Περί Έρωτος

 «Ο έρωτας είναι σαν την σκοτεινή ενέργεια του σύμπαντος: Συνδέει τα πάντα μεταξύ τους»

Αυτή η μεταφορά συγκεντρώνει δύο φαινομενικά διαφορετικούς κόσμους: τον κόσμο της ανθρώπινης εμπειρίας και των συναισθημάτων από τη μια, και τον κόσμο της σύγχρονης κοσμολογίας από την άλλη. Η σκοτεινή ενέργεια, ως κοσμικός όρος, αναφέρεται σε μια ισχυρή, αόρατη δύναμη που προκαλεί την επιταχυνόμενη διαστολή του σύμπαντος, αλλά συγχρόνως παραμένει μυστήριο για την επιστήμη. Ο έρωτας, αν και οικείος σε όλους, κρατάει κι αυτός τα δικά του μυστικά κι εμφανίζεται συχνά ως ανεξήγητος στη φύση του.

Ο τρόπος με τον οποίο η σκοτεινή ενέργεια διαποτίζει το σύμπαν και συνδέει δομικά το «όλο», προσκαλεί μιαν αναλογία με τη δύναμη του έρωτα: ένα αίσθημα που, δίχως να φαίνεται, καθορίζει την ανθρώπινη συμπεριφορά, τις σχέσεις μας, τις αξίες και τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον κόσμο. Όπως η σκοτεινή ενέργεια δρα στο υπόβαθρο, συγκρατώντας – κατά κάποιο τρόπο – τα πάντα εν κινήσει και σε διαστολή, έτσι και ο έρωτας λειτουργεί σαν αόρατος συνδετικός κρίκος στις ζωές των ανθρώπων. Οδηγεί σε συναντήσεις, δεσμούς, πάθη κι επιθυμίες.

Παρά την αοριστία του, ο έρωτας μοιάζει να συνιστά κινητήρια δύναμη της ζωής. Κι όπως οι επιστήμονες ερευνούν τη σκοτεινή ενέργεια προσπαθώντας να αποκαλύψουν τη φύση της, έτσι κι εμείς εξερευνούμε ακατάπαυστα τα μυστικά του έρωτα. Πού γεννιέται; Πώς αυξάνεται, φθίνει ή μεταμορφώνεται; Με τον ίδιο τρόπο που δεν αντιλαμβανόμαστε άμεσα τη σκοτεινή ενέργεια παρά μόνο τα αποτελέσματά της, έτσι και τον έρωτα τον διαπιστώνουμε μέσα από τις συνέπειές του: την έλξη, την δημιουργικότητα, τα συναισθήματα που μας αλλάζουν βαθιά.

Ένα άλλο ενδιαφέρον σημείο βρίσκεται στην έννοια της σύνδεσης: ο έρωτας δρα σαν ισχυρός παράγοντας που μπορεί να ενώσει ανθρώπους, κοινωνίες ή και πολιτισμούς. Κάθε φορά που άνθρωποι ενώνονται από έρωτα – ρομαντικό, φιλικό ή πλατύτερο αγάπης για την ανθρωπότητα – δημιουργείται ένα ενεργειακό πεδίο που επηρεάζει όχι μόνο τους ίδιους, αλλά και όσους βρίσκονται γύρω τους. Είναι μια αλυσίδα επιδράσεων που επεκτείνεται, όπως η κοσμική διαστολή, πέρα από τα όρια που μπορούμε άμεσα να δούμε.

Ο έρωτας δεν είναι στατικός. Όπως το σύμπαν διαστέλλεται, έτσι κι ο έρωτας διαθέτει κάτι το απρόβλεπτο και δυναμικό: άλλοτε μας συνεπαίρνει τόσο που αλλάζει ολόκληρη την τροχιά της ζωής μας, άλλοτε αναδιπλώνεται ή μετατρέπεται σε άλλες μορφές αγάπης και συναισθηματικής εγγύτητας. Αυτό το παιχνίδι ενέργειας και κίνησης αντανακλά βαθιά την ανθρώπινη ανάγκη για νόημα, σύνδεση και δημιουργία.

Η μεταφορά της σκοτεινής ενέργειας μας επιτρέπει να κατανοήσουμε τον έρωτα όχι μόνον ως ατομική εμπειρία, αλλά και ως κοσμική. Όπως όλο το σύμπαν φέρει μέσα του μιαν άγνωστη, πανταχού παρούσα δύναμη, έτσι και όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως πολιτισμικών, θρησκευτικών ή κοινωνικών διαφορών, έχουν μέσα τους τον σπόρο του έρωτα, της έλξης, της αφοσίωσης. Σε τελική ανάλυση, αυτή η παγκοσμιότητα του έρωτα γίνεται ένα είδος «κοινού πεδίου» για όλη την ανθρωπότητα.

Συνοψίζοντας, η παρομοίωση «Ο έρωτας είναι σαν τη σκοτεινή ενέργεια του σύμπαντος: συνδέει τα πάντα μεταξύ τους» επισημαίνει δύο ιδιαίτερα στοιχεία: την αόρατη και μυστήρια φύση του έρωτα, καθώς και την ικανότητά του να συνέχει και να ενώνει ανθρώπους και καταστάσεις σε ένα κοσμικό, συλλογικό παιχνίδι αλληλεπιδράσεων. Σε αυτό το παιχνίδι, ο έρωτας μας δείχνει πως ακόμη κι αν δεν μπορούμε να αποκαλύψουμε πλήρως την «ουσία» του, τα ίχνη και η δύναμή του αποκαλύπτονται αναμφίβολα στις ζωές μας – συνθέτοντας μια βαθιά, ενωτική ενέργεια που πηγάζει από την ίδια τη φυσική τάση του κόσμου να μην μένει στάσιμος, αλλά να διαστέλλεται συνεχώς, αναζητώντας νέες μορφές και νέες δυνατότητες σύνδεσης.

Δημήτρης Βίκτωρ