Η Λεωφόρος του εξανθρωπισμού

Οι ψυχές των ανθρώπων κυβερνώνται από το μίσος και οι πρακτικές των συνόλων υποτάσσονται στην Μισαλλοδοξία.

Αυτό διδάσκει η ιστορία, αυτό ζουν όλες οι γενιές από καταβολής κόσμου.

Η ζωή είναι άδικη. Αυτή ήταν και είναι η ανάγκη επινόησης του Θεού, του όποιου Θεού.
Οι άνθρωποι είναι μόνοι και στην προσπάθειά τους να εξανθρωπιστούν, επικαλούνται την Δικαιοσύνη και την επιδιώκουν, τουλάχιστον στα λεγόμενα, με ευχές και παραινέσεις.

Για να είσαι όμως δίκαιος, έστω σχετικά, θα πρέπει να μπαίνεις πρωτίστως στη θέση του άλλου. Αλλά ο άνθρωπος είναι ελλιπής σε ικανότητα για κάτι τέτοιο. Πόσο μάλλον αν υπάρχει αντιπαλότητα μεταξύ κρατών. Τότε η έννοια κάθε δικαίου εξαφανίζεται και στην θέση του μπαίνει η κατίσχυση, η επιβολή του συμφέροντος με δύναμη.

Οι λαοί νομίζουν πως αποφάσεις παίρνουν οι πολιτικοί, και οι πιστοί όπου γης πως καθορίζουν την μοίρα τους οι θεοί τους.
Τίποτε από όλα αυτά.
Η Μισαλλοδοξία κυβερνά.
Αυτή, που είναι ριζωμένη μέσα στα μυαλά των ανθρώπων σαν ανώτατο ένστικτο.

Το κυνήγι της αγάπης είναι ο δρόμος προς τον χαμένο παράδεισο του ανθρώπου.
Η Αγάπη είναι ανύπαρκτη για το ανθρώπινο γένος, πλην της επιλεκτικής.
Έτσι θα διαφωνούν οι πάντες με τους πάντες.

Τα υπόλοιπα στον μεγάλο Θουκυδίδη, που όποιος τον μελετήσει θα κατανοήσει πως, δεν υπάρχουν λαοί με ταυτότητα, αλλά άνθρωποι που πασχίζουν να επικρατήσουν με κάθε τρόπο και μακριά από δίκαια, διαπερνώντας την λεωφόρο του εξανθρωπισμού με μίσος.

Δημήτρης Βίκτωρ