«Εδώ είμαστε!», είπε με καμάρι και κοίταξε γελώντας δίπλα της τον απορημένο Λεωνίδα.
«Εγώ εδώ παρκάρω, χωρίς ποτέ να πληρώσω. Εγώ
δεν έχω λεφτά για πέταμα. Ένας αρχιτέκτονας που δούλευε στην κατασκευή του
αεροδρομίου, είναι πολύ φίλος μου και πελάτης, μου είπε για αυτό το σημείο... Εδώ
παρκάρει και αυτός το δικό του αυτοκίνητο, τζάμπα… Και εσύ όταν θα έρθεις άλλη
φορά στο αεροδρόμιο να το φέρνεις εδώ το αμάξι σου για να μην πληρώσεις τίποτε...
Τα κορόιδα πληρώνουν, Λεωνίδα! Τα κορόιδα! Μόνο τα κορόιδα!
Θυμάσαι
πώς ήρθα;».
Ο Λεωνίδας δεν έβγαλε μιλιά! Βουβάθηκε... εντελώς! Ένιωθε μια ζαλάδα και για πρώτη φορά έναν μικρό πονοκέφαλο…
Δεν έβλεπε
την ώρα, τη στιγμή, να βρεθεί στο σπίτι του και να ξαπλώσει στο κρεβάτι του…
Μεγάλη η
κούραση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου