---------------------------- Χρόνος... Συνείδηση... Ονειρική Πλευρά της Πραγματικότητας
Όταν το κράτος απουσιάζει, μοιραία μάλλον, θα αυτοδικήσεις.
Τώρα, το που θα σταματήσεις, εξαρτάται από την περίπτωση.
Εξαρτάται από τον πανικό σου και τον φόβο σου.
Εξαρτάται από το θυμικό σου και τον χαρακτήρα σου.
… Άντε, και από τον πολιτισμό σου!
Όπως και νάχει θα αλλάξεις, έστω λίγο:
Ίσως να γίνεις πιο σκληρός!
Ίσως να γίνεις πιο σοφός!
Ποιος ξέρει;
Εξαρτάται από όλα τα παραπάνω..
.................................................
Δημήτρης Βίκτωρ
Η εξουσία προσελκύει τους διεφθαρμένους.
Οι υγιείς συνήθως έλκονται από άλλα πράγματα, παρά από
την εξουσία.
Τα κίνητρα για ενασχόληση με την πολιτική δεν είναι ποτέ
αθώα.
Η δίψα για εξουσία δεν έχει σχέση με αλτρουϊσμό, ούτε με
αίσθημα δικαίου και κοινωνικής προσφοράς.
Οι άνθρωποι αυτοί διακατέχονται από αισθήματα
κατωτερότητας και προσπαθούν να το κρύψουν. Προσπαθούν να πείσουν και να
πειστούν πως κάτι αξίζουν.
Πρέπει να υπάρχει η ροπή στο ψέμα γιατί η ενασχόληση με
την πολιτική δεν έχει ηθικούς φραγμούς. Είναι σπουδαίο πλεονέκτημα το να λέει ο
πολιτικός ψέματα.
Οπότε, είναι θεμιτό για κάθε ψεύτη και απατεώνα να
καταλαμβάνει πολιτικό θώκο.
Για τους γόνους των πολιτικών οικογενειών τα πράγματα είναι
αρκετά εύκολα. Αντίθετα, οι άλλοι, οι νεοφερμένοι χρειάζεται να γλείφουν
συνεχώς.
Θρησκεία και Έθνος είναι εργαλεία χειραγώγησης της μάζας.
Αυτό πρέπει να γνωρίζει καλά ο επίδοξος πολιτικός. Απαραίτητα εργαλεία σε όλες
τις ομιλίες είναι επίσης τα μπλα-μπλα για παράδοση, ιερά και όσια προγόνων, και
ένδοξη ιστορία.
Κοσμητικά επίθετα απαραίτητα: Σοφός λαός, ένδοξος λαός,
βασανισμένη χώρα, περήφανα γηρατειά, κ.λπ.
Αλλά αυτά δεν αρκούν αν δεν υπάρχουν τα λεφτά. Οπότε
αρχίζει η διαπλοκή. Αρχίζει το σκοτάδι.
Και ο λαός; Τον ξεχάσαμε...
Ακούει στο βάθος τη λατέρνα να γυρίζει στον ίδιο ρυθμό.
Σαν βλαξ που είναι, ψηφίζει με το θυμικό και όχι με τη
λογική.
...
Πάντα!
Δημήτρης Βίκτωρ
Διαβάστε αυτό το εκπληκτικό άρθρο για να καταλάβετε άλλη μια φορά, την άπειρη αξία της Ελληνικής Γλώσσας . . .
...................................................................
Πανάρχαια προσευχή - επίκληση υπάρχει και
λειτουργεί μυστικά μέσα στο Ελληνικό Αλφάβητο από καταβολής του.
Η διαδοχή των γραμμάτων στην
πλήρη εκφώνησή τους (Άλφα, Βήτα, Γάμα κλπ.) δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά πίσω
από αυτήν υπολανθάνει μια πλήρης γραμματική, συντακτική και νοηματική συνέχεια,
ανώτερης σύλληψης.
Σύμφωνα με αυτήν τη γνωστή
μας εκφώνηση, τα ελληνικά γράμματα (αφού προσθέσουμε και το εξαφανισμένο σήμερα
έκτο γράμμα: Στίγμα ή Δίγαμα F ) ακούγονται
και γράφονται ως εξής:
ΑΛΦΑ - ΒΗΤΑ - ΓΑΜΑ - ΔΕΛΤΑ -
ΕΨΙΛΟΝ - ΣΤΙΓΜΑ - ΖΗΤΑ - ΗΤΑ - ΘΗΤΑ - ΙΩΤΑ - ΚΑΠΠΑ - ΛΑΜΒΔΑ - ΜΙ - ΝΙ - ΞΙ -
ΟΜΙΚΡΟΝ - ΠΙ - ΡΟ - ΣΙΓΜΑ - ΤΑΥ - ΥΨΙΛΟΝ - ΦΙ - ΧΙ - ΨΙ - ΩΜΕΓΑ.
Αποκωδικοποιώντας την γνωστή
αυτή διάταξη, που έγινε σύμφωνα με τις αρχές της Ερμητικής Επιστήμης, έχουμε τα
ακόλουθα:
"ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ
ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ. ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ. ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΑΜ ΔΑ. ΜΗ ΝΥΞ Η,
Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ (Ε)Ψ ΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ!"
Εν συνεχεία, αφού προσθέσουμε
τα εννοούμενα συνδετικά και ρήματα που παραλείπονται, έχουμε την ανάδυση μιας
θαυμάσιας κοσμογονικής προσευχής - επίκλησης προς την πηγή του Φωτός:
"ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ!
ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ.
ΣΤΗ ΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ,
Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ
ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ.
(ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞ Η,
Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ),
ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) ΙΓΜΑ
ΤΑΦΗ ΕΨ ΙΛΩΝ,
ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ,
Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ)".
Η επίκληση αυτή είναι
καταγεγραμμένη από αιώνες στο υποσυνείδητο των Ελλήνων.
Αμέσως πιο κάτω αποκαλύπτουμε
την σημασία των λέξεων της προσευχής αυτής:
Αλ = Ο νοητός ήλιος.
Φά-ος = το φώς.
Βη = προστακτική του ρημ.
βαίνω (=βαδίζω, έρχομαι).
Τα = δοτική άρθρου δωρικού
τύπου, τη, εις τήν.
Γα = Γή (δωρικός τύπος).
Άμα = (επιρρ.) συγχρόνως.
Ελ = ο ορατός Ήλιος, ο
Ερχόμενος.
Εψ = ρήμ. έψομαι, εψ-ημένος =
ψημένος.
Ιλών = ιλύς (ουσ.) = λάσπη,
πηλός.
Στη = προστ. ρήμ. ίστημι.
΄Ιγμα = καταστάλαγμα,
απόσταγμα.
Ζη = προστ. ρημ. ζώ.
Η = προστ. ρημ. ειμί, είμαι.
Θη = προστ. ρημ. θέτω.
Ιώτα = τα Ιώγα, τα Εγώ (πρβλ.
αγγλ. Ι = εγώ).
Παλλάν = Ρημ. πάλλω (=
δονούμαι, περιστρέφομαι) επιθ. παλλάς = πάλλουσα, περιστρεφόμενη (π.ρ.β.λ.
Παλλάς Αθηνά).
Δα = άλλος τύπος της Γα, Γής
(πρβλ. Δά- μήτηρ > Δημήτηρ > Δήμητρα = Μητέρα Γή)
Νύξ = (ουσ.) νύχτα.
Ο = (αναφ.) το οποίο, που.
Φύ(οι) = ευκτική ρημ. φύω
(φυτρώνω, αναπτύσσομαι).
Απόδοση:
Άλ, εσύ που είσαι το Φως, έλα
στη Γή!
Κι εσύ Έλ ρίξε τις ακτίνες
σου στην ιλύ που ψήνεται
(που βρίσκεται σε κατάσταση
αναβρασμού).
Ας γίνει ένα καταστάλαγμα
(μια ξηρά)
για να μπορέσουν τα Εγώ να
ζήσουν, να υπάρξουν
και να σταθούν πάνω στην
παλλόμενη Γη.
Ας μην επικρατήσει η νύχτα,
που είναι το μικρόν,
και κινδυνέψει να ταφεί (να
σβήσει, να χαθεί)
το καταστάλαγμα του πυρός
μέσα στην αναβράζουσα ιλύ,
και ας αναπτυχθεί η Ψυχή, που
είναι το μέγιστο,
το σημαντικότερο όλων!
Η εκφώνηση της επίκλησης
αυτής, στον αρχαϊκό της τύπο, έχει μια ισχυρή δονητική επίδραση στους
αισθανόμενους Ανθρώπους του Φωτός, σε όποιο σημείο αυτού του Πλανήτη και αν
βρίσκονται. Γιατί πάνω απ΄ όλα είναι μια μυστηριακή κρούση στον ιερό σπόρο της
Ελληνικής ψυχής τους!
Κλαίει η αίσθηση στις
δύσκολες διαπιστώσεις
σ’ αυτές που
η ελπίδα δείχνει ότι εχάθη.
Σ’ όλον τον
κόσμο ίδια η φασαρία
για λόγους
ανεξήγητους ίδια η τιμωρία.
Το χάδι του
συντρόφου σου καλείται ν’ ακουμπήσει,
βάζοντας
τέχνη υψηλή, μοναδική,
το δάκρυ το
ζεστό σου να σκουπίσει.
Δημήτρης Βίκτωρ
Σεπτέμβριος – 2013
Αιγαίο
ορίζοντα σε
κυανό του σπάνιου μαγεύουν
μέσα στον νου
η ζωγραφιά στα μάτια αγαλλίαση
το σώμα
ανάλαφρο πετάει στο απέραντο βαθύ.
κομμάτι
σύμπαντος εγώ σε χώρα Ελληνική
οι μνήμες μου
αναδύονται με ιερά δελφίνια
που ο
Ποσειδώνας ελευθέρωσε σε σύννεφα αφρού.
Οδύσσειες
ψιθυριστά χαρίζουνε ελπίδες
σε θαυμαστές
τριήρεις λάμνουν ήρωες νεκροί
ναυάγια
πολιτισμοί αναδύονται για σπάνια μουσεία
και οι σοφοί
δακρύζουν για περγαμηνές πού ’χουν χαθεί.
Σ’ αυτό τον
χώρο βρέθηκα ξανά και πάλι μόνος
κάθε φορά οι
αισθήσεις μου πρώτο φιλί
αδύναμος στην
ομορφιά, μα προσπαθώ ν’ ακολουθήσω
στου Αιγαίου
την αναπνοή για μια στιγμή να σβήσω.
Ιούλιος/2018
 |
| Ποιηση_Βικτωρ |
Η φωτιά κράτησε τρεις μέρες.
Η γκρίνια θα κρατήσει σαράντα. Επίσημο αυτό.
Σαν να το καθιέρωσε κάποιος Θεός. Άλλωστε, Αυτός φημίζεται ως Υπεύθυνος και για τα δύο!
Αλλά υπάρχει και η αλήθεια. Ή μάλλον οι αλήθειες, γιατί αυτές είναι πολλές, όσες και οι γνώμες, όσες και οι απόψεις, όσες και οι γκρίνιες.
Δεν θα μιλήσουμε για πραγματικότητα, αυτό είναι θέμα της επιστήμης.
Πάμε με τα ανθρώπινα μέσα:
Για να προσεγγίσουμε την αλήθεια ας πάρουμε έναν απλό άνθρωπο, αυτόπτη μάρτυρα, για να τον ρωτήσουμε. Αυτός έχει όλη την καλή πρόθεση να μας την πει, την αλήθεια.
Αρχίζει λοιπόν και προσέχει πάρα πολύ με τα λεγόμενά του, γιατί ενδιαφέρεται και για την εικόνα του, τον βλέπουν φίλοι, παιδιά, συγγενείς. Αλλά, ποιος είναι αυτός; Ένας απλός πολίτης. Απλός, αλλά έκανε αυθαίρετο και κάηκε από την φωτιά ή πνίγηκε με την πλημμύρα. Καλά δεν μας ενδιαφέρει τώρα αυτό. Αν είναι δυνατόν! Όλη η Ελλάδα ένα αυθαίρετο είναι. Εμείς τον βρήκαμε τυχαία, αλλά είναι καλός στην αφήγηση και μας συνεπαίρνει. Σε λίγο διαφαίνεται πως είναι δεξιός στο φρόνημα. Και ένθεος. Αλλά τι σημασία έχει; Μας ενημερώνει, μας συγκινεί και μας πείθει.
Ύστερα παίρνουμε έναν άλλον. Πιο καλός αυτός και πιο μετρημένος, φαίνεται. Αυτός νομοταγής σε όλα. Ούτε αυθαίρετα ούτε κλέψιμο την εφορία. Τίποτε από αυτά! Μας τα λέει κι αυτός καλά. Συγκινούμαστε το ίδιο. Διαφαίνεται σε λίγο πως είναι αριστερών αποκλίσεων με παρελθόν αλλά ψιλοένθεος. Στην αρχή ψιλοσοσιαλίζων, αλλά σε λίγο ακούστηκαν μισόλογα για ξερονήσια και τέτοια. Πυρ και μανία κατά του κεφαλαίου, αλλά περιγράφει τα τεκταινόμενα καλά, με πάθος και πειθώ, αλλά κάπως διαφορετικά από τον προηγούμενο. Οπότε, σκάει η πρώτη αμφιβολία. Μα το γεγονός είναι ίδιο! Πως γίνεται αυτό; Αυτόπτες του τσουναμιού ή της πυρκαγιάς και οι δύο! Να πάμε και σε άλλους πολίτες; Άσε, θα μπερδευτούμε χειρότερα. Οι Έλληνες είναι ένα μωσαϊκό μπερδέματος.
Οπότε για να κερδίσουμε χρόνο, πάμε σε έναν καλύτερο. Έναν επαγγελματία της αλήθειας. Έναν κατ’ όνομα και κατά λειτούργημα υπερκομματικό. Έναν δημοσιογράφο, ας πούμε.
Αλλά δεν το βάζουμε κάτω. Ας πάμε σε έναν ανώτερο λειτουργό, έναν εκπρόσωπο της κυβέρνησης να μας τα πει, να ξεμπερδεύουμε.
Λέει, αυτός τα δικά του, αλλά ξέρει πως τον ακούνε οι ανώτεροί του σε κάθε του λέξη. Τρέμει για τη θέση του και έχει υποχρεώσεις, αγαπημένη οικογένεια, πρόσωπο με καθαρό κούτελο στην κοινωνία. Οπότε καθώς προσέχει, ιδρώνει-ξεϊδρώνει, άλλα ήθελε να πει και άλλα λέει, ο πονηρούλης!
Εμείς το καταλαβαίνουμε αυτό, κάναμε όμως τον χαζό και πάμε στον αρμόδιο υπουργό. Αυτός δεν μπορεί, σοβαρός άνθρωπος, εκλεγμένος από τον πάντα σοφό λαό, θα μας τα πει ως έχουν, ακριβώς.
Αρχίζει και αυτός, με καθαρό λόγο και μετρημένος. Καλά τα πηγαίνει στην αρχή αλλά μετά από λίγο, νιώθει ένα πνίξιμο γιατί ακούστηκε κάτι για αυθαίρετα και αυτός έχει το καλύτερο. Όχι σαν κάτι xλιμίτζουρες που τα χτίσανε τοίχο-τοίχο μέσα στην νύχτα. Αλλά σκέφτεται και το καθήκον στο κόμμα. Πνίγεται κι άλλο. Σκέφτεται πως έδωσε τον λόγο του στον αρχηγό να παπαγαλίζει και πως πρέπει να φροντίσει για την διαφύλαξη της θέσης του, γιατί έχει κι αυτός οικογένεια και όνειρα καριέρας. Οπότε, το ρίχνει στο καλαματιανό, ο άθλιος και μας αποπροσανατολίζει.
Δεν χάνουμε χρόνο, εδώ πνιγόμαστε ή καιγόμαστε, πάμε κατ’ ευθείαν στον πρωθυπουργό.
Αυτός, επιτέλους, θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Όλα εκεί είναι καθώς πρέπει, με γραβάτα ή χωρίς, ρυθμισμένα τα μικρόφωνα, και... Φώτα, πάμε!
Αρχίζει με ύφος λυπητερό αλλά και που να εμπνέει σταθερότητα, αισιοδοξία. Αλλά σε λίγο νιώθουμε αυτό που νιώθει και εκείνος. Πρέπει να τα πει, αλλά πρέπει να ξεπεί αυτά και να τα πει έτσι! Αλλιώς, μπάϊ-μπάϊ η εξουσία και αυτό δεν είναι στα σχέδιά του.
Καταλαβαίνετε. Δεν πειστήκαμε ακόμη. Νευριάσαμε αλλά, ψυχραιμία...
Πάμε σε κάτι ανώτερο, ηθικό και άμεμπτο, με καθαρή συνείδηση σαν το απάτητο χιόνι. Στον πνευματικό εκπρόσωπο του Θεού επί της Γης. Δεν χρειάζεται να τον διαλέξουμε ιεραρχικά αυτόν. Όλοι οι παπάδες είναι εκπαιδευμένοι να λένε πάνω κάτω τα ίδια. Αλλά εμείς πάμε για το ιδιαίτερο γεγονός. Και εκεί, ακόμη για μια φορά ακούμε, πως για την συμφορά, πληρώνει ο αμαρτωλός άνθρωπος και είναι θέλημα του Πανάγαθου Θεού η καταστροφή και ότι ο Κύριος κάνει δοκιμές. Αφήνει, βέβαια, ελεύθερους τους ανθρώπους για τις πράξεις τους, αλλά επεμβαίνει που και που δοκιμάζοντάς τους, αν είναι υποτελείς του ή αν δεν είναι, δηλαδή.
Όλη αυτή την ώρα, εκεί παραδίπλα σε ένα παγκάκι, έκλαιγε ένα κοριτσάκι κτυπημένο από προηγούμενες παρόμοιες συμφορές. Θα μπορούσαμε να το ρωτήσουμε, αλλά, σιγά τώρα τι να πει το κοριτσάκι, που κλαίει κι όλας! Και τι όνομα να έχει, άραγε;
Πρέπει να τελειώνουμε, όμως. Είπαμε, πνιγόμαστε ή καιγόμαστε και πρέπει να βγάλουμε επιτέλους, ένα αποτέλεσμα αλήθειας για να ξέρουμε τι να κάνουμε και τώρα και στο μέλλον.
Έχουμε όλα τα στοιχεία πλέον και είμαστε σε θέση να τα επεξεργαστούμε. Κάτι σαν ένωση συνόλων. Θυμάστε στο δημοτικό;
Το κάνουμε και βρίσκουμε, επιτέλους, την αλήθεια! Εύκολα, γρήγορα.
Την ανακοινώνουμε, ώστε να ησυχάσει και ο κόσμος, από όλα τα μέσα ενημέρωσης. Αλλά, ξαφνικά, ακούγονται φωνές και βρισιές από παντού! Όλοι έχουν την δική τους αλήθεια! Όλοι είχαν κάνει τα δικά τους ρεπορτάζ. Τρομερό! Όλοι έχουν την ικανότητα, τον λόγο τους, τα πιστεύω τους, τα συμφέροντά τους, την εξυπνάδα και την βλακεία τους.
Οπότε, πάει η αλήθεια περίπατο εν ριπή οφθαλμού!.
Αυτό τώρα, μου θύμισε εκείνο με την δολοφονία του Αβραάμ Λίνκολν από τον Μπουθ: Μέσα στο θέατρο ήταν 850 αυτόπτες μάρτυρες και ανακρίθηκαν οι 300. Ε, τι περιμένατε; Και οι 300 καταθέσεις ήταν διαφορετικές!. 300 αλήθειες για το ίδιο γεγονός από 300 αυτόπτες μάρτυρες!
Α, και το άλλο με τον πεθαμένο Ναζωραίο: Αυτόν. δεν τον είδε κανένας να ανασταίνεται, αλλά οι κολλητοί του διέδωσαν, πως αληθώς, έτσι έγινε. Αλλά ήρθαν κάποιοι άλλοι και είπαν: Τι είναι αυτά, που λέτε καλέ; Και άρχισαν κάτι διαμάχες και πόλεμοι που κρατάνε μέχρι σήμερα, αλλά ο Ναζωραίος κατάφερε, με το που κρύψανε το δέμας του, να λατρεύεται σαν Θεός! Ούτε στο πιο τρελό του όνειρο, δηλαδή!
Τέλος πάντων, στα δικά μας πάλι:
Που μείναμε; Ναι...
Οπότε, έτσι κι εμείς. Ξεμείναμε μόνοι και παντέρημοι, χωρίς αλήθεια!
Αποκαμωμένοι και αποκαρδιωμένοι σκεφτήκαμε να απευθυνθούμε στην ποίηση. Και συγκεκριμένα στον ποιητή Δημήτρη Βίκτωρ.
Αυτός, γέρος πια, έχει αποσυρθεί γιατί έχει ραμολίρει και τα χάνει, αλλά ώρες ώρες έχει ακόμη εκλάμψεις σοφίας. Έχει την φήμη του υπηρέτη της αλήθειας με τα γραφόμενά του, που έβρισκε πάντα τον μπελά του. Ιδίως από όταν έγραψε το καταπληκτικό βιβλίο «Εξουσία Βλαχάρα», στα νιάτα του. Αλλά και με την ποίησή του το ίδιο κάνει. Αφού η πολιτεία αναγκάστηκε να τον προστατέψει, φροντίζοντας να πάρει το Νόμπελ, και ας μην το άξιζε, λένε! Τώρα ζει απομονωμένος και βυθισμένος στην σιωπή του. Θα μας δεχθεί, άραγε Θα μας μιλήσει;
Τον βρήκαμε. Το και το, σοφέ ποιητή. Τι λες;
Εκείνος με αργές κινήσεις, χωρίς να μιλήσει, πήρε ένα κομμάτι χαρτί και έγραψε κάτι. Ξανά με αργές κινήσεις ύστερα, μας παρέδωσε το χαρτάκι και αποχώρησε πάλι στην σιωπή του. Όπως έκανε και ο άλλος νομπελίστας, ο Σεφέρης, όταν πιέστηκε να μιλήσει κατά τις χούντας, τότε, και είπε κάτι ανούσια ισορροπημένα και αμέσως δήλωσε πως ξαναμπαίνει στην σιωπή του!…
Και το χαρτάκι έγραφε:
«Ψέμα γυρίζεις των ανθρώπων τη Γη
σαν
μια απέραντη δύναμη πυρηνική.
Ψέμα
άγιο στοιχείο, αναγκαίο κακό.
Ψέμα
μεγάλο το κάθε εγώ.
Ψέμα,
αρχής των πάντων, θρησκευτικό.
Ψέμα,
αιώνιο μυστικό!…»
Δημήτρης Βίκτωρ
Σαστίσαμε. Είναι δυνατόν Για αλήθεια
ρωτήσαμε. Τι είναι αυτό, τώρα;
Αυτός απάντησε για ψέμα!
Πρέπει να το μελετήσουμε σε βάθος!
Ναι, αλλά ο χρόνος τρέχει. Όπου να ’ναι καιγόμαστε ή πνιγόμαστε!
Δεν μένει άλλο, παρά να απευθυνθούμε στην πραγματικότητα.
Μέχρι τότε, αλλοίμονο στους πνιγμένους ή καμένους...
Ξεκινάμε, λοιπόν και ο... Θεός του καθενός, βοηθός!!
Πρώτη στάση στην Ελβετία στο CERN. Εκεί, από ό,τι λένε, ψάχνουν το σωματίδιο του Θεού!
Συνεχίζεται
Δημήτρης Βίκτωρ
Στα πολύ παιδικά μου χρόνια, ζούσα με την οικογένειά μου σε μια ξύλινη μικρή παράγκα με στέγη από πρόχειρες λαμαρίνες, δίπλα στον ποταμό που μας πλημμύριζε συνεχώς.
Δεν είχαμε τίποτε τότε, παρά μόνον τις ζωές μας.
Κάποια μέρα η μάνα μου κατάφερε να συμφωνήσει με την ιδιοκτήτρια της
παράγκας να μας συνδέσει με ένα λεπτό καλώδιο για να έχουμε φως.
Στην μέση της παράγκας από την οροφή κρεμάστηκε μια μικρή λάμπα 15 βάτ σε
σχήμα κεριού.
Όλη η οικογένεια περιμέναμε το θαύμα.
Να πατηθεί ο κρεμαστός διακόπτης και να δούμε το φως.
Και ήρθε το φως!
Ένα αίσθημα ευτυχίας μας διαπέρασε. Ξεχάσαμε όλα τα άλλα. Την πείνα και το
κρύο. Όλα τα βασανιστικά.
Για αρκετή ώρα, που την αισθανθήκαμε αιώνια, νοιώσαμε πως τα είχαμε όλα!
Ναι, ζούσαμε ένα θαύμα. Τα είχαμε όλα!
………………………………………………………………………………………………
Όταν κάποιος άνθρωπος έχει την τύχη να είναι όμορφος, υγιής, άνετος
οικονομικά, παίρνει την σφραγίδα πως τα έχει όλα.
Αν προστεθούν σε αυτά επάγγελμα με καριέρα και προοπτική τότε τα έχει ξανά
όλα.
Μα πως γίνεται; Αφού και πριν τα είχε όλα!
Αν σε αυτά τα παραπάνω συμβεί να αποκτήσει όμορφο σύντροφο και ένα
υγιέστατο παιδάκι τότε τα έχει ξανά όλα!
Μα, αφού και πριν τα είχε όλα!
Αν τώρα σε όλα τα παραπάνω προστεθεί και εκτίμηση από τους συνανθρώπους του
και λάμψη στην παρουσίαση και έκφρασή του, τότε τα έχει ξανά όλα!
Μα, αφού με τα πριν, πάλι τα είχε όλα!
Αν τώρα σε αυτά τα παραπάνω συμβεί να είναι καί διάσημος, τότε μάλλον τα
έχει όλα!
Μα πως γίνεται, κ.λπ.;
Αν τώρα, σε όλα τα παραπάνω, συμβεί να έχει και εξουσία τότε σίγουρα τα
έχει όλα!
Τελικά, πότε άραγε τα έχει όλα;
Πότε άραγε τα έχεις όλα;
Απάντηση, ποτέ!
Και δεν είναι ευτυχία να τα έχεις όλα. Ούτε ευδαιμονία.
……………………………………………………………………………………….
Τρεις είναι οι πτυχές της ύπαρξης που ουδείς αποφεύγει:
Πόνος, αβεβαιότητα και συνεχής αγωνία του θέλω.
Για τον κάθε άνθρωπο αυτά τα τρία τον ορίζουν, τον καθορίζουν, τον
συστηματοποιούν.
Όταν το κάθε ένα από αυτά είναι σε αρμονία με τα άλλα δύο, τότε υπάρχει
ελπίδα να είσαι σε μια μορφή ευδαιμονίας. Δεν κρατάει πολύ. Η εντροπία
παραμονεύει κάθε στιγμή. Και όταν κάποιο από τα τρία ξεφεύγει από το μέτρο,
τότε η εντροπία κυριαρχεί ανεξέλεγκτα.
Τότε κανένα από τα πλεονεκτήματα (φυσικά και αποκτηθέντα) που αναφέρθηκαν
στην αρχή, δεν είναι ικανό να σώσει τον «τυχερό».
Τελικά υπάρχουν άνθρωποι που τα έχουν όλα;
Φυσικά. Είναι αυτοί που δεν επιθυμούν να τα έχουν όλα, μόνον λίγα που τα
αγαπούν και που τους αγαπούν και εκείνα.
… Αυτοί που κοιτάζουν την αναμμένη λάμπα με ευγνωμοσύνη, καθώς εκείνη τους
φωτίζει το πρόσωπο, τον νου και όλα τα γύρω τους…
Δημήτρης Βίκτωρ
Το ν’ αρκείται κανείς στον εαυτό του, το να είναι γι’ αυτόν τα πάντα σ’ όλες τις περιστάσεις και να μπορεί να λέγει omnia mea mecum porto [όλα τα δικά μου τα έχω επάνω μου] είναι αναμφίβολα η ιδιότητα που προάγει την ευτυχία μας περισσότερο από κάθε τι άλλο. Για τον λόγο αυτό, η ρήση του Αριστοτέλη η ευδαιμονία των αυτάρκων εστί [η ευτυχία ανήκει στους αυτάρκεις] (Ηθ. Ευδ. Ζ’ 2) δεν μπορεί να τύχει ποτέ υπερβολικής επαναλήψεως· και τούτο, αφενός, διότι μόνο στον εαυτό του μπορεί να βασίζεται κανείς με αρκετή βεβαιότητα και, αφετέρου, διότι τα δεινά που συνδέονται με την κοινωνικότητα, οι κόποι και οι ζημίες, οι κίνδυνοι και οι θλίψεις – όλα τούτα είναι αναρίθμητα και αναπόφευκτα.
Κατ’ αρχάς, κάθε
κοινωνική διασύνδεση απαιτεί κατ’ ανάγκη μία αμοιβαία προσαρμογή κι έναν
συγκερασμό. Για τον λόγο αυτό, όσο περισσότερα άτομα συμμετέχουν σ’ αυτήν τόσο
πιο άνοστη γίνεται. Να είναι κανείς απόλυτα ο εαυτός του δεν μπορεί παρά μόνον
όσο είναι μόνος- όποιος, λοιπόν, δεν αγαπά την μοναξιά δεν αγαπά και την
ελευθερία, καθώς μόνον όταν είναι κανείς μόνος είναι και ελεύθερος – ο
καταναγκασμός είναι ο αχώριστος σύντροφος κάθε κοινωνίας. Κατά συνέπεια, το
πόσο ο κάθε άνθρωπος αποφεύγει, αντέχει ή αγαπά την μοναξιά του αντιστοιχεί
ακριβώς στην αξία του ίδιου του εαυτού του, καθώς στην μοναξιά του νιώθει ο μεν
ενδεής τω πνεύματι την πνευματική του ένδεια, ο δε μεγαλοφυής τη μεγαλοφυΐα του
– κοντολογής, ο καθένας το πώς όντως είναι. Περαιτέρω, όσο υψηλότερα βρίσκεται
κανείς στη Ιεραρχική κλίμακα της φύσης τόσο πιο μοναχικός είναι, και μάλιστα
κατ’ ουσίαν και κατ’ ανάγκη. Τότε, όμως, συνιστά γι’ αυτόν ευεργεσία ν’
αντιστοιχεί στην πνευματική μοναξιά – ειδάλλως, η συχνή παρουσία πλασμάτων
ετερογενών εισβάλλει οχληρά μέσα του, μάλιστα εχθρικά, και του στερεί τον εαυτό
του χωρίς να έχει τίποτε να του προσφέρει ως αποζημίωση.
Κατόπιν, ενώ η φύση έχει εισαγάγει ανάμεσα στους ανθρώπους, τόσο σε ηθικό
όσο και σε διανοητικό επίπεδο, την μέγιστη δυνατή διαφορετικότητα, η κοινωνία,
θεωρώντας αυτή τη διαφορετικότητα ως ένα τίποτε, καθιστά όλους ίσους, ή,
μάλλον, υποκαθιστά τις φυσικές με τις τεχνητές διαφορές και τις ιεραρχίες των
τάξεων και των βαθμών, οι οποίες πολύ συχνά, είναι αντιδιαμετρικά αντίθετες από
την φυσική ιεραρχία. Χάρη σε αυτή τη διάταξη εκείνοι που η φύση είχε
τοποθετήσει χαμηλά έχουν καλή θέση, ενώ εκείνοι, αντίθετα, για τους οποίους
προέβλεψε υψηλή θέση αδικούνται – για αυτό τον λόγο, τούτοι οι τελευταίοι
προσπαθούν να αποσπαστούν από κάθε συνάθροιση, αφού σε κάθε τέτοια κυριαρχεί,
όσο περισσότεροι μετέχοντες, το κοινό κι ευτελές.
Η καλούμενη “καλή κοινωνία” αναγνωρίζει
κάθε λογής προτερήματα πλην των πνευματικών- τούτα, μάλιστα, τα θεωρεί λαθραίο
εμπόρευμα μας εξαναγκάζει, λοιπόν, να αποδεικνύουμε άπειρη μακροθυμία με κάθε
ανοησία, μούρλα, διαστροφή, ηλιθιότητα- τα προσωπικά προτερήματα, αντίθετα,
πρέπει να εκλιπαρούν τη συγγνώμη της ή να κρύβονται. Κατά συνέπεια, η κοινωνία
που καλείται “καλή κοινωνία” δεν έχει μόνο το μειονέκτημα ότι μας παρουσιάζει
ανθρώπους που δε μπορούμε ούτε να επαινέσουμε ούτε να αγαπήσουμε ακόμα αλλά και
δε μας επιτρέπει να είμαστε ο εαυτός μας όπως αρμόζει στη φύση μας- απεναντίας,
μας εξαναγκάζει, χάριν του αρμονικού συγκερασμού μας με τους άλλους, να
συρρικνωθούμε, ή μάλιστα και να παραμορφώσουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας.
ARTHUR SCHOPENHAUER
