Λέει ο ποιητής:
" Σαν αστραπές οι λέξεις ξεπροβάλλουν
".
Αναρωτιέται: " Ποιός είμαι; " Κι ο ίδιος απαντάει:
" Τα μύρια τόσα κύτταρά μου είναι, όσα
του σύμπαντος τα άστρα ακριβώς... ".
Και καταλήγει: " Είμαι σαφώς η μνήμη
που έχω μέσα στο μυαλό! "
Ο ποιητής είναι ο Δημήτρης Βίκτωρ.
Γνωριστήκαμε μέσα απ' την ποίηση και
βρήκαμε συνταρακτικές ομοιογένειες στην
ποίησή μας, όχι από την άποψη της ποιητικής
έκφρασης - είναι πολύ διαφορετικές –
αλλά της ποιοτικής ουσίας, ψυχής και κρυφής
σκέψης.
Στον μαγικό αυτό κοινό χώρο της ποίησης
ταυτίζονται η ανθρώπινη ύπαρξη, η φύση
και η ιστορία.
Μας έφερε κοντά η ποίηση, ίσως γιατί και οι
δύο ξέρουμε πως η ποίηση είναι αυτή
που σε μιά ανάσα, σε μία λέξη ενώνει το εφικτό και το ανέφικτο.
Χαρακτηριστικό της ποίησης του Δημήτρη
Βίκτωρ, είναι η συνύπαρξη μιάς
καθημερινής γλώσσας που περιγράφει απλά τη
ζωή και μαζί τη σοφία γνώσης
και σκέψης.
Ο Ηράκλειτος αναφέρεται με φυσικότητα σαν
να ζούσε στου καθενός το νου.
Το ίδιο και ο Αριστοτέλης, ο Όμηρος, ο
Μέγας Αλέξανδρος, ο Κροίσος και ο Σόλων,
ο
Ιουλιανός, ο Οιδίπους.
Σε όλες τις υπαρξιακές απορίες που
αναπάντητες πάντα μας βασανίζουν,
ο ποιητής έχει μια μέθοδο προστασίας:
Λέει σε ένα ποίημά του:
" Αν μείνεις στη σκιά θα κινδυνεύσεις
με αφανισμό
αν τη σωστή απάντηση μου δώσεις,
στο φως θα βγεις, θα περπατήσεις της ζωής
άλλο ρυθμό...
'Άνθρωπος!' Αυτή είναι η σωστή απάντηση...
"
Ναι! Αυτή είναι η σωστή απάντηση.
Ο άνθρωπος είναι η πηγή και η ροή. Είναι
αυτός που με κάθε ανάσα του στη ζωή
επαναλαμβάνει τα υπαρξιακά ερωτήματα και
τις απαντήσεις που ο ίδιος
δεν θα γνωρίσει.
Ξέρει όμως ό,τι η ύπαρξή του τις ξέρει,
αλλιώς δεν θα του είχε δοθεί η ζωή.
Ο ποιητής Βίκτωρ, κινείται με θαυμαστή
άνεση σε αυτό το χάος του συγκεκριμένου.
Εισχωρεί στα ανθρώπινα του παρελθόντος, του
παρόντος και του μέλλοντος με
μικροσκόπιο και ατενίζει τη γη σαν κόκκο
σκόνης από το άπειρο του σύμπαντος.
Με οδηγό τη σωστή του ποίηση, γνωρίζει σε
βάθος την πληρότητα του ανεκπλήρωτου.
Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου