζει τον άνθρωπο. Η παρούσα μελέτη/ πραγματεία-ποίηση “Άνθρωπος και Χρόνος” από την Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ και τον Δημήτρη Βίκτωρ, είναι μια εξόχως ευρηματική προσπάθεια για την κατανόηση της έννοιας του χρόνου στηριζόμενη όχι μόνο σε λογοτεχνικό-φιλοσοφική θεώρηση αλλά και κοσμολογική! Οι συγγραφείς δεν αρκούνται σε απλή παράθεση των προσωπικών τους αναζητήσεων και αγωνιών, αλλά χρησιμοποιούν και αστροφυσικό-κοσμολογικά ευρήματα για να τεκμηριώσουν τις απόψεις τους. Λένε, πολύ σωστά κάπου (σελ.21):

“Ξέρεις τί είναι ένα αστέρι, ξέρεις τη γέννησή του και το τέλος του. Κοίταξες μέσα σου και είδες το Σύμπαν σου, το κενό σου. Η επιστήμη σου καλπάζει. Επισκίασε τη φιλοσοφία σου, που ακολουθεί καταϊδρωμένη. Συνεχώς βρίσκεις και ανακαλύπτεις. Ξέρεις πώς ο σίδηρος που υπάρχει στα ερυθρά σου αιμοσφαίρια προήλθε από μια έκρηξη αστεριού. Είσαι σε συνεχή πορεία γνώσης.”

Χαίρομαι πολύ που βλέπω ότι η σύγχρονη επιστημονική γνώση περνάει στην ποίηση και εύχομαι να περάσει και στη φιλοσοφία. Τα πράγματα πια έχουν ξεκαθαρίσει, δεν μπορούμε να ζούμε με παρωχημένες ιδέες που δεν στηρίζονται πουθενά και να αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια. Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ και ο Δημήτρης Βίκτωρ τολμούνε να σπάσουν τα “δεσμά” του καθωσπρεπισμού στην ποίηση, με την έννοια ότι χρησιμοποιούν σωστά σύγχρονες επιστημονικές έννοιες, πράγμα ανήκουστο παλιά, για να εκφράσουν την ανθρώπινη απόγνωση για τον θάνατο, το sine qua non της λογοτεχνίας-ποίησης-τέχνης. Πιστεύω ότι οι θετικές επιστήμες μπορούν να απαντήσουν τα θεμελιώδη και βασικά μας ερωτήματα, συμπεριλαμβανομένης και της έννοιας του χρόνου, ξεκάθαρα και πειραματικά τεκμηριωμένα: είμαστε τυχαίες υπάρξεις πάνω σε έναν τυχαίο πλανήτη ενός τυχαίου άστρου, δηλαδή ενός άστρου από τα 100 δισεκατομμύρια άστρα του γαλαξία μας, ενός γαλαξία από τους 100 δισεκατομμύρια γαλαξίες και πολύ πιθανόν ενός τυχαίου Σύμπαντος από τα 10⁵⁰⁶ είδη δυνητικά “υπαρχόντων” Συμπάντων. Τί να συζητάμε τώρα;

Βλέπει κανείς σ ‘αυτό το βιβλίο τις κραυγές οδύνης για το τέλος μας, το πεπερασμένο της ύπαρξης μας, αλλά επίσης ένα είδος κατανόησης του αναπόφευκτου, δηλαδή της επιστροφής μας - αφού κάνουμε τον κύκλο της ζωής μας - στη λεγόμενη “βασική” μας κατάσταση: την ανυπαρξία. Βέβαια, ανυπαρξία υλική, ανυπαρξία σε επίπεδο συνεργαζόμενων περίπου 10³⁰ πρωτονίων, νετρονίων, ηλεκτρονίων, από τα οποία “κατασκευαζόμαστε”, όχι όμως ανυπαρξία πνευματική, αν έχουμε κατορθώσει να αφήσουμε κάτι πίσω μας, να δημιουργήσουμε, και όχι απλά να είμαστε άχθος αρούρης. Όπως έλεγε ο Albert Camus: “το να δημιουργείς είναι σαν να ζεις δυο φορές”.

Αλλά να μη σας ροκανίζω άλλο το χρόνο σας…Απολαύστε αυτό το απέριττο, μεστό, πρωτότυπο βιβλίο, που όπως γράφουν οι εμπνευσμένοι συγγραφείς (σελ. 68-69):

“θα ταξιδεύεις ήσυχα κοιτάζοντας πλανήτες

αστερισμοί θα σ’ οδηγούν σε μέρη εξωτικά

όλες οι λύπες μακριά, όλες οι αγωνίες

παρόντα μόνο τα όμορφα, τα καταπληκτικά.”

Δημήτρης Νανόπουλος

Τακτικό Μέλος της Ακαδημίας Αθηνών

Διακεκριμένος Καθηγητής Φυσικής Υψηλών Ενεργειών, Πανεπιστήμιο Texas A&M, ΗΠΑ

«ΑΝΘΡΩΠΟΣ & ΧΡΟΝΟΣ» —- «Ρουκ & Βίκτωρ»

*** Στα βιβλιοπωλεία Public


Ο Διονύσης Σιμόπουλος για το βιβλίο "ΑΝΘΡΩΠΟΣ & ΧΡΟΝΟΣ"
........................................................................................................................

     Το βιβλίο «ΑΝΘΡΩΠΟΣ & ΧΡΟΝΟΣ», είναι ένας πραγματικός χείμαρρος συναισθηματικής φόρτισης που κατακλύζει τον αναγνώστη από την πρώτη του σελίδα.
     Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ και του Δημήτρης Βίκτωρ κάνουν την υπέρβαση. Οι δύο συνεργοί στην προσπάθειά τους να ξεφεύγουν από τους περιορισμούς του πειράματος και της απόδειξης ταξιδεύουν στο χώρο και τον χρόνο της ανθρώπινης διανόησης.
     Είναι μια γλώσσα ποιητική με την οποία παρουσιάζονται με αδρές πινελιές μερικά από τα πιο εντυπωσιακά διοράματα της προσπάθειας του ανθρώπου να κατανοήσει μια από τις δυσκολότερες έννοιες της ανθρώπινης ύπαρξης με λυρισμό και ευαισθησία.
     Είναι μία γραφή λιτή αλλά γεμάτη ζωντάνια περιγράφοντας, χωρίς καλλωπισμούς, το δράμα της φύσης που εκτυλίσσεται στο σκηνικό του Σύμπαντος με ηθοποιούς τα φαινόμενα του ουρανού. Τα λόγια του κειμένου μετατρέπονται σε εικόνες, ορισμένες φορές απόκοσμες και φαντασμαγορικές. Άλλες εικόνες περιορίζονται σε πιο γήινα, πεζά χρώματα. Εικόνες, όμως, πάντα κατάλληλα φωτισμένες για να δώσουν την πρέπουσα ζεστασιά στις έννοιες που περιγράφουν.

Διονύσης Π. Σιμόπουλος

Αστροφυσικός

Επίτιμος διευθυντής Ευγενιδείου Πλανηταρίου

"ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΚΑΝΤΙΝΣΚΥ" -

#Victor_Gallery- Μονοτυπία του Δημήτρη Βίκτωρ (χρώματα νίτρου σε αλουμίνιο - 70 Χ 100 εκ.)

Κάτι για την Ποίηση...

#Βικτωρ_Ποιηση

Βικτωρ Αφορισμοι 431 - 440

.....ΠεΡί ΑνΤοΧής..............

Ποιηση_Βικτωρ

" ΜΕΓΑΛΩΝΩ " - Ποίημα του Δ. Βίκτωρ - Απαγγέλει η Κατερίνα Αγγελάκη ...

" ΜΕΓΑΛΩΝΩ " - Ποίημα του Δ. Βίκτωρ - Απαγγέλλει ο ίδιος

"ΜΕΓΑΛΩΝΩ" - Ποίημα του Δ. Βίκτωρ - Απαγγελία: Κωνσταντίνος Τζούμας

Ρωμανός και πάσης Ελλάδος

Μα καλά όλα αυτά τα καλαμπαλίκια για τον νεαρό Ρωμανό;

Ότι ώρα γουστάρει μιλάει και στα κανάλια σε... "εθνικό δίκτυο"!

Τον πιάσαν λέει για ληστεία τράπεζας. Γουστάρω! Όχι ότι τον πιάσαν, θα ευχόμουν να ληστέψει όλες τις τράπεζες της χώρας. Και εγώ, αν με ρωτούσαν τι θάθελα να κάνω για ηδονή αδρεναλίνης και για διάφορα άλλα, τράπεζες θα λήστευα, αν βέβαια ήταν βέβαιο ότι δεν θα με συλλάμβαναν.

Έχω μανία με τις τράπεζες, που μου κλέψανε τα περισσότερα χρήματά μου επί σειρά ετών. Πως λοιπόν να μην είμαι υπέρ των ληστειών; Τα κλεμμένα από εμένα, δηλαδή (είχα και ομόλογο Lehman! Ναι!) προτιμώ να τα ξανακλέψει ο ληστής Ρωμανός, παρά να τα κλέβει η τράπεζα.

Όταν όμως ληστεύεις θα υποστείς και συνέπειες, μάλλον.

Πρέπει να βρεις τον τρόπο να κλέψεις για να μην σε πιάνουν.

Γίνε, ας πούμε πολιτικός. Άνεση εκεί! Ευρυχωρία!

Ο ταλαιπωρίδης ο Ρωμανός, τι περίμενε;

Εγώ στην ηλικία του, θυμάμαι δούλευα σκληρά. Από 12 ετών δούλευα, δέκα και δώδεκα ώρες την ημέρα. Τα λεφτά δεν μου φτάνανε, όταν το έπαιζα στο νόμιμο, οπότε ξύπνησα και έκανα κάτι παιχνίδια με αποτέλεσμα να καταφέρω να ζω αξιοπρεπώς. Δηλαδή για να ζήσεις καλύτερα από τους τελευταίους, θα πρέπει οπωσδήποτε να βρεις τρόπους να σουφρώνεις. Μεγάλη ηδονή να σουφρώνεις το σύστημα. Αλλά άμα σε μπαγλαρώσουν, άστα!

Η ληστεία, λοιπόν, μεγάλο ρίσκο! Δε λέει...

Θα μπορούσα να γράψω εδώ, υποκριτικά, ότι εγώ δούλευα σκληρά από μικρός και σε αντίθεση με τον Ρωμανό υπήρξα "καλό παιδί" της πολιτείας και να πάρω όλα τα μπράβο του νομοταγούς πολίτη. Και όλοι θα μου δίνανε τα μπράβο, χωρίς να μου πουν ότι ήμουν ένας χέστης που δεν λήστευα τράπεζες.

Εν αντιθέσει με τον Ρωμανό, υπολοίπομαι σε τέτοιο τσαμπουκά και θάρρος. Εγώ σε άλλα είμαι καλύτερος.

Σε ζωγραφικές, σε συγγραφές, σε ποίηση, σε διάφορες καλλιτεχνικές δημιουργίες. Α! Και σε έρωτες! Εγώ έχασα μυική μάζα 15 κιλά όταν με έγκατέλειψε η πρώτη μου αγάπη (αυτή έπρεπε να βάλουν φυλακή, όχι τον Ρωμανό), ενώ ο Ρωμανός έχασε 10 κιλά μυική μάζα με την απεργία πείνας.

Εγώ δεν συνέχισα και επέζησα. Αν συνέχιζα θα ήταν καταπληκτικό να πεθάνω για τον έρωτα. Αλλά που τέτοιο θάρρος!

Ο Ρωμανός μπορεί και να πεθάνει αν συνεχίσει. Ε, καλά θα κάνει. Υπάρχει και θαυμασμός σε αυτό!

Η πολιτεία τι θέλει και ασχολείται; Με εμένα ασχολήθηκε;

Ξέρετε τι στεναχώρια έχω εγώ; Για τα κλεμμένα που δεν μου δίνουν πίσω;

Άσε που θυμήθηκα και εκείνη την αγάπη...

Ό,τι καταλάβατε, καταλάβατε. Σας αφήνω.

Δεν μπορώ τις μαλακίες!...

Πάω να δουλέψω τώρα. Δουλεύω και τα βράδυα.... Ακόμη!...



Δημήτρης Βίκτωρ

1/12/2015