Μάνα-Μητέρα-Μαμά-Μανούλα-Μαμάκα - κ. λπ.
Οι πλείστες των μητέρων πιστεύουν πως αξίζουν τον τίτλο, επειδή αγαπούν τα
παιδιά τους, δικαιολογώντας τα με ό,τι κι αν κάνουν.
Καθώς επίσης, να τα υποστηρίζουν με πάθος, απέναντι σε ό,τι είναι
ενοχλητικό για εκείνα.
Φυσικά, αφού είναι ο καθρέφτης τους...Υποτίθεται.
Αποδεικνύουν επίσης, την αγάπη τους, πιστεύοντας πως τα παιδιά τους, τους
λένε πάντα την αλήθεια!
Φυσικό κι αυτό γιατί αν δείξουν πως δεν τα πιστεύουν, και εκείνα με την
σειρά τους δεν θα πιστέψουν τους γονείς. Οπότε, η συμφωνία, συμφωνία. Επίσημα
και με βούλα.
.........................................................................................................
Όταν ήμουν δέκα χρονών, ζούσα με την οικογένειά μου σε μια πολύ φτωχική
γειτονιά.
Η Μάνα μου Ευδοξία, έλειπε κάθε μέρα, ακόμη και τις Κυριακές για το
μεροκάματο της πλύστρας σε διάφορα σπίτια. Σκληρή δουλειά, δεν υπήρχαν και
πλυντήρια τότε...
Είχε και εφτά ακόμη στόματα να θρέψει. Πέτρινα τα χρόνια, σε
όλα...
Μια μέρα λοιπόν, εκεί στην αλάνα, ένα από τα αδέρφια μου ηλικίας δώδεκα
ετών, πλακώθηκε στο ξύλο με ένα γειτονόπουλο. Συνηθισμένα πράγματα αυτά στην
αλάνα και πολύ συχνά.
Έλα όμως που ο αδερφός μου ήταν καλύτερος στις μπουνιές
και βγήκε νικητής.
Μαζεύτηκαν όλα τα αλλά παιδιά και απολάμβαναν τον καβγά.
Ο νικημένος έβαλε τα κλάματα. Μεγάλη θλίψη, μεγάλο το σόου.
Κάποιος ειδοποίησε την μάνα του, που έμενε πολύ κοντά και εκείνη κατέφθασε
με φωνές και διάφορα.
Φασαρία, χαμός! Κατέφθασαν και άλλες μανάδες ανταλλάσσοντας μεταξύ τους διάφορες γνώμες για το δίκαιο του ζητήματος.
Ήταν αργά το απόγευμα και η Ευδοξία έτυχε να γυρίζει εκείνη την ώρα από το
μεροκάματο και πέφτει επάνω στην πολύκροτη διαμάχη.
Την βλέπει η μαμά του νικημένου και αρχίζει τις φωνές σε άλλον τόνο.
Τώρα το θέμα θα έπαιρνε άλλη τροπή.
Όλοι έστρεψαν την προσοχή στις δυο γυναίκες. Ήθελαν να απολαύσουν την
συνέχεια.
Και η συνέχεια θα ήταν, σύμφωνα με τέτοιες ιστορίες, το
μαλλιοτράβηγμα των μανάδων. Μεγάλη απόλαυση! Έκσταση!
Η Ευδοξία σάστισε για λίγο αλλά δεν άργησε να καταλάβει την ουσία.
Χωρίς να απαντήσει στην μαμά του νικημένου που ωρύονταν, άρπαξε τον αδερφό
μου και του έριξε μπροστά σε όλους ένα γερό ξύλο.
Όλοι έμειναν έκπληκτοι. Μα είναι δυνατόν; Η μάνα να δέρνει το παιδί της; Η
μάνα του;
Σιωπή...
Στη συνέχεια αρπάζει τον αδερφό μου από το αυτί και τον σέρνει προς το
σπίτι.
Είπε όμως στην εμβρόνητη μαμά του νικημένου:
- Εγώ το δέρνω το δικό
μου για να το έχει σαν μάθημα να μην προξενεί τσακωμούς. Εσύ γιατί δεν κάνεις
το ίδιο στο δικό σου;
Και η μαμά του νικημένου:
- Εσύ το δέρνεις, γιατί
εσύ έχεις πολλά παιδιά. Ενώ εγώ έχω μόνον δύο!
Και η Ευδοξία απαντά:
- Έχω πολλά παιδιά, αλλά
έχω πολλούς πόνους.....!
... Η Μ ά ν α του νικητή..!
Αυλαία…
Δημήτρης Βίκτωρ
