Ξαφνικά βλέπεις τον κλέφτη να είναι στο
περβάζι έξω από το παράθυρό σου. Περπατάει προσεχτικά, κυριευμένος από αγωνία, για να μην
πέσει.
Είναι φανερό πως παγιδεύτηκε.
Εσύ είσαι ασφαλής μεν, αλλά σου καταπατείται η περιουσία σου και μέσα στην οργή σου, σκέφτεσαι να βάλεις τις φωνές.
Ή μήπως καλύτερα να καλέσεις την αστυνομία; Μα θα αργήσει.
Ή μήπως να κτυπήσεις το παράθυρο ξαφνικά, ώστε από τον τρόμο του να πέσει;
Ή μήπως ανοίγοντας το παράθυρο να τον σπρώξεις κι όλας, ώστε να σκοτωθεί πέφτοντας;
Ή μήπως να κρυφτείς ήσυχα ελπίζοντας πως δεν θα πέσει;
Πρέπει να επιλέξεις.
Μην ξεχνάς, πως με την απόφασή σου σφραγίζεις την ανθρώπινη συμπεριφορά.
Είναι η στιγμή που αντιπροσωπεύεις τους ανθρώπους, στην προσπάθειά τους να εξανθρωπιστούν...
Εσύ είσαι ασφαλής μεν, αλλά σου καταπατείται η περιουσία σου και μέσα στην οργή σου, σκέφτεσαι να βάλεις τις φωνές.
Ή μήπως καλύτερα να καλέσεις την αστυνομία; Μα θα αργήσει.
Ή μήπως να κτυπήσεις το παράθυρο ξαφνικά, ώστε από τον τρόμο του να πέσει;
Ή μήπως ανοίγοντας το παράθυρο να τον σπρώξεις κι όλας, ώστε να σκοτωθεί πέφτοντας;
Ή μήπως να κρυφτείς ήσυχα ελπίζοντας πως δεν θα πέσει;
Πρέπει να επιλέξεις.
Μην ξεχνάς, πως με την απόφασή σου σφραγίζεις την ανθρώπινη συμπεριφορά.
Είναι η στιγμή που αντιπροσωπεύεις τους ανθρώπους, στην προσπάθειά τους να εξανθρωπιστούν...
Δημήτρης Βίκτωρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου