Όλα για το μετάλλιο...

«Μέτρον Άριστον»

Το μέτρο της αριστείας πρωταθλητισμού, είναι ειδικό μέτρο. Είναι μέτρο επιβολής, καταξίωσης, λάμψης, δόξας, ασφάλειας, οικονομικής απολαβής, κυριαρχίας, θαυμασμού, ακόμη και ερωτικών επιτυχιών, κ. λπ.

Αυτό το υπερ-μέτρο δημιουργεί συγκίνηση και υπερηφάνεια. Και κάνει, λέει, υπερήφανη και την πατρίδα! Μάλιστα!

Σκοπός είναι το βραβείο. Το έπαθλο. Το μετάλλιο. Το ανεκτίμητο!

Για την απόκτησή του επιτρέπονται όλα.

Όπως επιτρέπονται όλα στον έρωτα και στον πόλεμο.

Αυτά τα...όλα, ξεχνιούνται κάποτε και μένει το έπαθλο που μένει γραμμένο σε κάτι μνήμες σε κάτι εφημερίδες, σε κάτι  βιβλία της ιστορίας.

Ο πρωταθλητισμός, αυτή η βαρβαρότης, με περιβολή παραλλαγής αξιών, κυριαρχεί για να υπάρξει αυτή η συνθήκη.

Μου δίνεις, σου δίνω. Δίνεις, παίρνεις.

Κι αφού παίρνεις, να συμβιβάζεσαι και να κρατάς το στόμα σου κλειστό. 
Με Μέτρον Παν.

Γιατί αν το ανοίξεις κάποτε, θα υπάρξει και η δυσάρεστη θύμηση:

Τι έδωσες και τι πήρες, δηλαδή...

Υπάρχει όμως και άλλος δρόμος:

Αποχωρείς έγκαιρα από την πορεία της απόκτησης του βραβείου και συγκεντρώνεις την σκέψη σου, την ποιότητα σου, στο Άριστον του Δικού σου Μέτρου. Αυτό για να επιτύχει πρέπει να έχει οδηγό την ηθική και την καθαρή συνείδηση.

Δύσκολο; Ναι! Τόσο δύσκολο που αξίζει βραβείο.

Μην περιμένεις όμως να σου το δώσει κάποιος. Αυτό θα είναι βραβείο από εσένα, για Σένα!

Περήφανος που το δικό σου μέτρο σε έκανε νικητή, μακριά από συμβιβασμούς, για κέρδος με εφήμερη δόξα.

Άλλωστε γι’ αυτό και το «Παν Μέτρον Άριστον» είναι λάθος.

Το σωστό είναι «Μέτρον Άριστον».   (Όπως ακριβώς το διατύπωσε ο Κλεόβουλος, ο Λίνδιος)

Το Δικό Σου Μέτρο, δηλαδή.

Χωρίς το ασφυκτικό: «Παν».

 

Δημήτρης Βίκτωρ