«Αν δεν αγαπήσεις δεν γράφεις.
Αν δεν κλάψεις δεν γράφεις.
Αν δεν αμφισβητήσεις μην γράψεις»
Η γραφή δεν αποτελεί απλώς μια τεχνική δεξιότητα ή έναν τρόπο έκφρασης·
είναι, πάνω απ’ όλα, μια βαθιά ψυχική διαδικασία που γεννιέται από τα πιο αληθινά
και τα πιο οδυνηρά βιώματά μας. Στον λόγο αυτό, ενυπάρχει η αλήθεια: «Αν
δεν αγαπήσεις, δεν γράφεις· αν δεν κλάψεις, δεν γράφεις· αν δεν αμφισβητήσεις,
μην γράψεις». Οι τρεις αυτές συνθήκες ορίζουν μια αόρατη πυξίδα που
καθοδηγεί τον δημιουργό σε μονοπάτια όπου η σκέψη συναντά το συναίσθημα, και η
αμφιβολία γίνεται κινητήριος δύναμη για τη γέννηση της έμπνευσης.
«Αν δεν αγαπήσεις, δεν γράφεις»
Η αγάπη, σε οποιαδήποτε μορφή της – έρωτας, φιλία, στοργή προς την ανθρωπότητα
– είναι η πρωταρχική πηγή ζεστασιάς που τρέφει τις λέξεις και τις κάνει να
πάλλονται. Χωρίς αγάπη, η γραφή παραμένει κενή· μοιάζει με καλοφτιαγμένο σκεύος
χωρίς περιεχόμενο. Η αγάπη καθιστά τον συγγραφέα ευάλωτο και ταυτόχρονα τον
οπλίζει με τη δύναμη να δώσει υπόσταση στις πιο αφηρημένες έννοιες. Μέσα από
την αγάπη γεννιέται η βαθιά κατανόηση του κόσμου, η πίστη πως υπάρχει κάτι πιο
πολύτιμο από τον ίδιο μας τον εαυτό, κι αυτή η πίστη αγκαλιάζει κάθε λέξη στο
χαρτί.
«Αν δεν κλάψεις, δεν γράφεις»
Τα δάκρυα δεν είναι μόνο ένδειξη πόνου ή συγκίνησης· είναι και μια καθαρτική
διαδικασία, μια στιγμή εσωτερικής αποκάλυψης. Όταν το συναίσθημα ξεχειλίζει και
μετατρέπεται σε δάκρυ, ανοίγει τον δρόμο για να γράψεις αληθινά, χωρίς
αναστολές, χωρίς φόβο μήπως εκτεθείς. Οι λέξεις που αναδύονται ύστερα από ένα
ξέσπασμα θλίψης κουβαλούν βαθύτερα νοήματα, γιατί είναι μπολιασμένες με την
αλήθεια της ψυχής. Η θλίψη, ο πόνος και η έντονη συγκίνηση μάς θυμίζουν ότι
είμαστε άνθρωποι, φθαρτοί αλλά και ικανοί να βρούμε μέσα από την τραγικότητα
της ζωής την ομορφιά της έκφρασης.
«Αν δεν αμφισβητήσεις, μην γράψεις»
Η αμφισβήτηση είναι η σπίθα που πυροδοτεί την αναζήτηση της γνώσης και της
αυτογνωσίας. Ο συγγραφέας που δεν αμφισβητεί αποδέχεται την πραγματικότητα ως
έχει, χωρίς να δίνει χώρο σε νέες ιδέες, νέες οπτικές. Μα, η δημιουργική
διαδικασία προϋποθέτει την τάση να κοιτάς πίσω από ό,τι φαίνεται δεδομένο, να
ρωτάς «γιατί;» και «πώς;». Με την αμφισβήτηση, δεν αποδομείς απλώς τον κόσμο
γύρω σου, αλλά και τον ίδιο σου τον εαυτό· η κριτική ματιά σε ωθεί να
ανακαλύψεις κρυμμένες αλήθειες, θέτοντας υπό δοκιμασία κάθε βεβαιότητα. Κι
έτσι, οι λέξεις γίνονται φορείς νέου νοήματος, αντικαθρεφτίζοντας το θαρραλέο
πνεύμα ενός ανθρώπου που δεν βολεύεται στο «είναι» αλλά αναζητά το «γίνεται».
Στην εσωτερική αυτή πορεία της γραφής, οι λέξεις αποκαλύπτονται ως ζωντανοί
οργανισμοί, που πάλλονται και εξελίσσονται ανάλογα με τη δύναμη των
συναισθημάτων μας. Η αγάπη, τα δάκρυα και η αμφισβήτηση συνθέτουν τη βάση ενός
πνευματικού και ψυχικού οικοδομήματος το οποίο είναι ισχυρό αρκετά για να
αντέξει τα πάντα – αλλά και ευάλωτο, προκειμένου να αγκαλιάσει την αλήθεια. Κι
έτσι, η γραφή παύει να είναι μια εξωτερική περιγραφή ή μια επιφανειακή αφήγηση.
Γίνεται μια διαρκής πορεία επιστροφής στον ίδιο μας τον εαυτό· μια κατάδυση στο
πιο εσωτερικό “εγώ”, που ανοίγει ορίζοντες επικοινωνίας και κατανόησης, τόσο με
τον κόσμο γύρω μας όσο και με τις μύχιες πτυχές της ύπαρξής μας.
Ίσως, τελικά, γι’ αυτό να είναι τόσο σημαντικό να αγαπάμε, να κλαίμε και να
αμφισβητούμε. Διότι, μέσα στη δίνη αυτών των συναισθημάτων και ερωτημάτων,
χτίζουμε μια αλήθεια τόσο δυνατή, που αντέχει στο χαρτί και στον χρόνο –
αφήνοντας το αποτύπωμα της ανθρώπινης ψυχής που δεν έπαψε ποτέ να παλεύει για
να κατανοήσει τον κόσμο και τον εαυτό της.
Δημήτρης Βίκτωρ
