Παρέλαση μελλοντικών ηρώων της Μητέρας Πατρίδος

Πίσω από κάθε φωτογραφία υπάρχει και μια ιστορία.

Έτσι κι εδώ. Προσέξτε:

Ο Βίκτωρ είναι στα δεξιά, τσολιαδάκι στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου, τότε.

Αριστερά είναι ο Γιάννης, νυν αντιστράτηγος.

Στη μέση είναι ο Κώστας.

Η κυρία δασκάλα, μαμά του Κώστα, επέβαλε τον γιό της, αν και ήταν από τους τελευταίους μαθητές, να γίνει σημαιοφόρος!

Βούιξε όλο το 6ο Δημοτικό σχολείο τότε από την αδικία.

Αυτά έκανε η κυρά δασκάλα και οι άλλοι δάσκαλοι το δέχτηκαν χωρίς ντροπή!

Θα μου πείτε ότι είναι μικρή ιστορία.

Δεν είναι, αν το καλοσκεφθείτε... Δεν είναι καθόλου μικρή!

(Αυτή είναι η αρχή των δεινών μας, σαν πολιτεία, σαν κράτος, σαν κοινωνία...)

…………………………………………………………………………………………

Ευκαιρία πάντως, δεν δόθηκε να πέσουμε υπέρ βωμών και εστιών.
Ο Κώστας έφυγε πριν πέντε χρόνια από μίζερο έμφραγμα και ο Γιάννης, ο υποστράτηγος, βγήκε στη σύνταξη χωρίς να πολεμήσει. Μάλλον θα πεθάνει άκαπνος.
Εγώ ζω ακόμη από περιέργεια και αν θα γίνει πόλεμος, δεν θα με καλέσουν να πάω λόγω ηλικίας.
Στο μεταξύ όμως, μεγαλώνοντας έγινα αρκετά σοφός για να καταλάβω πως:

« Ο πόλεμος είναι κάποιων πλούσιων που προσπαθούν να προστατέψουν την περιουσία τους, στέλνοντας μεσαίας και χαμηλής κοινωνικής τάξης νέους ανθρώπους να πεθάνουν»

*** Άλλωστε ως συγγραφέας και ποιητής, προσφέρω με μόχθο, πολύ περισσότερα από το να σκοτώνω. Αυτό κι αν είναι ηρωισμός! 

Επιτέλους, ένας ήρωας!

(Τα περί του άλλου ηρωισμού και υπέρ πατρίδος.... ναι......Χμ....Χμ.......)

Δημήτρης Βίκτωρ