ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Καθώς ψάχνεις αλήθειες σκέψου τα παρακάτω:

Μπορείς να δεις λιγότερο από το 1% από το ηλεκτρομαγνητικό φάσμα και μπορείς να ακούσεις λιγότερο από 1% από το ακουστικό φάσμα.

 Καθώς διάβασες αυτό, μόλις ταξίδεψες 220 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο μέσα στον γαλαξία.

 90% από τα κύτταρα του σώματός σου κουβαλούν το δικό τους DNA και δεν είσαι εσύ!

 Τα άτομα στο σώμα σου είναι 99, 9999999999999999% κενός χώρος και ούτε ένα από αυτά δεν γεννήθηκε μαζί σου, αλλά όλα δημιουργήθηκαν στην κοιλιά ενός άστρου.

 Οι άνθρωποι έχουν 46 χρωμοσώματα, 2 λιγότερα από μια κοινή πατάτα.

 Η ύπαρξη του ουράνιου τόξου εξαρτάται από την κωνική φωτολήψη στα μάτια σου. Για τα ζώα που δεν διαθέτουν κώνους στα μάτια τους, το ουράνιο τόξο δεν υπάρχει.

 Οπότε δεν βλέπεις το ουράνιο τόξο, αλλά το δημιουργείς.

Αυτό είναι εντυπωσιακό, ειδικά εάν σκεφθείς ότι όλα τα ωραία χρώματα που μπορείς να δεις, αντιπροσωπεύουν λιγότερο από 1% του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος.

 

Δημήτρης Βίκτωρ --- (Για την ανάρτηση)

 

Τα Αποκαΐδια της Αλήθειας

Το θαύμα κρατάει τρεις μέρες. Το πένθος σαράντα. Επίσημο αυτό.

Σαν να το καθιέρωσε κάποιος Θεός. Άλλωστε, Αυτός φημίζεται ως Υπεύθυνος και για τα δύο!

Αλλά υπάρχει και η αλήθεια. Ή μάλλον οι αλήθειες, γιατί αυτές είναι πολλές, όσες και οι γνώμες, όσες και οι απόψεις, όσες και οι γκρίνιες.

Δεν θα μιλήσουμε για πραγματικότητα, αυτό είναι θέμα της επιστήμης.

Πάμε με τα ανθρώπινα μέσα:

Για να προσεγγίσουμε την αλήθεια ας πάρουμε έναν απλό άνθρωπο, αυτόπτη μάρτυρα, για να τον ρωτήσουμε. Αυτός έχει όλη την καλή πρόθεση να μας την πει, την αλήθεια.

Αρχίζει λοιπόν και προσέχει πάρα πολύ με τα λεγόμενά του, γιατί ενδιαφέρεται και για την εικόνα του, τον βλέπουν φίλοι, παιδιά, συγγενείς. Αλλά, ποιος είναι αυτός; Ένας απλός πολίτης. Απλός, αλλά έκανε αυθαίρετο και κάηκε από την φωτιά ή πνίγηκε με την πλημμύρα. Καλά δεν μας ενδιαφέρει τώρα αυτό. Αν είναι  δυνατόν! Όλη η Ελλάδα ένα αυθαίρετο είναι. Εμείς τον βρήκαμε τυχαία, αλλά είναι καλός στην αφήγηση και μας συνεπαίρνει. Σε λίγο διαφαίνεται πως είναι δεξιός στο φρόνημα. Και ένθεος. Αλλά τι σημασία έχει; Μας ενημερώνει, μας συγκινεί και μας πείθει.

Ύστερα παίρνουμε έναν άλλον. Πιο καλός αυτός και πιο μετρημένος, φαίνεται. Αυτός νομοταγής σε όλα. Ούτε αυθαίρετα ούτε κλέψιμο την εφορία. Τίποτε από αυτά! Μας τα λέει κι αυτός καλά. Συγκινούμαστε το ίδιο. Διαφαίνεται σε λίγο πως είναι αριστερών αποκλίσεων με παρελθόν αλλά ψιλοένθεος. Στην αρχή ψιλοσοσιαλίζων, αλλά σε λίγο ακούστηκαν μισόλογα για ξερονήσια και τέτοια. Πυρ και μανία κατά του κεφαλαίου, αλλά περιγράφει τα τεκταινόμενα καλά, με πάθος και πειθώ, αλλά κάπως διαφορετικά από τον προηγούμενο. Οπότε, σκάει η πρώτη αμφιβολία. Μα το γεγονός είναι ίδιο! Πως γίνεται αυτό; Αυτόπτες του τσουναμιού ή της πυρκαγιάς και οι δύο! Να πάμε και σε άλλους πολίτες; Άσε, θα μπερδευτούμε χειρότερα. Οι Έλληνες είναι ένα μωσαϊκό μπερδέματος.

Οπότε για να κερδίσουμε χρόνο, πάμε σε έναν καλύτερο. Έναν επαγγελματία της αλήθειας. Έναν κατ’ όνομα και κατά λειτούργημα υπερκομματικό. Έναν δημοσιογράφο, ας πούμε.

Αυτός, επίσης, φαίνεται να έχει την καλή διάθεση να μας την πει, την αλήθεια. Άλλωστε σπούδασε το αντικείμενο και έδωσε και όρκο υπέρ της αλήθειας. Θέλει να τα πει γιατί θα σκάσει. Αλλά αυτός, είναι υπάλληλος κάποιου μεγαλόσχημου και ελέγχεται για την αλήθεια που θα ξεστομίσει. Από ένα σημείο και μετά, “κλάνει μέντες” και πλατειάζει προς άλλη κατεύθυνση. Ρίχνει και κάποιες λογοτεχνικές μπαρούφες για Κόλαση του Δάντη και πύρινη λαίλαπα! Οπότε για το ίδιο γεγονός, ακούμε μια νέα εκδοχή που αλλάζει και άλλο τα προηγούμενα που συλλέξαμε!

Αλλά δεν το βάζουμε κάτω. Ας πάμε σε έναν ανώτερο λειτουργό, έναν εκπρόσωπο της κυβέρνησης να μας τα πει, να ξεμπερδεύουμε.

Λέει, αυτός τα δικά του, αλλά ξέρει πως τον ακούνε οι ανώτεροί του σε κάθε του λέξη. Τρέμει για τη θέση του και έχει υποχρεώσεις, αγαπημένη οικογένεια, πρόσωπο με καθαρό κούτελο στην κοινωνία. Οπότε καθώς προσέχει, ιδρώνει-ξεϊδρώνει, άλλα ήθελε να πει και άλλα λέει, ο πονηρούλης!

Εμείς το καταλαβαίνουμε αυτό, κάναμε όμως τον χαζό και πάμε στον αρμόδιο υπουργό. Αυτός δεν μπορεί, σοβαρός άνθρωπος, εκλεγμένος από τον πάντα σοφό λαό, θα μας τα πει ως έχουν, ακριβώς.

Αρχίζει και αυτός, με καθαρό λόγο και μετρημένος. Καλά τα πηγαίνει στην αρχή αλλά μετά από λίγο, νιώθει ένα πνίξιμο γιατί ακούστηκε κάτι για αυθαίρετα και αυτός έχει το καλύτερο. Όχι σαν κάτι xλιμίτζουρες που τα χτίσανε τοίχο-τοίχο μέσα στην νύχτα. Αλλά σκέφτεται και το καθήκον στο κόμμα. Πνίγεται κι άλλο. Σκέφτεται πως έδωσε τον λόγο του στον αρχηγό να παπαγαλίζει και πως πρέπει να φροντίσει για την διαφύλαξη της θέσης του, γιατί έχει κι αυτός οικογένεια και όνειρα καριέρας. Οπότε, το ρίχνει στο καλαματιανό, ο άθλιος και μας αποπροσανατολίζει.

Δεν χάνουμε χρόνο, εδώ πνιγόμαστε ή καιγόμαστε, πάμε κατ’ ευθείαν στον πρωθυπουργό.

Αυτός, επιτέλους, θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Όλα εκεί είναι καθώς πρέπει, με γραβάτα ή χωρίς, ρυθμισμένα τα μικρόφωνα, και... Φώτα, πάμε!

Αρχίζει με ύφος λυπητερό αλλά και που να εμπνέει σταθερότητα, αισιοδοξία. Αλλά σε λίγο νιώθουμε αυτό που νιώθει και εκείνος. Πρέπει να τα πει, αλλά πρέπει να ξεπεί αυτά και να τα πει έτσι! Αλλιώς, μπάϊ-μπάϊ η εξουσία και αυτό δεν είναι στα σχέδιά του.

Καταλαβαίνετε. Δεν πειστήκαμε ακόμη. Νευριάσαμε αλλά, ψυχραιμία...

Πάμε σε κάτι ανώτερο, ηθικό και άμεμπτο, με καθαρή συνείδηση σαν το απάτητο χιόνι. Στον πνευματικό εκπρόσωπο του Θεού επί της Γης. Δεν χρειάζεται να τον διαλέξουμε ιεραρχικά αυτόν. Όλοι οι παπάδες είναι εκπαιδευμένοι να λένε πάνω κάτω τα ίδια. Αλλά εμείς πάμε για το ιδιαίτερο γεγονός. Και εκεί, ακόμη για μια φορά ακούμε, πως για την συμφορά, πληρώνει ο αμαρτωλός άνθρωπος και είναι θέλημα του Πανάγαθου Θεού η καταστροφή και ότι ο Κύριος κάνει δοκιμές. Αφήνει, βέβαια, ελεύθερους τους ανθρώπους για τις πράξεις τους, αλλά επεμβαίνει που και που δοκιμάζοντάς τους, αν είναι υποτελείς του ή αν δεν είναι, δηλαδή.

Όλη αυτή την ώρα, εκεί παραδίπλα σε ένα παγκάκι, έκλαιγε ένα κοριτσάκι κτυπημένο από προηγούμενες παρόμοιες συμφορές. Θα μπορούσαμε να το ρωτήσουμε, αλλά, σιγά τώρα τι να πει το κοριτσάκι, που κλαίει κι όλας! Και τι όνομα να έχει, άραγε;

Πρέπει να τελειώνουμε, όμως. Είπαμε, πνιγόμαστε ή καιγόμαστε και πρέπει να βγάλουμε επιτέλους, ένα αποτέλεσμα αλήθειας για να ξέρουμε τι να κάνουμε και τώρα και στο μέλλον.

Έχουμε όλα τα στοιχεία πλέον και είμαστε σε θέση να τα επεξεργαστούμε. Κάτι σαν ένωση συνόλων. Θυμάστε στο δημοτικό;

Το κάνουμε και βρίσκουμε, επιτέλους, την αλήθεια! Εύκολα, γρήγορα.

Την ανακοινώνουμε, ώστε να ησυχάσει και ο κόσμος, από όλα τα μέσα ενημέρωσης. Αλλά, ξαφνικά, ακούγονται φωνές και βρισιές από παντού! Όλοι έχουν την δική τους αλήθεια! Όλοι είχαν κάνει τα δικά τους ρεπορτάζ. Τρομερό! Όλοι έχουν την ικανότητα, τον λόγο τους, τα πιστεύω τους, τα συμφέροντά τους, την εξυπνάδα και την βλακεία τους.

Οπότε, πάει η αλήθεια περίπατο εν ριπή οφθαλμού!.

Αυτό τώρα, μου θύμισε εκείνο με την δολοφονία του Αβραάμ Λίνκολν από τον Μπουθ: Μέσα στο θέατρο ήταν 850 αυτόπτες μάρτυρες και ανακρίθηκαν οι 300. Ε, τι περιμένατε; Και οι 300 καταθέσεις ήταν διαφορετικές!. 300 αλήθειες για το ίδιο γεγονός από 300 αυτόπτες μάρτυρες!

Α, και το άλλο με τον πεθαμένο Ναζωραίο: Αυτόν. δεν τον είδε κανένας να ανασταίνεται, αλλά οι κολλητοί του διέδωσαν, πως αληθώς, έτσι έγινε. Αλλά ήρθαν κάποιοι άλλοι και είπαν: Τι είναι αυτά, που λέτε καλέ; Και άρχισαν κάτι διαμάχες και πόλεμοι που κρατάνε μέχρι σήμερα, αλλά ο Ναζωραίος κατάφερε, με το που κρύψανε το δέμας του, να λατρεύεται σαν Θεός! Ούτε στο πιο τρελό του όνειρο, δηλαδή!

Τέλος πάντων, στα δικά μας πάλι:

Που μείναμε; Ναι...

Οπότε, έτσι κι εμείς. Ξεμείναμε μόνοι και παντέρημοι, χωρίς αλήθεια!

Αποκαμωμένοι και αποκαρδιωμένοι σκεφτήκαμε να απευθυνθούμε στην ποίηση. Και συγκεκριμένα στον ποιητή Δημήτρη Βίκτωρ.

Αυτός, γέρος πια, έχει αποσυρθεί γιατί έχει ραμολίρει και τα χάνει, αλλά ώρες ώρες έχει ακόμη εκλάμψεις σοφίας. Έχει την φήμη του υπηρέτη της αλήθειας με τα γραφόμενά του, που έβρισκε πάντα τον μπελά του. Ιδίως από όταν έγραψε το καταπληκτικό βιβλίο «Εξουσία Βλαχάρα», στα νιάτα του. Αλλά και με την ποίησή του το ίδιο κάνει. Αφού η πολιτεία αναγκάστηκε να τον προστατέψει, φροντίζοντας να πάρει το Νόμπελ, και ας μην το άξιζε, λένε! Τώρα ζει απομονωμένος και βυθισμένος στην σιωπή του. Θα μας δεχθεί, άραγε Θα μας μιλήσει;

Τον βρήκαμε. Το και το, σοφέ ποιητή. Τι λες;

Εκείνος με αργές κινήσεις, χωρίς να μιλήσει, πήρε ένα κομμάτι χαρτί και έγραψε κάτι. Ξανά με αργές κινήσεις ύστερα, μας παρέδωσε το χαρτάκι και αποχώρησε πάλι στην σιωπή του. Όπως έκανε και ο άλλος νομπελίστας, ο Σεφέρης, όταν πιέστηκε να μιλήσει κατά τις χούντας, τότε, και είπε κάτι ανούσια ισορροπημένα και αμέσως δήλωσε πως ξαναμπαίνει στην σιωπή του!…

Και το χαρτάκι έγραφε:

«Ψέμα γυρίζεις των ανθρώπων τη Γη

σαν μια απέραντη δύναμη πυρηνική.

Ψέμα άγιο στοιχείο, αναγκαίο κακό.

Ψέμα μεγάλο το κάθε εγώ.

Ψέμα, αρχής των πάντων, θρησκευτικό.

Ψέμα, αιώνιο μυστικό!…»

Δημήτρης Βίκτωρ

Σαστίσαμε. Είναι δυνατόν; Για αλήθεια ρωτήσαμε. Τι είναι αυτό, τώρα; Αυτός απάντησε για ψέμα!

Πρέπει να το μελετήσουμε σε βάθος!

Ναι, αλλά ο χρόνος τρέχει. Όπου να ’ναι καιγόμαστε ή πνιγόμαστε!

Δεν μένει άλλο, παρά να απευθυνθούμε στην πραγματικότητα.

Μέχρι τότε, αλλοίμονο στους πνιγμένους ή καμένους...

Ξεκινάμε, λοιπόν και ο... Θεός του καθενός, βοηθός!!

Πρώτη στάση στην Ελβετία στο CERN. Εκεί, από ό,τι λένε,  ψάχνουν το σωματίδιο του Θεού!

Συνεχίζεται

Δημήτρης Βίκτωρ

Σ ι ν έ Α π ό λ λ ω ν

Σ ι ν έ     Α π ό λ λ ω ν
(Αφιερώνεται στα αδέρφια μου και σε όλη την οικογένεια) 

Είναι  ζεστό βραδάκι στο καλοκαιράκι
και η λεμονάδα θα παρηγορήσει την αναμονή
όπου να ’ναι θα ακουστεί ο θόρυβος από τη μηχανή
της δέσμης η μαγεία θα κινήσει
και το ταξίδι στην οθόνη θ’ αρχινήσει.

 Κάπου πηγάζει ένα φώς που σκίζει το σκοτάδι
με παιχνιδίσματα η δέσμη του κυριαρχεί
όλοι εκστατικοί γι’ αυτό που θα συμβεί
για ό,τι λέει παρακάτω η ιστορία.

 
" Έχει αγωνία αυτό το έργο, δύσκολο να μαντέψεις
ποιος είν’ αυτός που θα προδώσει, ποιος θ’ αγαπηθεί
ποιός είναι ο καλός και ποιος ο δίκαιος
αυτός ο ήρωας που θα φανεί εκεί, στο τέλος".

 
Περνούν σκηνές γυρίζει η ταινία
είναι παλιά ιστορία που έρχεται από το παρελθόν
σκούρες εναλλαγές με φώτα η αγωνία σε σιγή
στην κορυφαία την στιγμή η μουσική ηχεί
σε λίγο ησυχία απόλυτη, φριχτή αναμονή
μόνο το γρύλισμα της μηχανής ακούγεται
δηλώνοντας πως το μαρτύριο ποτέ δεν τελειώνει.

 
Ηθοποιοί μου πεθαμένοι, ήρωες αγαπημένοι
στα γκρίζα χρώματα όλη σας η πλοκή
οι ιστορίες ζωντανές και φωτεινές
δράματα μ’ αγωνίες, γέλια με κωμωδίες
μονομαχίες, περιπέτειες γιγάντων, τραγωδίες.

 
Έρχεται διακοπή στην πιο καλή στιγμή
διάλειμμα για λίγο, ώρα για λεμονάδα πάλι
συζήτηση αν έγινε ως τώρα κατανοητό
το θέμα της υπόθεσης, το ψυχολογικό…

 
Τελειώνει το διάλειμμα, το αυτί προσηλωμένο εκεί
που θ’ ακουστεί ξανά της μηχανής το γρύλισμα
καθώς το φιλμ το δρόμο του ξανά θ’ αρχίσει
κομμάτι από ευτυχία στα σκοτάδια να χαρίσει!...

 Δημήτρης Βίκτωρ
Ιούλιος-2013

 

 

 

Σινέ Απόλλων

Σινέ  Απόλλων

Είναι ζεστό βραδάκι στο καλοκαιράκι

και η λεμονάδα θα παρηγορήσει την αναμονή

όπου να ’ναι θα ακουστεί ο θόρυβος από τη μηχανή

της δέσμης η μαγεία θα κινήσει

και το ταξίδι στην οθόνη θ’ αρχινήσει.

Κάπου πηγάζει ένα φώς που σκίζει το σκοτάδι

με παιχνιδίσματα η δέσμη του κυριαρχεί

όλοι εκστατικοί γι’ αυτό που θα συμβεί

για ό,τι λέει παρακάτω η ιστορία.

Έχει αγωνία αυτό το έργο, δύσκολο να μαντέψεις

ποιος είν’ αυτός που θα προδώσει, ποιος θ’ αγαπηθεί

ποιός είναι ο καλός και ποιός ο δίκαιος

αυτός ο ήρωας που θα φανεί εκεί στο τέλος.

Περνούν σκηνές γυρίζει η ταινία

είναι παλιά ιστορία που έρχεται από το παρελθόν

σκούρες εναλλαγές με φώτα, η αγωνία σε σιγή

στην κορυφαία τη στιγμή η μουσική ηχεί

σε λίγο ησυχία απόλυτη, φριχτή αναμονή

μόνο το γρύλισμα της μηχανής ακούγεται

δηλώνοντας πως το μαρτύριο ποτέ δεν τελειώνει.

Ηθοποιοί μου πεθαμένοι, ήρωες αγαπημένοι

στα γκρίζα χρώματα όλη σας η πλοκή

οι ιστορίες ζωντανές και φωτεινές

δράματα μ’ αγωνίες, γέλια με κωμωδίες

μονομαχίες, περιπέτειες γιγάντων, τραγωδίες.

Έρχεται διακοπή στην πιο καλή στιγμή

διάλειμμα για λίγο, ώρα για λεμονάδα πάλι

συζήτηση αν έγινε ως τώρα κατανοητό

το θέμα της υπόθεσης, το ψυχολογικό…

Τελειώνει το διάλειμμα, το αυτί προσηλωμένο εκεί

που θ’ ακουστεί ξανά της μηχανής το γρύλισμα

καθώς το φιλμ το δρόμο του ξανά θ’ αρχίσει

κομμάτι από ευτυχία στα σκοτάδια να χαρίσει!...

Δημήτρης Βίκτωρ

M y c o n o s - Θεά - Κορμάρα !

Έχετε πάει στην Μ ά ϊ κ ο ν ο ς ;

Νααιιι; Δεν καταλάβατε τίποτε, γιατί είστε μοσχάρια!...
Όοοχι; Να σας πω εγώ, καθότι παλαιά καραβάνα στο άθλημα:

Εκεί, λαμβάνουν χώραν αρκετά μεγάλα deals, μεταξύ μαφιόζων και μεγαλόσχημων επιχειρηματιών, μέσα στα κότερα και τις σπιταρόνες τους! 
Αλλά με τέτοια κουραστικά θα ασχολούμαστε τώρα; 

Εκεί, δεν κτυπάνε επίσης αποδείξεις, τα ξενυχτάδικα και τα ξεκωλάδικα, οι ωραίες μαγαζάρες!... Αλλά πάλι, με αυτά θα ασχολούμαστε τώρα;

Πάμε στα ωραία, στα γκλαμουράτα, μήπως και φτιαχτούμε:

Εκεί, λοιπόν,  πηγαίνουν κατά βάση οι άνετοι...οι πέραν πάσης οικονομικής κρίσεως... Ever!
Αλλά πηγαίνουν και φτωχοί λιγούρηδες και λιγούρησες για να γλείψουν κανένα κόκκαλο από την διάχυτη γκλαμουριά.

Ντάλα ο ήλιος, τρελαίνεσαι όπου πας. Παρκάρεις το αμάξι πάνω στα μικρά βουνά. 
Με το μηχανάκι, θα σκοτωθείς από την πολλή και άναρχη κίνηση.

Μπάνιο; Τα είπαμε αυτά... Μες στα κάτουρα!...
Αλλά κορμάρες! Γυμνασμένες και ηλιοκαμένες!... Λέμε τώρα... 
Κυκλοφορούν και κάτι σημαδούρες που το παίζουν όμορφες! 
Άσ' τες αυτές...

Πάμε στις κουκλάρες, που όλες λένε με λόγια βουβά:

«Ξέρω ότι θέλεις να με γ@misεις αλλά εγώ είμαι πιο ωραία για να με γ@misεις εσύ!... 
Αλλά μπορεί και να σε αφήσω στο τέλος να με γ@misεις ή να σε γ@misω και εγώ!...»… 
Πω, πω, ντροπή!
Αιωρούνται οι σκέψεις και δημιουργούν συνεχές ντελίριο. Ecstasy!...

Γι' αυτό το Ecstasy, είναι εδώ και οι παίδαροι με τα ποντίκια, τα θεϊκά τα αρσενικά! 

Όχι σαν τον τραγουδιάρη Ρέμο, για παράδειγμα... Αυτός είναι σκέτο άγριο αρσενικό, όταν τους τραγουδάει τα καψουράσματα για να φτιαχτούν!

Δεν γράφω άλλα γι' αυτό, βαριέμαι...

Το σούρουπο είναι ωραία, όπως όλα τα σούρουπα. 
Εκεί κατεβαίνουν και οι άνετοι για βόλτα στην πόλη, πάντα με ύφος αυστηρό και θυμωμένο...

Αυτό, δηλώνει κάτι σαν: 

«Εμείς τα έχουμε όλα, γ@miomasτε πολύ καλύτερα από εσάς και σας κάνουμε τη χάρη
 που κυκλοφορούμε...». 

Όλοι περπατούν μπουλουκιδόν, αργά-αργά, μέσα στο ανυπόφορο στριμωξίδι!
Ένα απέραντο ορθάδικο συνεχούς πασαρέλας, είναι η φάση!...

Τυχεροί, εκείνοι που δεν πήγαν τζάμπα και θα ξενογ@misουνε σε καμιά ξεπέτα. 
Αλλά και τα ξέκωλα μπορεί να ξεσκιστούν σε καμιά επίσης ξεπέτα, ακόμη και οι πτωχές!
Αν διαθέτεις βέβαια τα φράγκα, όπως εγώ, πηγαίνεις στις ξενοδοχειάρες και τους γράφεις όλους την ημέρα, αλλά τη νύχτα τους έχεις ανάγκη για διάφορες καταστάσεις. Πάλι ταλαιπωρία!...

Αξίζει για τους φρεσκοερωτευμένους, που γουστάρουν να κλειστούν μέσα στο δωμάτιο 
για μέρες και μέρες για τα ωραία, τα απανωτά σεξ!...

Αλλά αν είναι έτσι, είναι ανάγκη να πας στη Μ ά ϊ κ ο ν ο ς; 
Και στο Μπουρνάζι να είσαι το ίδιο κάνει!... L' amore!...
Έλα, πλάκα κάνω...

Ωραία είναι, να πάτε... Χα,χα,χα!... Να πάρετε και φράγκα αρκετά, και να δανειστείτε και μερικά ακόμη, γιατί ο μπακαλιάρος είναι ακριβός!...

Όσοι όμως πήγατε, δεν τα είδατε αυτά τα λίγα; 
Εγώ θα σας τα λέω; 
Και βαριέμαι να πω και άλλα...

Βιτριολήςς - (Απαίσιος σχολιαστής)

 

Και το... ποιηματάκι:

Myconos – Θεά – Κορμάρα!

"Είσαι Θεός! Είσαι Θεά! Είσαι Θεά, Θεάρα!

Κορμάρα ατελείωτη και ίσως αρχιτσουλάρα…"
Αυτά είναι τα μουρμουρητά των νέων των Ελλήνων,
όχι και όλων φυσικά, των άνετων εκείνων,
των χαβαλέδων Μύκονων, φιγούρας μεγαλείων…

Γελάνε σαν νεάτερνταλ και με χαζά αστεία,

γυρίζουν, περιφέρονται σε όλη τη γαλαρία,
στην ηδονή ορθάδικων με όλη την αφασία,
και γυμνασμένα σώματα ντυμένα… κιτσαρία!

 Όνειρο ατελείωτο, φτηνή κυριαρχία,

που με μποέμ μισόλογα αρχίζει ιστορία,
με έναν σταθερό σκοπό να γίνει καμιά φάση,
να πέσουνε τα ξέκωλα, στη φέξη και στη χάση...

Βιτριολήςς    ------   ( Καλό ; Σιγά το ποίημα. Σαχλαμάρα είναι!)