Ζεις αρκετά, όσο κι αν ζεις

«Βιώνουμε όσα μας δανείζει η ζωή· το μόνο που μπορούμε να κάνουμε»

Ναι. Βιώνουμε όσα μας δανείζει η ζωή· το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τα δεχτούμε με ανοιχτή καρδιά, να αντλήσουμε νόημα, και να διαμορφώσουμε τη δική μας ιστορία πάνω σε αυτά. Στην ουσία, κάθε στιγμή που βιώνουμε είναι ένα δώρο που περνά γρήγορα, ενώ παράλληλα γεννά και τη λαχτάρα για κάτι νέο. Ό,τι κι αν κάνουμε, ο χρόνος μάς διαφεύγει, σαν λεπτή άμμος που ξεγλιστρά ανάμεσα από τα δάχτυλά μας.

Μέσα σε αυτήν την αέναη ροή, δεν μπορούμε να σταθούμε ακίνητοι. Κάθε αναπνοή μάς φέρνει λίγο πιο κοντά σε μια ακόμα αλλαγή — άλλοτε χαρμόσυνη, άλλοτε επίπονη. Δανειζόμαστε τούτες τις στιγμές από τη ζωή σαν μια παράξενη μορφή «πίστωσης», ένα κεφάλαιο που βάζουμε για να γεμίσουμε τους άδειους χώρους της ύπαρξής μας και να δώσουμε χρώμα στα όνειρά μας.

Κι όμως, όσο κι αν απολαμβάνουμε τις χαρές, η θλίψη πάντα παραμονεύει στις απώλειες: σε ανθρώπους που φεύγουν, σε αισθήματα που δεν επιβιώνουν, σε ευκαιρίες που δεν θα ξανάρθουν. Η θλίψη αυτή είναι αντίβαρο — μάς υπενθυμίζει πόσο εύθραυστα είναι τα δώρα που έχουμε λάβει, πόσο πεπερασμένος είναι ο δανεισμένος μας χρόνος. Και σ’ αυτό έγκειται μια κρυμμένη ομορφιά: ακριβώς επειδή όλα είναι περαστικά, αποκτούν ανεκτίμητη αξία.

Ναι, πονάμε για ό,τι χάνεται, μα το γεγονός ότι κάποτε το είχαμε σημαίνει πως τα ζήσαμε. Μέσα από την ένταση της απώλειας, επιβεβαιώνουμε τη δύναμη των δεσμών που δημιουργήσαμε. Η σκέψη της παροδικότητας προσθέτει μια βαθειά γεύση σοφίας στην καθημερινότητά μας: αυτό που σήμερα μοιάζει αιώνιο, αύριο μπορεί να είναι μονάχα ανάμνηση. Με αυτή την επίγνωση, παίρνουμε την απόφαση να ζήσουμε πιο ουσιαστικά.

Όσο σύντομη ή μακρά κι αν είναι η πορεία μας, αρκεί να της δώσουμε εμείς την απαραίτητη βαρύτητα. Τελικά, «ζεις αρκετά, όσο κι αν ζεις».

Δημήτρης Βίκτωρ