Σχολικός φύλακας με πτυχίο και διδακτορικό

 Στο καφενείο:

«Τι σπουδάζει ο γιός σου;»

«Φαρμακευτική. Θα αναλάβει το φαρμακείο που έχει έτοιμη την πελατεία όταν θα βγω στη σύνταξη. Η κόρη σου;».
«Πολυτεχνείο. Πέρασε με άριστα! Είμαι χαρούμενος, αλλά θα πεινάσει, 
το ξέρω. Που δουλειά!».
«Όμως, μπράβο Παναγιώτη! Δεν πήγαν τζάμπα οι κόποι σου».
«Ο δικός σου Γιώργο;» 
«Γιατρός! Το είχα καημό να βγάλω έναν γιατρό, αλλά κι αυτός οχτακόσια ευρώ θα παίρνει».
«Ο δικός σου Αλέξη;».
«Σχολικός φύλακας!», είπε αυτός με καμάρι.
«Είναι δυνατόν; Δεν το πιστεύω!». 
«Μα πως τα κατάφερε; Πολύ δύσκολο!».
«Πρέπει να είναι μεγάλο ταλέντο για να καταφέρει κάτι τέτοιο!»
«Ταλέντο; Ιδιοφυία δεν λες;»
«Πω, πω κυρ-Αλέξη! Πρέπει να είσαι πολύ υπερήφανος!

Εσύ τιμάς την γειτονιά μας! Χώρια που το μέλλον του είναι διπλά εξασφαλισμένο! Να σε ρωτήσω: Αφίσες κόλλαγε;

Ναι, με πάθος!

Ε, τότε θα γίνει και υπουργός! Γιατί όχι και πρωθυπουργός!

Μπράβο του παιδιού! Χίλια μπράβο!».
Ο Αλέξης όλο καμάρι:
«Ναι, έτσι είναι...αλλά για το πτυχίο χρειάζεται και μεταπτυχιακό και διδακτορικό!».
«Ε, τι είναι αυτά για τον γιό σου; Αφού πέρασε για σχολικός φύλακας με την πρώτη ... όλα τα άλλα είναι παιχνίδια!...»
«Άκου σχολικός φύλακας! Έχουμε τέτοια μεγαλοφυΐα στη γειτονιά;
Δεν το πιστεύω!...»
«Απίστευτο! Πραγματικά απίστευτο!»
«Ναι! Ναι! Απίστευτο!...

Δημήτρης Βίκτωρ