Για τον φίλο μου, Steve Jobs

Καλά τα είπε ο Στηβ...

Όταν τραγουδάς στη σκάλα του Μιλάνου, θα τραγουδήσεις όπερα ή κάτι τέτοιο...

Και το επιλεκτικό κοινό θα χειροκροτήσει και μερικοί θα βγουν συγκινημένοι, επειδή η ανιαρή ιστορία του Ναμπούκο τους συγκλόνισε! Αλλά ο Βέρντι θεωρείται σπουδαίος, οπότε το ακροατήριο θα είναι προσεκτικό στην κριτική του, αν αυτή υπάρξει.

Στον επιλεγμένο φοιτητόκοσμο του Stanford δεν θα μιλήσεις βέβαια για κέρδη, δύναμη και τέτοια τετριμμένα. Εδώ θα μιλήσεις για το «seize the day».

Δηλαδή για το,  "να στύψεις την ημέρα σου", μέχρι το μεδούλι της.

Πόσο μάλλον αν προηγηθεί με κάποιο τρόπο το άγγιγμα του θανάτου. Τότε, όποιος και να είσαι, θα προσπαθήσεις να κάνεις την δική σου μελέτη θανάτου ή αν δεν είσαι ικανός για κάτι τέτοιο, θα ανατρέξεις στις πηγές των φιλοσόφων του παρελθόντος για να πάρεις έτοιμα τα ζητήματα!

Και οι φοιτητές κάτω, συγκλονισμένοι. Δεν βλέπουν την ώρα να βγουν από την αίθουσα για να ανεβάσουν στο YouTube και το Facebook το περιεχόμενο της ομιλίας.

..........................................................................................................................

Όταν ήμουν στην ηλικία των εννέα ετών, στο δημοτικό σχολείο της φτωχικής επαρχίας, ήρθε μια μέρα ένας γιατρός για να μας μιλήσει. Το θέμα ήταν η καθαριότητα και οι τρόποι υγιεινής, γενικά. 
Εκεί, στη λασπωμένη αυλή με τις κοφτερές πέτρες, όλα τα ρακένδυτα αγόρια και κορίτσια στάθηκαν με προσοχή μπροστά στον γιατρό, που για να φαίνεται από όλους ανέβηκε σε ένα άδειο ξύλινο καφάσι από λεμονάδες.

     "Πρέπει να πλένεστε κάθε μέρα", είπε ο γιατρός. 
"Και να έχετε αποχωρητήρια στα σπίτια σας… Και να αλλάζετε κάθε δεύτερη ημέρα τα ρούχα σας που πρέπει και αυτά να είναι καθαρά… Και κάθε πρωί και βράδυ να πλένετε τα δόντια σας οπωσδήποτε...

"Αν τα κάνετε όλα αυτά και αν διαβάζετε κάθε μέρα και τα μαθήματά σας, θα γίνετε σπουδαίοι άνθρωποι στην κοινωνία".

Είπε ο γιατρός...

Οι δάσκαλοι του δώσανε τα συγχαρητήριά τους για τα τόσο ωραία και πρωτότυπα και εμείς τα παιδιά, για να τον ευχαριστήσουμε τραγουδήσαμε, βάσει σχεδίου, ένα τραγουδάκι πατριωτικό.

Εγώ έτρεξα στο σπίτι, άρπαξα το iPad (!) και αμέσως έστειλα μέσω Facebook όλη αυτή την εμπειρία στου φίλους μου όπου Γης...

Ήταν τόσο καταλυτική αυτή μου η κίνηση, που σε χρόνο ρεκόρ διορθώθηκαν όλα τα θέματα περί υγιεινής και όχι μόνο. Και τα άλλα, τα γενικότερα της ζωής.

Άλλαξε ο κόσμος!

Και αφού άλλαξε στα χρόνια εκείνα της φτώχειας, σκεφτείτε ύστερα από τόσα χρόνια την πρόοδο. Και όλα αυτά εξαιτίας του iPad!

Και οι φοιτητές του Stanford κάνανε όλοι τους το ίδιο μαζικά.

Είναι βέβαιο, ότι τα αποτελέσματα θα φανούν άμεσα σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα και ο κόσμος για άλλη μια φορά θα αλλάξει εντελώς. Αφού όλοι θα στύβουν την ημέρα τους σαν να είναι η τελευταία τους και αφού θα κάνουν με πάθος και τρέλα αυτό που αγαπάνε.

Αφού θα γίνουν όλοι σαν τον Στηβ, δηλαδή!..

 Όταν ο Στηβ διάβασε το παραπάνω κείμενο έπεσε σε περισυλλογή.

Ζήτησε και κανόνισε να ξαναμιλήσει στους φοιτητές του Stanford.
Πήγα και εγώ.
Αυτή τη φορά γίνονταν το αδιαχώρητο.
Μπήκε στο χώρο μέσα σε ενθουσιασμό και χειροκροτήματα.
Αμέσως ένας δικός του έφερε ένα ξύλινο καφάσι από λεμονάδες και ο Στηβ ανέβηκε προσεκτικά επάνω.

   "Αγαπητοί μου, ζήτησα να σας μιλήσω για δεύτερη φορά, ούτως ώστε να συμπληρώσω και να διορθώσω ορισμένες σκέψεις από την προηγούμενη ομιλία μου…

Θέλω λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας άλλες τρεις ιστορίες.

Η πρώτη ιστορία μιλάει για την γεωγραφία:

Όλα είναι θέμα γεωγραφίας.

Γεννιέσαι στην Αφρική και κυνηγάς τα θηρία για να τα φας πριν σε φάνε.

Στη Βομβάη μπορεί να ζητιανεύεις και αν είσαι έξυπνος θα κόψεις το χέρι σου για να σε λυπούνται περισσότερο. Στο Αφγανιστάν θα γίνεις φανατικός μουσουλμάνος και ίσως ιδιοφυής τρομοκράτης. Στον βόρειο πόλο θα ατενίζεις τους άσπρους πάγους και δεν θα μάθεις ποτέ ότι όλα αυτά μπροστά σου είναι η ένωση δύο αερίων. Και σε όποιο μέρος του κόσμου αν γεννηθείς πολύ φτωχός, θα δυσκολεύεσαι να κατανοήσεις τους στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής. Δεν θα έχει καμία σημασία αν είσαι  ιδιαίτερα ταλαντούχος. Θα γεμίσεις μόνο τον λάκκο σου. Όπως γέμισαν τόσα νεκροταφεία από τόσους ταλαντούχους.

Και τέλος, είναι οι άλλοι, αυτοί που γεννήθηκαν σε μέρη με καθαρό ορίζοντα. Οι πιο τυχεροί, εσείς κι εγώ. Με λίγη σκέψη σύντομα καταλαβαίνουμε ότι η ζωή είναι άδικη. 
Και αφού εμείς γεννηθήκαμε με το δίκαιο από τη μεριά μας, είναι η μεγάλη μας ευκαιρία να το εκμεταλλευτούμε.

Να κάνουμε πράγματα, να αλλάξουμε τον κόσμο.

 Κοινή μας μοίρα η ενοχή…

Η δεύτερη ιστορία μιλάει για τη Λήθη:

 H ιστορία των ανθρώπων είναι ο πόλεμος. Επιθετικοί και αμυντικοί. 
Αλλά σε τελευταία ανάλυση γίνονταν και γίνονται για τα λεφτά. Οι πρώτοι για να αρπαχθούν κι άλλα και οι δεύτεροι για να περισωθούν τα κεκτημένα.

Και όταν περισσέψουν τα λεφτά, αρχίζουν να λειτουργούν οι Τέχνες και οι Επιστήμες. Αδιάφορο αν είναι αδίκως αποκτηθέντα ή βαμμένα στο αίμα.

Και έτσι αρχίζουμε. Βγαίνουν από το καβούκι τους οι εκλεκτοί, εσείς, εγώ και αρχίζουμε το παιχνίδι. Αναγκαστικά, αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει γύρω μας. Γιατί πως να γίνει; Αν ασχοληθούμε με τόσα άλλα, πώς θα επικεντρωθούμε σε αυτό που επιλέξαμε να αγαπάμε; Είμαστε αναγκασμένοι. Όλοι μας. Έτσι κι εγώ. Αδιαφορούσα, δεν είχα χρόνο. Δεν με ενδιέφερε ποτέ αν η χώρα μου έκανε επιθετικούς πολέμους κατά συρροή για να κλέψει τα λεφτά από τους άλλους. Αλλά έτσι γίνονταν και θα γίνεται πάντα από όλους. Τα μεγάλα αριστουργήματα των ανθρώπων πάνω στον πλανήτη έγιναν αφού πρώτα προηγήθηκε η συσσώρευση πλούτου. Κι αυτό συμβαίνει με την κατάργηση του δικαίου τόσο στον μικρόκοσμο όσο και στον μεγάκοσμο.

Και ο περίφημος Παρθενών, έγινε με τα κλεμμένα χρήματα των συμμάχων. Όμως στέκει εκεί αθάνατο αριστούργημα στους αιώνες.

Είναι η μοίρα μας να δίνουμε σημασία μόνο στο αποτέλεσμα.
Αλλά κι αν κάποτε στενοχωριόμουν για κάτι πολύ άσχημο που συνέβαινε στον κόσμο, έρχονταν η ώρα του ύπνου και έπεφτα στην γλυκιά αγκαλιά της παραμάνας Λήθης. Και το επόμενο πρωινό ήμουνα ξανά φρέσκος.

  Κοινή μας μοίρα η Λήθη...

Η τρίτη ιστορία μιλάει για το θάνατο:

 Εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν. Ή είναι πολύ απλά. 

Το σκούντημα του Θανάτου σε αλλάζει. Συνέβη όπως γνωρίζετε και σε μένα. Άρχισα να ακούω συνεχώς μια λέξη: Τη λέξη, «Ναι».

Ήταν κάτι σαν εσωτερικός ψίθυρος. Αλλά αντηχούσε πολύ δυνατά μέσα στο κρανίο μου. «Ναι» και ξανά «Ναι»! Πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας και της νύχτας. Προσπαθούσα να μην το σκέφτομαι, αλλά μάταια.

Το μυστηριώδες «Ναι», ηχούσε στα αυτιά μου συνεχώς. Ήταν μάταιο να αποφύγω να μην το ακούω. Ήταν μια απάντηση σε ένα ερώτημα που δεν γνώριζα.

Έπρεπε λοιπόν να βρω την ερώτηση.

Η μια μου επιτυχία διαδέχονταν την άλλη. Ένοιωθα ότι αλλάζω τον κόσμο. Αυτό έλεγαν όλοι.
Με παρέα την Λήθη, την Επιτυχία και την Ενοχή ένοιωθα άτρωτος.
Τι ήταν λοιπόν αυτό το περίεργο «Ναι»;

Μια ημέρα ο  μικρός μου γιος , με ρώτησε:

«Μπαμπά όλοι θα πεθάνουμε;
«Ναι», του απάντησα». Ο μικρός με κοίταξε με απορία.
«Ακόμα κι εσύ;», με ρώτησε και από το πρόσωπό του χάθηκε η νεότητα.
Γονάτισα, τον έπιασα από τους ώμους και έφερα το πρόσωπό μου απέναντι στο δικό του. Χαμήλωσα την φωνή μου.

«Ναι, ακόμα και εγώ…»

Από εκείνη την στιγμή η βουή στο κρανίο μου σταμάτησε!.
Είχα δώσει την απάντηση ή μάλλον είχα βρει την ερώτηση.

Ένοιωσα μια ανακούφιση. Από τότε η κάθε μέρα μου, η κάθε ώρα μου, είχε άλλη αξία. 
Οι ιδέες μου ακόμα πιο σπουδαίες, το μυαλό μου απίστευτα καθαρό. Ένοιωθα πια ότι περπατώ επάνω στην κόψη της αστραπής. 

Κατάλαβα όμως, ότι έρχεται η στιγμή που χανόμαστε όλοι σαν το φύλλο της κερασιάς στον άνεμο. Πως ταξιδεύουμε σαν τα αστέρια στον ουρανό με τη μέρα μας θνητή, που η ασφαλής γνώση για τη μοίρα μας, την κάνει σχεδόν αθάνατη… Ναι, σχεδόν αθάνατη!

 Κοινή μας μοίρα η τιμή της Ζωής..."

 Κάτω επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Κανένα χειροκρότημα.

Ο Στηβ έκανε μια κίνηση για να αποχωρήσει.

Πετάχτηκε κάποιος από το πλήθος:

 Στηβ, αυτό το καφάσι, τι ρόλο παίζει;

 Τέλος  Α' μέρους

 Δημήτρης Βίκτωρ / 5 Οκτωβρίου- 2012