Για τον Μπάμπη, τον πιλότο, τον δολοφόνο

«Προσμένει το αναπάντεχο σε επόμενη στροφή».

Αυτή είναι η μοίρα του ανθρώπου.

Είναι τρομακτικό αυτό, αλλά συγχρόνως και μαγικό ανάλογα από το αποτέλεσμα.

Στην περίπτωση του Μπάμπη μένουμε στο τραγικό.

Αν δεν είχαμε τραγικά γεγονότα, δεν θα είχαμε λογοτεχνία. Αν δεν είχαμε κακούς, εγκληματίες και δολοφόνους δεν θα είχαμε Ντοστογιέφσκι, Σαίξπηρ και τραγικούς. Ούτε και Όμηρο!

Όλοι αυτοί εμπνεύστηκαν από τα τραγικά πρόσωπα. Μετά την αρχική πράξη, εκεί εστιάζεται όλο το ενδιαφέρον: Στην αλλαγή του ανθρώπου. Στην πορεία της εξιλέωσης. Στον βασανισμό. Στην κάθαρση.

Φθάνεις να συμπονάς τον δράστη. Να νοιώθεις συμπόνια για τον άνθρωπο. Για τον άνθρωπο αυτού του πλανήτη που δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει. Για τον ατυχή άνθρωπο που οι συγκυρίες, τα απρόοπτα, τον έριξαν σε μια στιγμή στον αιώνιο γκρεμό.

Για να συμβεί όμως αυτό, θα πρέπει να βγουν στο φως οι κρυμμένες αρετές του δράστη, η διπλωμένη ηθική, η συνείδηση που ζητάει να βγει καθαρή στο φως.

Αυτό θα συνέβαινε με τον Μπάμπη τον πιλότο, αν μετά την πράξη θα αυτοκτονούσε. Ναι!

Αυτό θα συνέβαινε με τον Μπάμπη τον δολοφόνο, αν μετά την πράξη παραδίνονταν απαιτώντας να έχει την σκληρότερη μεταχείριση από την δικαιοσύνη, χωρίς κανένα ελαφρυντικό και χωρίς καν να έχει δικηγόρο.

Αυτό θα συνέβαινε με τον Μπάμπη τον πιλότο και δολοφόνο, αν Θα παραδεχόταν την ενοχή του χωρίς κανένα ελαφρυντικό και δεν θα μιλούσε πια καθόλου, λέγοντας μόνον μια φράση; «Είμαι ένοχος απαιτώ την τιμωρία μου».

Στη συνέχεια, μέσα στο κελί του, θα αρνιόταν τροφή και νερό και θα έφευγε από την ζωή ήσυχα με τους εφιάλτες του.

Ο Μπάμπης ο πιλότος, ο δολοφόνος, δεν κάνει τίποτε από αυτά.
Κι αυτό γιατί είναι ένα μικρό ανθρωπάκι. Δεν του ταιριάζει ο τίτλος του τραγικού προσώπου. Μένει μόνον στον τίτλο του δολοφόνου της πλάκας!

Κανένας δεν θα ασχοληθεί μαζί του για την πορεία του.

Για το βαθύτερό του.

Γιατί αυτό δεν υπάρχει.

Ασήμαντος.

Ένα ανθρωπάκι.

Ένα τίποτε…

 Δημήτρης Βίκτωρ